Pokorność.

 

    Nikt nie umknie przed twoją pogardą. W albumach zajadłej pamięci kolekcjonujesz epitety, wytrwale uzupełniasz dossier nieszczęśników, aby wyjąć gdy nadejdzie czas, przyszpilić zuchwalca i wskazać mu miejsce w szeregu. Masz dopracowane monologi zarówno na koniec, jak i początek świata.

 

                          

    Niekiedy pozwalasz nikczemnym na komplementy, dyskretnie analizując zachwyty, wyłuskując najlżejszy cień przygany. Raczysz się ludźmi sięgając jak po smakołyk, a resztki porzucasz beztrosko - niech spleśnieją, skoro spełniły kaprys. Łatwiej nie dostrzegać, niż posprzątać.

 

    Tępy świat wciąż obraża cię swoją niedoskonałością, więc absolutnie zasadnie obarczasz winą bliskich – już dawno powinni go poprawić, żeby dłużej nie kaleczył twojej niewinności. Cichutko, nie budząc furii.