Myśl podejrzliwa.

    Cichym krokiem biegł Orion po zimnym niebie, polując na nieświadome gwiazdozbiory i w zapamiętaniu nie zauważył, że tuż za nim sierp księżyca zimną żółcią ostrzył pazur na myśliwską głowę. Wrony w kółko i w kółko toczyły spory, charcząc nocną wilgocią, nietutejsi, choć tubylcy wymieniali śpiewnym głosem beztroskie uwagi ogrzane ogarkiem papierosa. Sąsiedzi fundują sobie dubeltowe psy, a niektórzy wyprowadzają je całymi kiściami. Naręcze smyczy wije się wtedy niby rozognione wężowisko. I sam już nie wiem, czy to przezorność w obliczu reklamy sugerującej, że w przyszłości nawet kurczak będzie warzywnym, bo o sojowych kotletach słychać od bardzo dawna. Może taki pies z wolnego wybiegu okaże się ostatnią opcją na porcję rosołową, albo na prawdziwe pieczyste?

Przed brzaskiem.

     Metalowe drzewa zaciekle pilnują krawężników, a rdza łuszczy się z nich nie zakłócając ciszy, należnej światu nocą. Gdzieś, poza wzrokiem rozkrzyczał się kos czarniejszy od nocy, rzucając chybotliwy, ulotny cień na stygnącą kałużę. Kot przyczajony przed sobie tylko znaną mysią dziurą tkwił w dojrzałym bezruchu, nie przejmując się temperaturą, od jakiej liście winorośli pokraśniały. Horyzont zdarty sygnałem karetki i światłem upiornie niebieskim, grobowym niemal, zawodzącym, kłującym bezradność wzroku. Dozorca beztrosko zostawił wiadro i szczotkę na środku chodnika, bo przecież nikt „normalny” nie będzie się szlajał po ciemnicy, a na złodziejski łup wiaderko nie wyglądało specjalnie okazale, by móc się pochwalić partnerce talentami kieszonkowca.

   

 - Jeszcze chwila, a słońce przedrze się przez granice widnokręgu. Jeszcze chwilę, ale nie już teraz.

Takie tam dygresje.

 

Pani pchająca w pośpiechu wózek wokół wygasłej fontanny nie powinna budzić zdumienia, lecz jednak się jej udało. W krótkich, zielonych spodenkach wyglądała troszeczkę, jak postać z kreskówki, osadzona w nie tej, co trzeba bajce. Sądziłem, że sezon na siniaczki minął wraz z latem, jednak młode kobiety najwyraźniej mają jakieś odnawialne źródło ciepła zaszyte pod skórą, więc wyczytałem z zawartości ud lot kosmicznej rakiety udającej się w podróż, z której chłopcy wracają mężczyznami. Szpakowe zastępy pojawiają się w obłędnej ciszy i znikają z krawędzi widzenia błyskawicznie przemieszczając się po poszatkowanym przez samoloty niebie. Trawa regulaminowo przycięta, ostrzyżona rekruckim sznytem pachnie wilgocią, nieco tylko perfumowaną przez zwielokrotnioną psią codzienność. Remontowane drogi patrzą z niepokojem w kalendarze, bo rok się skurczył niebezpiecznie i tylko patrzeć zimowego skostnienia.

Niedopowiedzenie.

 

Pomnik spiżowym wzrokiem penetrował granitową wyściółkę, bez litości koszoną markową (a jakże!) kosą przez pana pachnącego intensywniej, niż koń świeżo po westernie. Na parkowych trawnikach spotykają się ci, którym do lasu już nie po drodze, lecz z niegasnącą słabością do grzybobrania. Dzieci podglądane z zazdrością przez wiewiórki i wrony, przez znaczące kijami kroki staruszkowych spacerów, przez słońce zlizujące pot i łzy z umorusanych buź. Wykradam orzechy z więdnących traw, ścigany nienawistnym wzrokiem czarniejszych od nocy gawronów. Służby rozmaite sygnalizują pilne potrzeby, więc pozostali użytkownicy drogi tłoczą się na poboczach, lekce sobie ważąc restrykcyjne wymogi czwartej fali pandemicznych turbulencji i reklamy pełne łzawych błagań fałszywych przedsiębiorców, odartych ze złudzeń ponad rok temu. Patrzę wzrokiem nieciężkim, zbyt powolnym dla pancernie odzianego ruchu komunikacji indywidualnej, bądź zbiorowej. Ja widzę, jak na klony jesień spada z nieba, zmieniając niedojrzałość zieleni w czerwień krwi gorejącej, w żółć pulsującej burzy słonecznej, w brąz strawionej masy pokarmowej, z której motyle wypiły powierzchniową wilgoć. Znów nienawistny dźwięk kosy sugeruje, że jutro mógł będę przejść suchym kolanem przez ugór miejskiego trawnika, bo za chwilę zostanie ogołocony do cna i najwyżej po kostkach lizać mnie będzie, gdybym wpadł w ramiona euforii i wybiegł z domu, nim się w strój odzieję. Wspominam nastolatki z przystanku autobusowego, usiłujące upodobnić się do klasowych kolegów i tych ostatnich z kolczykami, włosami odważnie rozpuszczonymi i głosem pełnym perwersyjnej niewinności, któremu brak domniemania zuchwałości, na jaką stać nawet mnie! A przecież…

Ekstrakty cz.38

 

Trofeum.

- Mam! Schwytałem cię za włosy, których miałaś więcej niż jakakolwiek znana mi niewiasta. Choć zawodziłaś, ciągnąłem cię w cień zaułka, a potem, przez oficynę do piwniczki, byś była moją na zawsze.

 

Władca dusz.

Patrzyłem na twoją twarz okrywającą się kurzem, blednącą, wreszcie pękającej, niby koryto wyschniętej rzeki. W oczach miałaś nadzieję, zaufanie i prośbę, bym nie posunął się dalej, niż człowiek zdoła znieść. Ale tam, głębiej, pragnęłaś okazać miłość bez granic, choćby kosztem utraconych nadziei.

 

Bezduszny.

Wierzyłaś, że dobrowolnie ofiarowana nagość, zaledwie obrysowana pędzelkiem satyra nie utraci cnoty. Stanęłaś ufnie przede mną, a słońce wydobyło na światło dzienne zapach kobiety. Nie przyznam się nigdy, że tym pędzlem zgwałciłem cię, umorusałem we własnych perwersjach, posiadłem i… porzuciłem.

 

Zdobywca.

Wtedy nikt już nie mógł cię posiąść tak, jak ja. Rozpiąłem twój wizerunek na płótnie ociekającym posoką mojej niezręczności, przybitą gwoździami nocnych koszmarów i żebraczych nadziei. Umrę zapewne, lecz umrzesz i ty, choć twoje ciało w moich dłoniach przetrwa pokolenia.

 

Bezgraniczna miłość.

Pamiętasz pierwszą z krwawych blizn, jakie ci uczyniłem? Jestem pewien, bo pierwszy raz potrafią zapomnieć jedynie te, którym Bóg rozum, lub życie odebrał. A ty przychodziłaś raz po raz, więc bez końca naznaczałem twoje ciało swoimi, zwyrodniałymi pragnieniami.

Wskroś rynku.

 

Starsi ludzie o czołach ukrytych pod beretami przekradają się pochmurnymi ulicami dyskretnie, jak za okupacji. Pulchne szczęście przebiegło jezdnię, goniąc tramwaj, który niemal zamerdał na widok nastoletniej radości. Młoda, przyszła mama ukryła głowę pod czarnym szalem tak rozpasanym, że można byłoby nim przykrywać sopockie molo burzową porą. Sroka-miniaturka siedząc na środku ulicy przyglądała się wesołym przepychankom szkolnej wycieczki kontemplującej pojemnik PCK na odzież dla potrzebujących. Bernardyn wypakowywał się z bagażnika samochodu, szyszki pochowały się pod skrzydła ligustrowej geometrii. Chłód skurczył dziewczęce spodnie tak, że nie tylko kostki, ale i spory kawałek łydki zawodzi nagością między mankietem, a butem - zaplecione w iksy nogi nie przeszkadzały łkaniu absolutnie. Parki pociemniały w wilgotnych żółcieniach i brązach, a zieleń zachowywała się niepewnie, jak nieproszony gość, któremu towarzystwo wyraźnie dało do zrozumienia, że nie jest mile widziana. Gołębie szpiegują okolice, od czasu do czasu zapadając w letarg na skrajach dachów. Kosy szukają mroku, by móc z ukrycia drwić z przechodniów, albo kokietować tych, którym w torebkach marznie drugie śniadanie.

Ekstrakty cz.37

 

Seppuku.

Miałaś gwiazdy w oczach, gdy żebrałaś, na kolanach błagałaś, żebym nigdy więcej nie przyniósł ci hańby. W spotniałych dłoniach przyniosłaś najostrzejszy z kuchennych noży, a podając go, poczułaś się japońską samarytanką:

– Nie spoufalaj się z nikim, skoro nie możesz być mój!

 

Bezwzględny.

Otwieram kredens z przeterminowanymi demonami i patrzę, jak się wiją, rozsychają i linieją. Jeden ma jeszcze dość sił, by puścić do mnie oko, ale nie wiem, co przez to chciał powiedzieć. Na wszelki wypadek rozgniatam go o dno szuflady.

 

Tango.

Zielone, więc zapewne niedojrzałe muchy łażą po zgniłym kopcu kreta na osiedlowym skwerze. Jakieś dziecko z bezinteresownej nienawiści usiłowało je zdeptać, co zrobiło, nim mama uprzedziła krzykiem, że nie warto włazić w gówno. Teraz muchy tańczą z dzieckiem.

 

Przewidująco.

Dzień zapowiadał się na upalny, i nie niósł nadziei na ulgę w oddechu łagodnego wiatru. Przezornie już bladym świtem rozpiąłem widnokrąg i wkroczyłem w nieokreśloną odmienność, nim żar mnie roztopił. Wrócę, kiedy troszkę zelży.

 

Niezdecydowany.

Z braku pomysłów rzuciłem kością, zdając się na los. Kiedy wypadła parzysta liczba oczek – skręcałem w prawo, w przeciwnym razie, szedłem w lewo. Los ze mnie zadrwił przy kolejnym rzucie, a kość stanęła na krawędzi skutecznie mnie zatrzymując w pół spaceru.

Beznamiętność pozorna.

 

Obiecałam sobie, że będę grzeczną dziewczynką, ale chce mi się kląć tak bardzo, że powstrzymuje mnie tylko nieumiejętność. Wstydzę się, że zaklnę nieudolnie, wzbudzając pogardę tych, do których moje obelżywe słowa dotrą choćby w strzępach zrozumienia. Dlatego zaciskam usta, aż z warg spływa krew, pompując pośladki, czy biodra – nieważne, dokąd trafi ta krew – wszędzie rozedmie mnie ponad miarę i w plecy uderzy cyniczny śmiech anonimowych samców:

 

- Patrz! Ale locha. Tłusta i głupia!

 

Uff… Krew, zwiedziona moją niepewnością, wypłynęła jedynie na policzki. Lepiej zostać uznaną za pensjonarkę, niż lochę… Tak sądzę… Na wszelki wypadek postanawiam wydepilować się staranniej niż zwykle, wcześniej myjąc lustro i zjeść o jeden listek sałaty mniej – nawet w sobotni wieczór. Zerkam w samochodowe lusterko, zbyt szczupłe, aby objąć moją twarz. Szpitalny dyżur, to doznanie, jakiego nie polecam nawet ordynarnym anonimom, zawieszającym na moich plecach własne mniemania i zuchwałości pijane od świtu, wypełzające jadowicie spod kaprawych źrenic, sterowanych niestrudzonym strumieniem plemników.

 

- Szkoda, że świat nie składa się wyłącznie z samic! – wypluwam na przednią szybę podświadomość, zawieszając niesforną myśl na krawędzi rozumu – W jednopłciowym świecie mogłabym poświęcić się poważniejszym zagadnieniom, niż wygląd!

 

Idiotyzm intymnie wyszczekanej myśli otrzeźwia mnie – przecież to właśnie samice sprawiają, że czuję się gorszą. Samce oceniają mnie pod kątem łóżkowych perwersji do jakich sami nie dorośli, szukając objawienia, jakim nie podzielą się z nikim. A samice… to dopiero jest wyższa szkoła jazdy. Nie ma frontu, na którym nie walczyłyby o przewagę – intelektualną, sensoryczną, psychiczną. Tak! Kobieta, jest bronią doskonałą. Potrafi bronić się i walczyć na każdym poziomie percepcji, podczas gdy samce są uwarunkowane jedynie na dominację fizyczną, inne aspekty istnienia traktując z pobłażliwością, z jaką traktuje się nietoksycznych pacjentów szpitali psychiatrycznych. Kobieta potrafi zmiażdżyć nawet niepomyślane marzenia, zdeptać wszelkie nadzieje, nim okrzepną na ugorze.

 

- Jeśli ktoś znajdzie na moim tyłku pryszcz, albo gram tłuszczu, to na pewno będzie kobieta! Facet? Ponoć są i tacy, którym wiecznie mało, a każdy centymetr obwodu więcej, traktują jak Graala. Z takim będąc, mogłabym na śniadanie zjeść jajecznicę na boczku. Nawet z trzech jaj! I byłby zachwycony, gdybym poprosiła o dokładkę!

 

Lustro zdecydowanie powinno się umyć. I pić mniej wina. Czerwonego. Niby pobudza krwinki do działania i zwalczania anemii, ale czy ona naprawdę jest taka zła? W jej towarzystwie bez wysiłku mogłabym figurą zawstydzić nawet anorektyczne modelki z modowych wybiegów, które ostatni okres muszą wspominać, bo zaburzyły rytm hormonalny do tego stopnia, by zaprzeczyć prawom natury, a tego nie przewidział nawet Bóg! Dorosła (ponoć) kobieta, wspominająca niesprawiedliwość losu, który skazał ją na czterdzieści lat nawracającego cyklu menstruacji? Ohyda!

 

Korek puchnie w oczach. Ulica, zazwyczaj będąca nieistotną migawką, zapominaną na najbliższym skrzyżowaniu rozrosła się i sięga dalej, niż wizja ekstremalnie głębokiego pola teleskopu Hubble’a. Gdzieś tam, na jej końcu, trzy przecznice stąd zaledwie, znajduje się przychodnia osiedlowa. Kierat, w jaki dobrowolnie włożyłam pysk, pozwalając, by kantar zobowiązań finansowych zniewolił mnie skuteczniej, niż miejscowych polityków brukselski kapitał.

 

- Zachciało mi się domku! Ogródka z georginiami, szczypiorkiem i soczystymi wiśniami, znikającymi w szpaczych brzuchach tak szybko, że ich gówna spadając z gałęzi wciąż będą smakowały słodką cherry. Chciałam i mam! Kredyt, o ile w ogóle to możliwe, zakończy mnie chłostać po plecach za jakieś trzysta lat, ale zagryzałam sumienie każdej nocy, żeby skrócić ten czas do trzech pokoleń. Może moje wyimaginowane wnuki mi wybaczą? Oby.

 

Stoję. Przede mną siwiejące małżeństwo zaczyna rozliczać się nawzajem z kilkudziesięciu lat pozornej wzajemności uczuć, a pies z tylnej półki samochodu włącza do dyskusji wątek melodramatyczny. Dobrze, że do kompletu nie płacze wewnątrz żadne dziecko. Tego mogłabym już nie znieść i zakląć szpetniej od ulicznicy. A przecież – obiecałam…

 

Miałam być silna. Asertywna. A dotychczas nie znalazłam odwagi, aby przerwać ciąg zdarzeń, chociaż pęcherz już wcześniej pękł mi na pół i po nogach pociekło tak, że do kolejnej pracy jadę bez rajstop i bielizny. Nie znalazłam w sobie sił, żeby wyprać zbezczeszczone, albo poprosić kogoś o kupno nowych w kiosku szpitalnym.

 

- Pamiętaj, miałaś nie kląć! – upomniałam siebie, przybierając ton matki, która spod nastroszonych brwi przez całe lata strofowała mnie i brata (jego częściej, bo był naprawdę nieznośnym bachorem), ilekroć popełniliśmy dziecinne swawole wykraczające poza granice zrozumienia sflaczałych, posiwiałych umysłów sąsiedzkiego trawnika.

 

Znowu. Zadzwonili z przychodni czwarty raz. Pacjenci czekający w kolejce klną mnie wystarczająco głośno, żeby farba na sufitach spłowiała i łuszczyła się w rudych strąkach, a ja stoję w korku pięć przecznic od celu, patrząc łakomie na ogryzione do krwi paznokcie. Jeszcze jeden kontakt z zębami i trysną gejzerem krwi trudnej do powstrzymania…

 

- Głupia! – bezczelnie łaja mnie moje wykształcenie – Tam nie ma żadnych życiowych arterii, nie wykrwawisz się na pewno, a jeśli nawet, to co? Ktoś zapłacze? Wspomni? Absolutnie nie! Poświęciłaś życie karierze, a kariera ma w pogardzie nieudaczników i sprzyja tylko zwycięzcom! Gryź się śmiało i zdychaj. W korku, w pół drogi do kieratu. Może piekło okaże się bardziej przyjazne.

 

W głowie odtwarzam myśli czekających pacjentów – te same, które zdążyły już pożreć farbę na sufitach, trwające w melancholii paprocie albo drzewka beniamina, nienawykłe do naszego klimatu. Dłońmi kurczowo ściskam kierownicę, czekając, aż skropi sokami moje uda. Gdzieś za mną odzywa się klakson niecierpliwca, który sądzi, że od raju dzieli go trzydzieści centymetrów, jakie mogłabym podjechać naprzód, nim spotkam się ze zderzakiem pary zawzięcie rozliczającej związek bez przyszłości, w którym zakonserwowali się na jakieś czterdzieści lat z grubym okładem. Ich pies już się poddał w obliczu hałasu i totalnej ignorancji. Spóźnienie przekroczyło akademicki kwadrans trzykrotnie. Przebiegam w myślach listę pacjentów. Cztery kobiety, w tym dwie młodziutkie, jedna dojrzała i jedna, która zapomniała, że życie powinno się kiedyś skończyć dla dobra ogółu. Trzech zapewne pryszczatych nastolatków, jeden emeryt, wstydzący się przyznać, że uciekł od wiecznie jęczącej żony, ale kochance chciałby zaimponować nie tylko wzrostem na koncie, ale i w rozporku. Rejestracja delikatnie spytała, czy byłabym w stanie przyjąć jeszcze trzy przypadki nagłe, bo kolega z gabinetu obok nie wyrabia się, a przyjął już piątkę „nadprogramowych” i nie ma już sił. Kiwnęłam głową – beznadziejnie wobec rozmowy telefonicznej, ale pani Zosia z rejestracji była wystarczająco subtelna, by dopisać nieszczęśników na koniec kolejki.

 

Na konsoli deski rozdzielczej auta zaczyna mrugać komornik - pomarańczowym światłem zawiadamia, że czas najwyższy na bliskie spotkanie trzeciego stopnia z dystrybutorem paliwa, a silnikowi, jak dziwce, jest wszystko jedno, jakie znamię nosił będzie dawca nasienia, byle szybko, tłusto i bez ograniczeń. Może ja też powinnam hołdować podobnym ideom? Zatankuje później. Trzy tysiące brutto na etat oscylujący pomiędzy trzema barbarzyńskimi zmianami, albo dyżury dwunastogodzinne, by kolejne dwanaście przespać, choćby stojąc. Niewesoło. Dopada mnie apatia, którą rozrzedzam wisielczym humorem i usiłuję wyartykułować myśli tych, którzy we wspólnym bólu czekają, aż korek przesunie się wystarczająco, bym z wystudiowanym spokojem odkleiła się od nurtu, otworzyła drzwi ubogiego gabinetu i patrząc w zacieki na suficie, w porywie łaski zaprosiła kolejnego nieszczęśnika na kozetkę.

 

Zmierzch na horyzoncie wybuchł zielonym impulsem, wywołując nerwowość samochodów, warczących gorączkową potrzebą ataku na ową zgorzkniałą zieleń, zaistniałą w miejscu gorejącej czerwieni. Korek drgnął w mocno opóźnionym paroksyzmie i wreszcie ruszył naprzód. Dwadzieścia metrów. Dokładniej - dwadzieścia trzy. Taką wartość był uprzejmy wskazać GPS prywatnego telefonu zawieszonego w statywie na przedniej szybie. A niewzruszony głos przekazał kolejne instrukcje:

 

- Trzymaj się prawej strony. Na trzecim skrzyżowaniu, skręć w prawo. Do celu zostało dwa tysiące trzysta metrów.

 

Niemal widziałam niebieskookiego blondyna, zbudowanego niczym Van Damme w szczycie formy. Wstydziłam się przyznać, ale zwierzęca siła samców i pot, wyciekający z ekranów TV podczas walk pobudzał mnie tak, że nie zdołałam powstrzymać dłoni przed penetracją perły ukrytej w cieple konchy kobiecości. Żaden facet nie dał mi tylu emocji, ile potrafiłam dostarczyć sobie sama. Świat tryskał wtedy aromatem, feerią barw, a fabuła nie miała znaczenia.

 

- Nie kląć, Boże, jakie to trudne! – szeptałam oblizując palce lepkie od uniesień, dedykowane belgijskiemu karatece, który nie miał pojęcia o niej, o istnieniu tego miasta, przychodni, szpitala i korka. GPS monotonnie kusił ciepłym głosem emerytowanego rajdowca:

 

- Jeśli to możliwe, skręć w prawo.

 

Wystraszyłam się, że wejdę do przychodni z wilgotną plamą na wysokości pupy, więc usiłowałam przekierować pożądanie na tory doskonale obojętne. Komizm sytuacji znów skierował myśli ku zawodowym schematom. Kiedyś w końcu wejdę spóźniona niewybaczalnie do przychodni, a tam… Zamknęłam oczy. Korek nie wymagał wzroku. Ilekroć działo się coś wartego zauważenia – silniki warczały niczym stado szerszeni pozbawionych bezpieczeństwa. Chwilowo trwała względna cisza i wzrok w niczym nie przyspieszał podróży. Mogłam pozwolić sobie na docinki względem samej siebie:

 

- Przyjmuje pani symultanicznie w sześciu zakładach rozmieszczonych w międzyczasie? A nie można lepiej poukładać przyjęć czasowo? Czyżby zatrzymała panią wypłata u konkurencji? Halo, halo, tu jestem i zdycham trzynasty w kolejce, choć miała mnie pani przyjąć siedemnaście minut temu, a dotychczas nie wszedł nawet gość z czternastej dwadzieścia, choć mój termin (16.15) dawno już minął. Przypomnę – ledwie się doczołgałem do poczekalni, a łzy bólu suszę już od wczorajszego popołudnia.

 

- Następny proszę – słyszałam siebie beznamiętną, obojętną, wyniosłą. Mogli się gówniarze uczyć. Przychodzić wcześniej, niż wyrostek robaczkowy zaatakuje najsłabszy punkt układu trawiennego. Słyszałam siebie, a przecież Hołowczyc nie obiecywał nic więcej jak matowe:

 

- Siedemset pięćdziesiąt metrów do celu. Na skrzyżowaniu – skręć w prawo.

 

Nie kląć. Obiecałam mamie i sobie. Byłam głupia, bo dzisiaj nie zdobyłabym się na podobne wyzwanie. Młodość zwykle jest pochopna, ale nie sądziłam dotąd, że aż tak… Nie kląć – jak mantra siedziało we mnie, a ja gryzłam skórki, aż zaczął się ze mnie śmiać pryszczaty gówniarz uwięziony na sąsiednim, pasie.

 

- Skręć w prawo! – Hołowczyc był niewzruszony, ale miał głos, którego można słuchać, kiedy nikt inny nie zamierzał dotrzymywać mi samotności. Chciałam spełnić wyzwanie Hołowczyca tak bardzo, że aż przepociłam siedzenie pod sobą. Ależ erotyczne stawia wyzwania samotnym kobietom. I ten głos – szorstki i ciepły jednocześnie. Jak gryczany miód. – za siedemset pięćdziesiąt metrów, skręć w prawo!

 

Dla niego, skręciłabym nawet natychmiast. Zapomniałabym o przychodni i nieszczęśnikach złorzeczących mi zaocznie, lecz w twarz nie śmiejących się odezwać, bo strach jest tym, co ich skłania do przyjścia. Nie ból, nie potrzeba, lecz strach. Że umrą nim rodzina zdąży oszlochać ich niedolę. Potrzebowali diagnozy. Bali się, lecz czekali na jednoznaczną opinię, która zakończy rozterki.

 

- Umierasz! I nikt nie zdoła temu zapobiec! – Gówniarze nie mogli pojąć, że każdy podlega przemijaniu i śmierć jest naturalną konsekwencją narodzin. Słowo śmierć traktowali jak wyrok, zamiast dostrzec nieuchronność następstw w każdej wyobrażalnej czasoprzestrzeni. – Umierasz, bo tak musi być. Przyszedł czas młodszych, bardziej bezczelnych i mających złudzenia, do jakich ty nie dorosłeś!

 

- Dwieście pięćdziesiąt metrów. Na skrzyżowaniu skręć w prawo! – Boże! Ciekawe, czy w łóżku Hołowczyc jest równie dosadny, akuratny i beznamiętny. Czy potrafi wcelować w punkt G, K, czy Omega. Skręcę, obiecuję, będę bardzo grzeczną dziewczynką i skręcę. Niech tylko te dwieście pięćdziesiąt metrów się skurczy. Proszę… Krzysztof, zrób coś, a obiecuję więcej pokory i uległości.

 

Mgła opanowała miasto i nagle zamiast widzialności kotłowały się fantasmagorie i usiłowały znaleźć szczelinę w karoserii, żeby wypłynąć w środku i dotknąć mojej nagiej intymności ledwie okrytej sukienką. Żeby ochłonąć skupiam pamięć na wiszących w przychodni afiszach:

 

- Preparat dopuszczony warunkowo, za rok WHO sprawdzi, czy działa należycie, jednak, nie jest to powód, byś już dzisiaj z niego zrezygnował.

 

- Przeczytaj ulotkę, bo po fakcie nikt nie zechce wziąć odpowiedzialności za żadną z twoich decyzji. I nie mów głośno, że przeczytałeś, bo tam wyraźnie napisano o żywych organizmach zmodyfikowanych genetycznie, które wchłoniesz, aby zaspokoić aspiracje wielkich tego świata. Ciesz się, że podstawowym składnikiem jest etanol… Nie rozumiesz medycznego bełkotu? To po prostu spirytus!

 

Ocieram usta, jak kułak, który właśnie połknął śmiertelną dla cywilizowanych ludzi dawkę alkoholu. Zielona strzałka mruga zachęcająco ponad kabinami siedemnastu samochodów osobowych.

 

- Następna będzie już moim drogowskazem –wyłączam aksamit głosu Hołowczyca – Dalej trafię już sama. Jestem dzielną dziewczynką. I znam miasto!

 

Drogi pośród zapadającego zmierzchu krwawią czerwienią, jak tylne światła samochodów czyhających na niedojrzałą zieloność. Niektórzy stopami wystukują SOS na pedale gazu. Uśmiecham się pobłażliwie – to przyszli pacjenci psychoterapeutów, którzy dziś po raz enty modyfikują cenniki relaksu na niewyszukanej kozetce.

 

Skręcam wreszcie w osiedle, skąd wracają starsze panie z pieskami i ta najzuchwalsza, usiłująca (skutecznie) oszołomić geriatryczne kółko wzajemnej adoracji. Starowinka potrafiąca przejść dumnie pod półtorametrowym szlabanem kroczy obok równie dumnego doga olbrzymiego (choć ten musiał pod szlabanem położyć uszy). Mijam panie utylizujące niesprzedane wiktuały z nieodległej hali targowej i czających się miłośników spleśniałych warzyw, chlubiących się eko-zmysłem, bo o rozumie, to już można debatować dowolnie długo.

 

Między sosną wejmutką, a kasztanem jadalnym znajduję skrawek wolnej przestrzeni, więc zdobywam się na odwagę, by zaparkować. Niech szlag trafi lusterka – ja muszę już wysiąść. Jesienne powietrze cuchnie zgnilizną. Ludzie cuchną pośpiechem i arogancją. Rzygać mi się chce, choć to dopiero druga z fizjologicznych potrzeb. Szczęśliwie nie mam majtek, więc w toalecie dla pacjentek wyśpiewuję parującym moczem euforię i spełnienie największej z ludzkich potrzeb. Jest dobrze. Boże! Nie sądziłam, ile radości może dać człowiekowi zaspokojenie prozaicznej, codziennej potrzeby.

 

Wciągając gacie na dupę doznaję drobnej niezręczności – nie mam co wciągać, a gabinet ledwie kilka kroków. Pierwszy już mnie rozpoznał! Zatwardziały śmiertelnik, któremu nie da się wytłumaczyć, że ZUSu nie stać na jego leczenie, a tak na prawdę, to jako już bezrobotny żyje ponad stan. I powinien zaprzestać, albo wnosić do budżetu składki adekwatne do jego wieku. To chore, żeby utrzymywać zakamieniałych dinozaurów kosztem produkcyjnego bydła. Wzrasta we mnie duch bojowy. Idę! Pokarać słabeuszy i tych, którym się wydaje, że mogą wygrać walkę z systemem. Słabość od kilkudziesięciu lat staje się siłą, o jaką starają się większościowi twardogłowi. Nie darmo mawiali, że silny zawsze sobie poradzi, kiedy słaby schronić się musi pod skrzydełka Temidy. Tylko nikt nie uprzedził, że przebiegunowanie kodeksów odwróci role zaradnych z dryfującymi, mocnych z mimozami, wartościowych zuchwalców z bezczelnymi nieudacznikami.

 

- Stoją tam. Nie kląć. Proszę samą siebie. Nie zaklnij, nawet, gdyby ten pryszczaty gówniarz pozwolił sobie na uwagę dotyczącą twojego mokrego tyłka. Gdyby matrona odliczająca każdą sekundę spóźnienia nie doliczyła się dnia sądu ostatecznego, bądź kuksańca znerwicowanej lekarki.

 

- Ola – odpowiedziałam, karcąc samą siebie – dla przyjaciół Ola, dla mamy Oleńka, jak ta z sienkiewiczowskiej trylogii, dla obcych Aleksandra, albo pani.

 

Popołudniowe korytarze przychodni przypominają labirynt w jakim Tezeusz poszukiwał przyszłości. Ale mi – nikt nie wcisnął w dłoń czerwonej nici. Nie zasłużyłam na prywatną Ariadnę? Wzrok kolejkowiczów skupił się na echu moich kroków. Jedni wstydzą się własnych przekleństw, inni pałają jawną nienawiścią. Bezinteresowną, bo przecież nie była złośliwa, nie zamieniliśmy ani słowa. Nienawidzą mnie, gdy skrobię w zamku. Jeszcze bardziej, gdy zamykam drzwi i szukam, czy m mogłabym zastąpić bieliznę. Korytarz wrze od komentarzy. Muszę otworzyć. Nim mnie zlinczują. Boję się, a w kroku czuję przeciąg.

 

- Proszę – odzywam się metalicznie, ignorując dziewięćdziesięciominutowe spóźnienie – Pierwszy pacjent.

Cóż...

 

Wiatr przeszukuje kieszenie przechodniów, kompletnie nie przejmując się przekleństwami, jakie w jego kierunku ślą ci, których nie stać na walkę. Przedzierają się z mozołem, wbrew żywiołowi, bo gdzieś tam, tkwi kokon ich codzienności. Kapsuła bezpieczeństwa. Pani umorusana tatuażami tak, że ledwie ja widać spoza obrazków przypomina mi pulchne dziewczę w minispódniczce, chwalące się przed światem tatuażami tańczących z aniołami klownów, narysowanych tak wysoko, że ich myśli musiały już ugrzęznąć w gejzerze budzącej się dopiero kobiecości. Zbieram upadłe kasztany i orzechy włoskie, patrzę na kobiety upadłe duchem i chłopców beztrosko rozkopujących kretowiska. Na pana, zawodowo koszącego granitowy chodnik prowadzący do pomnika dawno umarłego władcy okolic. Nie śmiem interpretować bezmyślności rozsiewanych w tramwajowym zgiełku, bo mógłbym zrobić krzywdę nadinterpretacją. Szyszki, mimo wiatru trzymają się kurczowo pępowiny dającej życie. Oddech Boga wygina szyby do wewnątrz. Zamknąłem szczelnie – żeby nie wszedł? Żeby nie molestował mnie? Nie pouczał? Zagłuszam sumienie muzyka dla mas. Może dziś zrozumiem, czemu młodzież odcina się od rzeczywistości słuchawkami? Wolą kwantowy świat od analogu? Wyrafinowaną nierzeczywistość, miast prozaicznej mierzwy? Uśmiecham się z przekąsem – cyfrowa mierzwa pachnie zapewne, zamiast kąsać nozdrza…

Mgnienia.

 

Wystarczyła chwila nieuwagi, aby w pęknięcie nocy wdarło się słońce i wygryzło całkiem okazałą dziurę. Aż gołębie pouciekały w obliczu tej pazerności, która stopiła chłód chodników. Klony wystrojone na tęczowo pyszniły się pośród parkowych alejek, z góry patrząc na wiewiórcze zabawy w chowanego, wrony w zacięciu rozłupywały orzechy, póki trwa urodzaj, na ligustrach czerniały zapomniane przez ptaki jagody. Staruszkowie ciągali swoje torby na kółkach, mozolnie uzupełniając zapasy na nadchodzącą zimę. Nikt się nie śmiał. Nie krzyczał radości. Tylko jakieś niedopieszczone dzieciątko kwiliło swój żal do świata.

Sceptycznie.

 

Jąka się, ilekroć zapytać go o przyszłość. Nim skonsultuje własne zdanie ze sztabem podwładnych, wiecznie drży w obliczu własnej zuchwałości, z jaką płynie od lat. Może dziś ocknie się - siwy i bezpłodny. Starszy od węgla. Niezagrożony, okupujący tron nieomylności i apodyktycznie decydujący, jak wyglądać powinna przyszłość, od której dobrowolnie (chyba) odciął się już tak dawno, że nawet najbardziej wytrwałe cnoty sczezły na minionych płotach, jakie ponoć przeskoczył.

 

On wie, że ekspresja nie może się udać. Nigdy. Nie, za czasów jego kadencji.

 

Przecież został namaszczony. Na niebosiężnym tronie siedzi, dzieląc i rządząc ku chwale…

 

Własnej matce nie przyznał się – czyjej.

Nic więcej nie mów!

 

Nie chcę. Wiedzieć, rozumieć, mieć zdanie na temat. Irytuje mnie to wszystko tak bardzo, że wolę udać się w podróż ku wyparciu. Wiem, to dziecinne. Udawanie, że nic się nie stało, ale może to ostatnia deska ratunku?

 

Cóż stałoby się, gdyby na wezwanie Hitlera nie stanęły rzesze młodych durni, którzy zostali zmanipulowani, otumanieniu ideologią im obcą, wrogą, lecz podaną tak restrykcyjnie, że nawet zatwardziałym prawiczkom pociekło spomiędzy ud, a nocne polucje skierowane zostały ku świętej Victorii – niepokalanej, jedynie słusznej i uniwersalnej.

 

- Ty też wierzysz, że każdy człowiek zmierza w tym samym kierunku? Że jeden sztandar powiewa nad każdą głową?

Mgnienia świadomości.

 

Pani przeglądająca historię własnego smartfonu pachniała świeżo zerwanym listkiem mięty – nienachalnie, dyskretnie, lecz potrafiła przebić kakofonię aromatów tramwajowej sałatki. Mijam kobietę z czynnym peselem, uposażoną cieleśnie z wielką zuchwałością. Z zazdrości łykam powietrze, żeby przypominać rozdymkę choć przez chwilę, jednak bezskutecznie. Kobieta traktuje mnie jak powietrze – i słusznie! Na przystanku dziewczę zaplotło nogi w iksy – znak, że jesień niezbyt rozpieszcza temperaturą. Rzuciłem okiem raz drugi - króciutka spódniczka nie sięgała krawędzi rozpiętego płaszcza, a młoda (być może) twarz zamaskowana została tak grubym makijażem, że mimika musiała zrezygnować z wszelkich prób ekspresji. Czyżby aż tak dojrzewanie pokarało niedoświadczone policzki? Znad otwartego bagażnika wystają pośladki w służbowym uniformie, zachęcane do merdania nie całkiem regulaminowym zachwytem. Szpacze watahy patrolują niebo, poszukując słabości świata, by wbić w miękki miąższ swoje ostre, głodne dzioby. Noc musiała być pracowitą, bo poprzyklejała zwiędnięte liście do krawężników, a winorośl poczerwieniała z wysiłku, żeby jeszcze dzień zachwycać swoim wyglądem.

Perwersja romantyczna.

 

Wiem - jestem głupcem, ale skąd miałem znaleźć siłę, by przeciwstawić się twojej ekspresji? Byłaś ciepła, miękka i wzdychałaś pod niebo wszystkie nadzieje, jakich żaden facet nie zrozumie, jakie każda kobieta zrozumiałaby w pół uśmiechu, nim słowa objawią samcze zamiary.

Rzuciłaś mnie na kolana, a ja, bezbronny, podążałem za kropelkami wstydu wciąż wyżej. Kostki, kolana, biodra, obojczyki… Zaciskałaś wargi, ale tam, dokąd sięgały moje obietnice… byłaś już bezwstydna.

 

Wreszcie krzyknęłaś… obudziłem się zbyt szybko niestety…

 

Słońce wznosiło się ponad krzywizną ziemi, oświetlając próżnię prześcieradła… Kołdra flirtowała z dywanem, a we mnie rósł skowyt.

 

Byłem sam, w objęciach trzymając wyśnione spełnienie.

Chciałbym wierzyć... bardzo.

 

Słońce wzeszło ledwie na chwilę. Wystarczyło, żebym się poddał, gdy moment później zaszło poza kamienną, zimnokrwistą solą niebieskich wydm, niedopowiedzeń gasnącego widnokręgu. Wiele godzin potem, popłakałem się pośród więdnącej nocy, bez wiary, że kolejny świt gotów będzie nadejść, ale mrok był wytrwały i nie cierpiał na depresyjne stany, więc ze stoickim spokojem szedł ku golgocie, aby nastał kolejny dzień!

 

         Urodziłem się głupcem, nagim mędrcem, zaplątanym w galimatiasie wszechczasów utkanych z brokatu mgieł, z niepewności… Patrzyłem na świat, gdzie mizeroty biegały chaotycznie, bezradnie, głupio, szukając spełnienia.

 

Trwałem ponad tym misterium, spłakany bardziej niż osrane niemowlę z tyłkiem pełnym zaschniętych, szczypiących kąkoli.

Ekstrakty cz. 36

 

Krzepki.

Teraz byłaś już moją! Rozwinęłaś przede mną urok, jak latający dywan, by unieść mnie w krainy szczęśliwości. Nie potrafiłem zignorować bezkrytycznej uległości, zrezygnować z ferii emocji, barw i aromatów intymnych, więc zwinąłem cię w rulonik, jak dywan i wziąłem na ramię – dalej pójdziemy razem.

 

Krzepka.

- Zdawało się tobie, że możesz, ale zaklęłam lepiej, niż twoi kumple spod budki z piwem!

         - Tobie znowu się zdawało, bo w damskich ustach klątwa jest niczym perła w wargach ostrygi – cudem i wyjątkiem niespodzianym.

         - Zaklęłam wreszcie po raz trzeci, byś w końcu zrozumiał, że jesteś głupcem!

 

Dlaczego?

Brakło mi śmiałości, żeby zapytać, po co regularnie strzyżesz intymność, obnażając się nienaturalną symetrią. Brakło odwagi, żeby usłyszeć odpowiedź. Nie chciałem błądzić w labiryntach frazesów utkanych z pochopności wulgarnej demagogii, lecz prawda czaiła się gdzieś w pajęczej sieci niedomówień.

 

Wyznanie.

Byłem twoim bonsai! Posadziłaś mnie i pielęgnowałaś każdego dnia, a ja… rosłem tak powoli… Przepraszam dziękując za wytrwałość.

 

Świętokradca.

Zachwycony twoją wiarą zażądałem więcej, niż mogłaś znieść. A ty, pokornie zsunęłaś bieliznę niżej kolan i bez zażenowania wypięłaś ku mnie intymność, szepcząc – błagam, zostań tam na wieki!