Skarga (zapewne nieuprawniona).

 

Chciałem skłamać, że potrafię, ale łgarstwo nie zmieściło się w gardle. Każdy, kto zechce zaczepić mnie wzrokiem, widzi bezapelacyjnie, że wcale nie! Nie umiem żyć. Usiłuję. Nerwowo, spazmatycznie, ekstrawagancko. Szamocę się pośród pozorów. Płaczę nad minionym, utraconym bezpowrotnie, pomimo wysiłku. Innym razem winszuję sobie lenistwa, które uchroniło mnie przed przebiegłością zewnętrza. Złośliwego, czyhającego na dowolnie mizerną ekspresję. Wyciągam dłonie, bo może tam… znajdę balsam, który ukoi niepokoje…

 

Nawet tego nie potrafię. Steruję, niczym Odys we mgle – byle do przodu! Co dalej? Dopiero się okaże.

 

Dlaczego jest tak, że złote runo osiągnąć mogą tylko pomazańcy, dodatkowo namaszczeni przychylnością losu? A ja?