Zezwierzęceni?

 

Jak jeże – pochowani w suche liście gazet, pudełka filmów i sterty niespełnień. Pod kopcami kołder i na brzuchach poduch. Grzeją się i kokoszą. Łaszą, przytulają, albo chowają bliżej ściany, niosącej echa szamotaniny piętro wyżej, albo ekstazy spoza niej dochodzącej. Mało kto czubek nosa wychyli. Ledwie na balkon wyjrzy, żeby się przeciągnąć i sprawdzić, czy dzieci wiją już wianki ze stokrotek i polują na ptaki strzelając do nich z procy.

 

Jak borsuki – wciąż głębiej w noc wchodzą, szarpią zmysły w niedostatku światła, dzień przesypiając nerwowym, spłoszonym snem, w którym mnóstwo niepokoju, lęków utajonych, więc gdy wieczór aksamitem niewidzialności zacznie otulać – ożywiają się, zaczynają żerować, polować, albo poszukiwać partnera, lub chociaż godnego przeciwnika.

 

Jak sroki – ożywiają się, gdy tylko błyśnie przed nosem świecidełko, nawet, gdyby było zbędne i wyłącznie zawadzało, to jednak rozpala iskrę nadziei, że nowe, piękne, a może nikt nie zauważy, że kompletnie bezużyteczne. Gniazdo duże, więc zmieści się jeszcze jeden drobiazg.

 

Jak sardynka – wędrują ławicami, wiedzeni wspólnym instynktem, komunikacja zbiorową, albo wytyczonymi wstęgami wyścielonymi smrodliwym asfaltem. Do tam, gdzie pożywienie, do tam, gdzie obietnica spełnienia, do domu, albo raju. Otwierając niemo usta płyną razem-osobno, bo każdy swoje życie wije mniej starannie niż wikłacz, bo przecież tuż obok… jeszcze większe sieroty, więc może nie mnie dziś pożre drapieżca?

 

Przeczekujemy życie, jakby dopiero miało nadejść, kiedy miniemy granicę. Kiedy skończy się przedsionek, gdy poród wywrzeszczy sukces i otrząśniemy się z płaczu, by pobiec ku słońcu. Jak szpacza chmara, jak koci uśmiech, kiedy ciepło zmierzwi mu sierść na grzbiecie, a w brzuszku sytość mruczy kołysanki.