Dzień po.

 

Świat spleśniał. Pokrył się kożuchem mchu, potrafiącym spić rosę z arktycznych stalaktytów, by nakarmić zdechłe dziś renifery. Falujący, cuchnący bezkres zieleni przebarwiającej się w rude szarości i gnijący gdy zakwitnie.

 

Pająki, które przetrwały inwazję wilgoci jak szalone przędą nici, żeby zbudować dom ponad zatopionym światem. Spieszą się, bo chcą spać w jedwabiście suchym hamaku, nim dopadnie je reumatyzm. Plankton życia opanował ostatnie szczyty sterczące ponad wodami – tłoczą się, zagryzając nawzajem. Szerszenie zakładają kolonie na rozsądnych grzbietach szczurów, kleszcze, czy komary skazane zostały na mniej stabilne siedliska. Ludzka pochopność dawno zdechła.

 

Tajemnicza przyszłość kładzie się zmierzchem Ziemi, ponad westchnieniem kolejnego przypływu.