Żeby nie zapomnieć.

O poranku można mieć omamy. Jakiś nocny paproch podrapie oko, albo rzęsy posklejane w zbyt rzadkim powietrzu nie bardzo chcą przepuszczać obrazy. Ale przede mną szła pani kołysząc biodrami podwójnie! Takiej sztuczki dawno nie widziałem, nawet wspierany farmakologicznie płynami z bardzo drogą banderolą. Patrzyłem bezwstydnie i z rosnącym… powiedzmy zachwytem, a pani szła kołysząc kusząco. Kiedy wreszcie zogniskowałem się wystarczająco na sylwetce (powtórnie powiedzmy), okazało się, że pani ma dżinsy dwubarwne. Wewnętrzna część nogawek (i nie tylko) była w kolorze nieba szykującego się do spania, a zewnętrzna zdawała się być mlekiem rozcieńczona. Każdemu, co mu dusza zaćwierka. Szła przede mną po dwakroć kobieta – i ta szczupluteńka, i ta okazała, a obie cudnie rozkołysane jak sen poety. Dogoniłem niestety i zmarkotniałem. Ot! Głupi ja! A mogłem wolniej maszerować…