Tetris.

Była roztrzepana, bo chyba nie robiła tego z premedytacją. Przychodząc do mnie, za każdym razem przyczepiała pieprzyk w innym miejscu. Dziwiła się, że mam kłopot z rozpoznaniem jej twarzy, co mnie peszyło. Najszybciej jak mogłem przewieszałem detal tam, gdzie go zapamiętałem.

 

Udawała zawstydzoną moją fanaberią, a może dotyk sprawiał, że budziła się w niej gorąca krew. Kokieteryjnie proponowała, że się rozbierze, abym bez pośpiechu znalazł doskonałe miejsce dla tego ruchliwego drobiazgu.

 

Z trwogą odmawiałem. Bałem się, że pieprzyk stanowi ledwie czubek góry, a nagość obnaży większą liczbę elementów ruchomych, poutykanych ekstrawagancko, daleko od przewidywalnej lokalizacji. Nigdy nie byłem amatorem puzzli.