Walczaki.

Dzień na bogato. Na początek kark. Po czym rozpoznałem w nim kobietę, to teraz pewnie już zmyślałbym, ale pani nie miała piersi, tylko pięknie rozbudowaną klatkę piersiową. Motyle, bicepsy, tricepsy i może nawet triceratopsy prężyły się podskórnie, aż umknąłem do autobusu opętany wizją z „Wejścia smoka” kiedy pan Bolo złamał w pół jakiegoś niedoszłego mistrza sztuk walki. Pani miała wszystkie mięśnie wytrawione tatuażami i bynajmniej nie były to kwiaty. No – chyba, że pancerne. Daleko nie uciekłem. Na następnym przystanku stał kolejny wojownik. Ten wracał z pustynnej burzy do domu. Długo wracał, może się bał, że go ścierą prześwięcą za spóźnienie nie tylko na obiad, ale też na daremnie wyschniętą płodność małżonki. Spodnie i bluzę miał sterane piaskiem i wyblakłe od słońca, a ubytki włosów maskował fioletową chustą zawiązaną szczelnie na głowie. Moja waleczność doznała upokorzenia i schowała się w subtelną urodę pani o bladej twarzy i wątłym, czarnym warkoczyku. Schowałem się tylko na chwilę, bo nade mną niebo zostało poszatkowane w szachownicę, żebym mógł wybrać sektor, w którym zostanę zapylony, zlokalizowany, zneutralizowany i zdjęty z planszy. Wczoraj dotknęło to trzy gołębie. A dziś samolotowe smugi mogły się czaić na mnie. Szczęściem wsiadła pani ze słoikiem, co poprawia mi humor nieodmiennie. Słoik ma w pokrywce dziurkę, z której sterczy słomka. A wewnątrz coś żyje. Coś niedojrzałego, bo jest intensywnie zielone i zmiksowane na miazgę. Rusza się i chyba irytuje je wierzganie autobusu, który podskakuje choć ma resory i pompowane koła. Topole podstępnie ryją korzeniami w asfalcie jakąś płaskorzeźbę i z braku lepszych pomysłów nazwałem ową sztukę bitu-rytem. A potem, to już pospieszna pani w szwedzkich barwach narodowych studiowała menu na przystanku autobusowym i wyraźnie zawiedziona pobiegła w stronę następnego z nadzieją na przychylniejszy rozkład jazdy. Problem w tym, że tam zatrzymywały się pojazdy o tych samych numerach, więc tylko rozkład mógł być inny. Może to wystarczająca zachęta do biegu? W finale już tylko wysokopienna chudzinka ubrana szczelnie w dezodorant, który przyćmił wszelkie wonie mające śmiałość zaistnieć w jej otoczeniu. Niosła swój  z uśmiechem i bez wysiłku. Nawet się nie spociła – kolejny mocarz!