Szukając cienia.

Pod drzewami olszówki wyparły pieczarki, z czego wcale się nie cieszą szpaki. Rozumiem je, choć nie widziałem, żeby raczyły się grzybami. Słońce zastygło niziutko, jakby chciało zaglądać dziewczętom pod spódniczki, ale te (choć wiatr słońcu wtórował delikatnie) z pobłażliwym uśmiechem strzepują z rąbka ową ciekawość, przeganiając niby natrętną muchę. Rzeka żyje w drgnięciach kręgów i puszcza miliardy zajączków w okna Miasta. Maki upodobały sobie skarpy i najchętniej rosną na stromiźnie. Wciąż w głowę zachodzę, skąd ciała kobiece wiedzą, gdzie gromadzić tkankę miękką – mamusie uczą, czy jakieś niezwykłe ćwiczenia woli mają wpływ? Reiki? Joga? Dziewczątko zapatrzone w obowiązkowy monitor miało porozkładane tkanki tak, jakby każdemu z atomów z osobna osobiście wskazała miejsce postoju, żeby mój wzrok rozkojarzyć. Estetycznie nafaszerowany widokiem szedłem jakoś wolniej, mniej nerwowo i pozwoliłem otulić się jaśminom, tawułom, czarnym bzom i nawet rozsypane na chodniku mleczne groszki owoców jemioły nie potrafiły mnie wytrącić z błogostanu. Urodzaj zapanował na facetów w kapeluszach. Zapewne słońce skłania ich do szukania schronienia pod szerokim rondem. Ja wolę wejść między drzewa.