Bezwidocze.

 

Wilgoć wygnała stado bezmuszlowych ślimaków na chodnik, żeby nie utonęły. Teraz modlą się, żeby ich nikt nie zdeptał. Popadając w dygresje zadaję sobie pytanie, skąd ślimak wie, w którą stronę zwijać muszlę, żeby dobrze służyła. Niebo jak skisłe mleko, pokryło się krą burych chmur, spomiędzy których usiłuje wykwitnąć księżyc tłustogęby. Wróble jeszcze nie wstały, więc cisza waciana panuje niepodzielnie. Ale dzień nadejdzie, bo nie potrafi żyć w bezruchu gdzieś za horyzontem i gna go do tutaj, na chwilę ledwie, bo i takim widokiem szybko się nudzi i musi już pędzić dalej.