Swoją szosą.

Pani uroczo nadmiarowa niosła swój dobrostan z wdziękiem i komplementów nie słyszała wyłącznie dlatego, że wetknęła w uszy słuchawki, skromnie odcinając się od pochlebstw. Szpaki mlaskały pod czereśnią zachwycając się owocami. Chyba nie miały już sił jeść ich wspinając się na drzewo, bo raczyły się wprost z trotuaru. Dwie kobiety zamiatały lipową herbatę wyczesując ją miotłami spomiędzy granitowych kostek chodnika, zupełnie nie zważając na świętych mijających je w zadumie. Święci mieli skromnie wydepilowane aureole na czubku głowy, a pozostałe atrybuty poukrywali gdzieś po kieszeniach razem z dłońmi. Kierowca motolotni usiłował poprzekłuwać chmury i wypuścić z nich odrobinę wilgoci – chwilowo bez powodzenia. Kobieta zabudowana ciałem tak skromnie, że cielesnością obleczona była tylko tam, gdzie nie sięgał materiał długiej zwiewnej sukienki. Pod nią mieścił się kręgosłup i rozpinające sukienkę w latawiec osie obojczyków i bioder. Chyba dla równowagi zalążki pośladków podrygiwały na wietrze tak zachwycająco, że jej towarzysz pilnujący, aby niewiasta nie odfrunęła z wiatrem usiłował. Na początku dyskretnie i wzrokiem. Nie dziwię mu się – też usiłowałbym, lecz poprzestałem na zauważeniu. Starszy pan minął mnie jadąc na rowerze w klapkach o dwa numery za dużych, więc pomyślałem, że zapewne spodziewa się wzrostu stopy życiowej i przez chwilę wahałem się, czy nie dołączyć do jego azymutu. Musiałem samego siebie przekonać, że każdemu własna ścieżka pisana, żebym przestał go śledzić.