Dzień kobiet.

Można powiedzieć że jestem skażony i nie potrafię inaczej, ale tak jest, że kobiety są wdzięczniejszymi obiektami moich porannych spostrzeżeń. Niebagatelna pani śpiewając jechała na rowerze w czymś tak zwiewnym, że wiatr uległ pokusie, czemu więc ja miałbym nie ulec? W autobusie brunetka, matka dorosłym dzieciom bez skrępowania otworzyła puszkę piwa i raczyła się niczym budowlaniec, którego właśnie dzisiaj zabrakło. Miała zastępstwo? Dosiadła się starsza pani o rączkach pulchnych jak serdelki i w tych paluszkach obracała podróżny różaniec, który mogła nosić na nadgarstku, kiedy modlitwa się jej znudziła. Popatrzyła na brunetkę i już miała powód, by przesunąć w dłoniach koralik. W powietrzu mieszał się zapach czereśni z truskawkowym tworząc nutę słodko-kwaśną i kuszącą, którą trudno było odróżnić od aromatu mijających mnie kobiet. Z zarośniętej niepielęgnowanymi krzakami ścieżki wynurzyła się pani w klapkach z wielkimi, czarnymi motylami całującymi jej stopy, gdy ona wytrwale mieliła na klawiaturze poranne wyznania. Miedzianowłose, wychudłe kobiety zmierzały w sobie tylko znanym kierunku lustrując okolicę z wysokości butów podbitych platformą widokową. W cieniu żywopłotu kubek z kawą bez niecierpliwości czekał na spragnionego. Wyrojone mrowiska zbiorowym wzrokiem bez lęku zerkają na czarne eskadry jaskółek patrolujących przestrzeń powietrzną.