środa, 31 sierpnia 2022

Miejskie peregrynacje.

 

Odziana była czarno, jakby dla podkreślenia bladości cery. Kiedy rozmawiała przez telefon i uśmiechała się podle na mysl, co wespół z prawnikiem zdolna będzie uczynić, dostrzegłem w uśmiechu kły wyostrzone tak, jakby każdego dnia (pardon – nocy) pożerała żywe mięso wprost z tętniącego strachem opakowania. Łysy paker przeżuwał tuż obok jakieś niecenzuralne potrawy czy słowa. W rozpiętej bluzie (patrzcie na tors) z biało-czerwoną opaską na prawym ramieniu, z zaciśniętymi do białości pięściami i wzrokiem zliczającym pogłowie podróżnych i bezbłędnie wyławiającym obcych. Srogi mars na czole powiedział mi wszystko – odsetek takowych przerastał jego narodowościowe ambicje po wielokroć. Młoda (w przewidywalnej do znudzenia czerni) pani, z kreskami podciągającymi oczy nieomal do uszu zatopiła się w mantrze płynącej z słuchawek, więc nie zauważyła nawet że kierowca powożący jakby pszczoły luzem wiózł pokonał święte rondo z gracją kierowcy bolidu formuły nieostatniej na pewno. Za to piersi tej pani zauważyły, bo przeniosły się w przestrzeń absolutnie nie przewidziana na takowe pomimo oporu, jaki stawiała obcisła poniekąd bluzeczka. Patyczak w przygasłej bieli i pełen pryszczy miał kłopot z utrzymaniem pozycji siedzącej, jednak nie z powodu o jaki podejrzewać można dojrzewające patyczaki. Uśmiechał się trzeźwo do mocno wyeksploatowanego monitora, jednak odnóża miał tak długie, że kolanami zaczepiał przeciwległych siedzeń. Gdzieś za oknem mignął mi stereotyp niemieckiego turysty. Stał na skąpej wysepce między jezdniami, gdzie najwyraźniej zatrzymał go GPS i rozglądał się nieco niepewnie, gdy obok kłusowały staruszki w beretach usiłujące przemknąć na jednym wdechu przez obie jezdnie, choć światła w moim Mieście lekce sobie ważą piechotę i osiągnięcie celu staje się wyczynem godnym odnotowania w Miejskiej Księdze Ewenementów. Gdyby tylko ktoś taką zaprowadził.

Wstęp do nieskończoności.

 

Nie bardzo lubię przeciągać się w łóżku. Czuję się wtedy jak wąż, któremu lada chwila popęka skóra i będzie tak delikatny, że nawet niechętny wzrok gotów rozognić świeżą skórę. Sięgam za głowę, gdzie przezornie (?) zostawiłem „Grę w klasy”.

 

Stać mnie najwyżej na parę rozdziałów, bo potem w głowie rodzą się sprawy, jakich lepiej nie badać zbyt dokładnie i na trzeźwo. Jak można napisać zdanie na nieomal cztery strony? Pomieszać wszystko ze wszystkim, pokruszyć, rozdrobnić do absurdu i scalić w jeden wielki mezalians? Udowodnić, że ciągłość czegokolwiek, to iluzja małego umysłu, nadzieja tych, którzy pieczołowicie wypełniają kupony gry z gruntu niesprawiedliwej, bo przecież na wstępie pięćdziesiąt procent ginie po stronie administracyjnej.

 

Ostrożnie sprawdzam, czy pod wpływem lektury nie rozmieniłem się na drobne. Przykro byłoby, gdyby własny palec wpadł mi do oka kołyszącego się gdzieś na prześcieradle w rytmie tanga z pępkiem, czy łopatką. Szczęśliwie dziś (znów!) się udało. Odkładam książkę i łykam zalecone piguły na nieśmiertelność. Wchodzą opornie – najwyraźniej zniesmaczone, że taki konus sięga majestatu. Wstaję i uciekam do łazienki. Nago. Szerszym niż trzeba łukiem omijam grzechotnika z półpełnym pudełkiem ingrediencji zapakowanej perfidnie w kapsułki, zdające się jedną stroną być dla małych dziewczynek, a z drugiej dla chłopczyków. Starałem się… naprawdę starałem się być grzecznym i łykać je tą stroną, która jest dla chłopców, ale nie zawsze się udaje. I co? Wyrosną mi cycuszki? Jak mamie? I nie będę już mógł grać w piłkę, pokera, pluć na ulicy i pić piwo okraszone wulgarnym słowem?

 

Łazienka… Tam również nie za dobrze. Lustro rozciąga się w sardonicznym uśmiechu opowiadając mi prawdy stworzone podczas JEGO bezsennej nocy. Siwy łeb? Zarost na gębie? Przecież wczoraj najwyżej trzy pryszcze zdobiły mój rodowodowy nos o trzy numery za duży. W oczach gaśnie wściekłość, ale przedwcześnie. Kiedyś… No właśnie – kiedyś dałbym temu lustru do wiwatu. Pokazałbym, co się kryje za tą gładką, śliską elewacją. Przecież stamtąd właśnie bohatersko uwalniałem swoją Alicję, która potem wybrała życie możliwie najdalej od wybawcy, czyli mnie. A teraz nie pamiętam już pierwszego jej dojrzałego uśmiechu, kiedy odzyskała przytomność pośród bandaży i bólu.

 

Upiekło się meblowi dzięki wodzie. Niechcący trąciłem kran, który wykorzystał okazję i spłynął brylantową czystością, jakiej lusterku zabrakło – najwyraźniej jakieś nocne muchy popstrzyły je i dlatego szydzi ze mnie dodając mi lat i odbarwiając wyliniałą grzywę. Woda szemrała wspomnienia z daleka, ale rozpoznałem w nich górskie strumienie i jaskiniowe roztopy. Jeziora, w których ukrywałem erekcję na widok… Nie! Nie wolno. Są sprawy, o których się wie i to wystarcza. Nie trzeba się dzielić WSZYSTKIM. Są zakamarki, w które wchodzi się samotnie. Jak w ten deszcz zakrzyczany w pustym lesie, kiedy tańczyłem taniec wojenny wybitego bez litości plemienia Indian. Na samo wspomnienie zmarzły mi łydki, a po kręgosłupie spłynęły tłuste krople rozgorączkowanej wody.

 

Czas wyjść. Ku cywilizacji. Ku przesądom i kodeksom. Pozorom. Otwieram szafę, gdzie leżą wyprane dusze. Fizjonomie uprasowane tak starannie, że niemal dziewicze. Znów będę potulnym chłopcem… No dobrze – nie chłopcem. Wyrosłem już. Doświadczyłem. Pokory nabiera się z wiekiem, więc skoro potulnym, to prędzej staruszkiem. W kącie szafy łypie na mnie laska po pradziadku. Pamiątka rodzinna, którą co jakiś czas ktoś przymierza. Ojciec już z niej nie korzysta, bo nie łykał tabletek na nieśmiertelność. Dziadek nawet nie wiedział, że takie są! Może w jego czasach jeszcze nie było?

 

Ignoruję laskę. Buńczucznie, z ogniem w oczach. Może ostatni raz wyjdę po chleb BEZ. Cieszy mnie jej zawstydzona postawa. Odwracam się i chcę zatrzasnąć drzwi, ale szafa ma drzwi przesuwne. I (cholera!) też z lustrem. Trzaskać lustrem? Ale jak? Minę mam zbitego szczeniaka, który chciał tylko obsikać nogę obcego, żeby ten stał się starym, dobrym znajomym. Przy drzwiach stoi torba z kółkami. Przezorność. Przypominam sobie, że zanim pokonałem bezsenność i udałem się na odpoczynek w zaświatach postawiłem ją tam, żeby poranek nie skazał mnie na dźwiganie kartofelków i cebuli – trzy kilo zakupów może być niczym dla młokosa, ale dla mnie? Torba z długim dyszlem służy czasem za podpórkę na nierównych chodnikach, czasem pozwala ukryć małe grzeszki, kiedy prócz tego-co-niezbędne pozwolę sobie na rozpustę i kupię butelkę czerwonego…

 

Może dziś? Sąsiadka z trzeciego piętra, ta, co farbuje włosy na różowo i śmieje się ochryple, jak Louis Armstrong. Żartuje tak pikantnie, że nieodmiennie zostaję z zaczerwienionymi policzkami nawet wtedy, kiedy przez trzy dni zapomnę o golarce. Ale w oczach… ona wciąż ma iskierki, jakie mają dziewczynki, zanim ktoś im opowie o dojrzewaniu. I klaszcze w dłonie pomarszczone i pełne plamek, piegów, odcisków – pełne życia, które nie biegło jak w kinie, lecz w mozołach niepojętych. W wojnach i ucisku reżimu. Czy mam siłę, żeby dziś zaczepić ją, kiedy będzie wracała z przychodni, gdzie znowu nastraszą ją madejowym łożem, bez nadziei na nadzwyczajne złagodzenie kary?

 

Patrzę na siebie krytycznie i wstyd mi. Założyłem wczorajsze skarpety i (jak to latem) znów zapomniałem o bieliźnie. Czy wypada zaprosić kobietę, kiedy spodnie kryją nagą prawdę? Ona chyba zrozumie, że to nie żadna groźba, tylko starcze figle. Zresztą – nigdy nie sięgała po moje ciało, więc jeśli nie przyznam się, to nie będzie wiedziała. Chociaż jest podejrzliwa., jeśli akurat zbudzi się w bojowym nastroju. Zobaczymy. Warto czasami pozwolić sobie na improwizacją. Na wszelki wypadek zmieniam skarpety, bo nawet improwizacje powinny opierać się na doskonałym planie, jak na rusztowaniu szkieletu utrzymuje się ciało.

 

W skrzynce na listy same groźby – rachunek za prąd, podwyżka czynszu, reklama czegoś, co pozwoli mi zaoszczędzić, jeśli wydam trzy i pół tysiąca. Oszczędzanie przez wydawanie. Świat oszalał. Skąd niby miałbym wziąć taką kasę. Nie stać mnie na oszczędzanie. Idę wydawać. Rozrzutnie kupie dziś nie pasztetową, ale prawdziwą szynkę. Dziesięć deka. Może piętnaście. Tak! Jeśli przyjdzie Różyczka z Trzeciego warto mieć w lodówce coś więcej jak chłodne dno. Że szynka nie pasuje do czerwonego? Może faktycznie. Ale truskawki będą dopiero na wiosnę, a sery mają ceny w astronomicznych wartościach. Może będzie jakaś promocja. Byle nie taka, co to trzeba kupić trzy, żeby oszczędzić, bo taką rozrzutność odpokutuję pod koniec miesiąca. Ale tak – ser pasuje. Mam czas, a marketów sporo wokół. Pogoda sprzyja. Pokręcę się. Powolutku i nienerwowo…

wtorek, 30 sierpnia 2022

Południowe migawki.

 

Chłopiec wiódł swoją piękną wybrankę poprzez ruchliwą ulicę, pokornie spowalniając w oczekiwaniu przychylnych świateł. Dziewczę miało zaklejoną plastrem bliznę po matce, lecz nie wyglądało na dopiero-co-uratowaną ze szpitalnych czeluści. Na przystanku niedoszły piłkarz lat z grubsza 10-12 w korkach i getrach (ozdobionych fabrycznym napisem ZZ, który mi się skojarzył z pewną prywatną inicjatywą) raczył się elektronicznym papieroskiem czyhając na tramwaj, a niesiona w rękach piłka była zniesmaczona podobną szykaną. Czarna klepsydra w rzymiankach swoim aromatem przytłoczyła beztroskę wilgotnego spokoju parkowych zakamarków, na których nieco pomarszczona zewnętrznie miłośniczka grzybków krążyła niespiesznie i ręką w osłonie foliowej rękawiczki zbierała dopiero co wyrosłe podgrzybki. Tuż obok, młoda pani lewą ręką prowadziła psa, w prawej niosąc parujące wypociny z jego układu trawiennego zapakowane w podobną torebkę do tej, w której pani pełna zmarszczek zgromadziła plony. Kolektyw w długich sukniach debatował zawzięcie na krawędzi trawnika, bo pod sosenką wyrosło więcej pieczarek, niż trawy. I tylko psie ulgi uporczywie parujące każdego dnia powstrzymały zapędy spragnionych zbiorów dzikiego białka. Pulchny pan strącał z alejek co bardziej wrażliwe jednostki o zdecydowanie mniejszej wyporności. Prawo morskie reguluje kwestię pierwszeństwa na wodzie – jednostki bardziej zwrotne mają obowiązek ustąpić miejsca i zejść z kursu każdej nieruchawej krypie. Spopielone niebo przecięła samotna czapla i Bóg raczy wiedzieć, gdzie się obecnie stołuje w obliczu dramatu Rzeki. Nie wyglądała na wypasioną, ale to na pewno jedynie moja, zuchwała nadinterpretacja.

Gęsią skórką okryty.

 

- „Znów wędrujemy ciepłym krajem” – mruczałem pod nosem, choć ciepło, to już było. Dziś poranek pachnący wilgocią i przedsmakiem jesieni. A przecież kobiety wciąż kuszą urodą w każdej możliwej ilości X-ów odzieżowych, a nawet bez nich. Na początku zaczepiam wzrokiem młodą niewiastę w spódniczce tak krótkiej, żeby nie sięgała koronek pończoch noszonych pomimo ciężkich buciorów. Pani coś szczebiotała do towarzyszącego jej king-konga i pociągała coś z puszki, ilekroć zaschło jej w dziubku. W kolejnej odsłonie pani o karnacji nasiąkniętej tureckim, a może hinduskim słońcem niosła na łydce „siną barwą kłuty” ślad jednopalcowej rękawiczki – niechybnie zima będzie sroga!

 

Kwiaciarki dopiero rozwijały stragany i ustawiały wazony na wciąż rozespane kwiaty, wrona szemrała coś pusząc się przed sroką przebierającą pazurkami zaledwie jedna gałąź wyżej, wybujała kępa słoneczników strzeże parkingu przed cukiernią, a młodziutki sumita łysy z wyboru, czyścił przedpole z elementów natury ożywionej kompletnym mimochodem. I tylko śpiący na schodach pijany kloszard (a może poeta?) zignorował zamaszyste kroki.

poniedziałek, 29 sierpnia 2022

Wiara i beznadzieja.

 

Pani zaufała ulubionej pogodynce i mimo raczej chłodnego świtu wyszła z niewzruszoną wiarą i nogami gołymi po szczyt odwagi w przepowiedzianą świetlaną przyszłość, nieco tylko droższą od wczorajszej. Na łydce nosiła znamię w kształcie klucza patentowego – ciemniejącego, jak to siniaczki mają w zwyczaju podczas fazy wzrostu. Kieszonkowy pies trzy razy się obejrzał, zanim podjął decyzję, że spacer nie zrobi mu zbyt wielkiej krzywdy, a legowisko w domowych pieleszach nie zdąży ostygnąć utrudniając sjestę po sutym śniadaniu. Wróble, jak to wróble – ogłosiły poranek, poczekały na maruderów i niewielkimi kohortami atakowały drzewa, latarnie, czy niedobudzone nadal kaliny. Pisklęta protestowały rzęsiście przeciwko domowej przemocy ciągnącej je w niezbadane strony, aż trzy domy dalej, gdzie szyby oklejone krasnalami, owocami i niestworzonymi historiami wskazują miejsce zsyłki i katorżniczej pracy dla osób w wieku lat trzech i pół!

piątek, 26 sierpnia 2022

Lekko podpierając się szkicem.

 

Blond dziewczę na bluzkę z długim rękawem założyło sukienkę króciutką po odwagi kres. Na piszczelu, siniaczki z zapisaną alfabetem Morse’a treścią IT, za to na rewersie łydki kogut cietrzewia właśnie pożerał coś, czego nie rozpoznałem. Najwyraźniej z robalami mi nie po drodze, wbrew zachętom rozmaitych firm wychwalających pod niebiosa ich przewagę nad wołowinką.

 

Młodzież w podkoszulkach z grawerowanymi po angielsku sentencjami tłoczy się i przepycha ku przyszłości. Czyżby nasza mowa była wstydliwa? Nie rozumiem tego bałwochwalczego uwielbienia dla języka z marginesu Europy. Dojrzałe owoce rokitnika rozświetlają ubóstwo skwerów, na których mrą w wielkiej ciszy czerwone głogi i rajskie jabłonie, gdy przysiada się do mnie piękna pani zapięta w kok, oddając się bez reszty elektronicznej konwersacji. Makijaż niewzruszenie trwał na posterunku pilnując doskonałości rysów, aby żadne uczucie jawnie nie pokalało wizerunku.

 

A kiedy wreszcie oddałem się spacerom, wzrok mój usiłował dogonić dziewczę o słusznej budowie, odziane w coś obcisłego w barwach dojrzałych i nieco podsuszonych dyni. Dziewczę kłusowało z wdziękiem, beztrosko pozwalając, by miękkie tkanki powtarzały rytm stóp z lekkim opóźnieniem. Inna, bardziej stateczna i wybujała w każdej możliwej osi, przepasała sukienkę nereczką, która mogłaby być sporządzona z jamnika – byle tylko zwierzątko było wystarczająco dorodne aby opasać tę kibić.

 

Chwilę potem mój wzrok potyka się o początkującego Buddę garderobianie intensywnie różowego i kwiecistego. Pan miał dredy związane na czubku głowy, a stoki czaszki pokryte trzydniowym zarostem. Niósł tę swoją tężyznę wyćwiczoną i hodowaną w cieple telewizora, pozdrawiając ręką mijane egzemplarze nieco mniej ekstrawaganckie zewnętrznie. Dziwię się bladości młodych ciał – czyżby skrajne ubóstwo pozbawiło je wakacyjnego słońca? Jednak… na miejskich chodnikach można się również opalić – może nie tak, jak dziewczęta o afrykańskich korzeniach, ale jednak!

 

Wracając dostrzegam długi, ukraiński warkocz z polskim bursztynem na nadgarstku, płowych cherubinkiem w wózku i matką niosącą przeszłość o kulach. I chłopinę ledwie zipiącego z upału i schładzającego wnętrze piwem w puszce koloru sugerującego podwyższoną zawartość procentów. Na ławeczce wetkniętej w wątłą zieleń przy chodniku, niczym cień pojawia się drugi powielając dostrzeżone, lecz nieco bardziej stacjonarnie. Łączność zrywa kobieta w rzadkiej czerni długiej sukni mająca łydkę szeroko obwiązaną bandażem. Z braku lepszych pomysłów zastanawiam się, dlaczego bandaży w czerni i wszystkich kolorach tęczy jeszcze nikt nie rozprowadza…

czwartek, 25 sierpnia 2022

Ekstrakty cz.76

 

Szaleniec.

Wyciągam sześciostrzałowy kreator ciszy i w Wielkim Big-Bangu tworzenia czynię spustoszenie w tkance hałaśliwej, ożywionej na chwilę kaprysem Absolutu. Umartwiam ją doskonale, pod posępnym, pełnym dezaprobaty spojrzeniem Prawa. Bo przecież Prawo od zawsze pokątnie toleruje ideę oko-za-oko!

 

Łechtanie wulkanu.

Ustami wykradałem ciepłe perły potu gnieżdżące się w otchłani skóry nad obojczykiem. Ze śmiechem opędzałaś się ode mnie, jakbym był namolną muchą, jednak w głębi szklącego się wzroku dostrzegałem budzące się pragnienia. Nie wiem czy zdołam zebrać tę całą wzbierającą w tobie wilgoć.

 

Bezmyślność.

Nie podejrzewałem nawet, jak dramatycznie tępych mam znajomych, gdy zgodnie doradzali:

- Odwdzięcz się pięknym za nadobne!

Zdradziła mnie z przydrożnym włóczęgą, więc teraz JA miałbym w rewanżu wypiąć pośladki przed tym cuchnącym oblechem?

 

Prawiczek.

Czuł tak silną potrzebę bliskości, że podszedł wystarczająco, aby zdeptać mi nawet niewypowiedziane słowa i spłoszony oddech. Bolało, jednak nieśmiałość pozwoliła mi zaledwie na dyskretny grymas, kiedy jego bezczelność bezwstydnie penetrowała wnętrze mojej czaszki, spodni i Bóg wie czego jeszcze.

 

Musiałem.

Pod przemożnym wpływem nauk medycznych zostałem świadomym wegetarianinem. W dbałości o rozwój własnego organizmu usiłowałem dostarczyć mu komplet witamin, by cieszyć się długowiecznym zdrowiem. Aby osiągnąć sukces część z nich trzeba było jednak popchnąć solidnym stekiem, albo jajecznicą na boczku.

wtorek, 23 sierpnia 2022

Nie marnotrawiąc ani chwili.

 

Podróżowanie sprzyja gnuśności, lekturze i podglądaniu ludzi. To ostatnie, choć naganne, jednak przynosi umysłowi jakąś gimnastykę i stwarza pozory utrzymywania kontaktów ze światem zewnętrznym. Dlatego bezwstydnie podejrzałem z grubsza sześćdziesięcioletniego rudzielca z włosami spiętymi w kok i podpartymi czarną chustką. Siedział sobie na przystanku w mocno wysłużonych trampkach dziurawych spodniach z dżinsu białej sukience za kolano i kurteczce dżinsowej. Ignorowało toto wszelkie tramwaje i najwyraźniej bogate życie wewnętrzne aż tętniło w niepozornym raczej ciele. Tymczasem wewnątrz maluszek zaczepiał wzrokiem pełnym wysiłku babcię, z nadzieją, że tej serduszko zmięknie i wyjmie go wreszcie z otchłani wózeczka i utuli na ciepłej piersi, szepcząc słowa słodkie od miłości. Kije do norweskich spacerów sprawdzają się w Mieście mimo lichego kontaktu z podbiegunową nacją. Furorę robią szczególnie pośród starszych osób, umożliwiając im samodzielność wystarczającą do zrobienia zakupów, czy relaksu na parkowej ławeczce, gdy marsz wyczerpie mocno wyeksploatowane życiem mięśnie i stawy.

 

Dwóch facetów płaci za bilet telefonem. Trzeci – zegarkiem. Patrzę podejrzliwie, bo być może jedna z zainstalowanych aplikacji będzie również żoną, kelnerem, albo ochroniarzem. Chodnikiem kroczy kobieta potrafiąca we własnej skórze zmieścić nieco więcej urody, od tych wygłodniałych laleczek z wybiegów. Nic więc dziwnego, że mimo kiepskiej pogody eksponuje nogi. Początkowo sądziłem ze jakiś samochód ochlapał je błotem jednak wtórne spojrzenie ujawniło że to licznie rozrzucone tatuaże. Skatepark aż kipi od zuchwałości i przechwałek, a pobliskie boisko nudzi się pod stopami dwóch zmęczonych piłkarzy. Dopiero wtedy odwrotny uśmiech zrezygnowanej kobiety nabrał właściwej głębi i uzasadnienia.

 

Młodziutkie pępki potęgują głód spojrzeń nastolatków wzdychających nie całkiem skrycie, na rajskich jabłoniach rumienią się jabłuszka w ubogich koronach. Dojrzała niewiasta usiadła w wiacie i unosząc nogi do góry przeprowadziła błyskawiczną inspekcję bladych kolan i kostek, po czym natychmiast podzieliła się krytycznym spostrzeżeniem z kimś utkwionym po drugiej stronie esemesa.

poniedziałek, 22 sierpnia 2022

Hikikomori.

 

Przezornie upakowałem cały swój świat na dwunastu metrach kwadratowych osiedlowej kawalerki zlokalizowanej przy krańcowej linii metra. Przez całe lata ostatnią bezpieczną granicą łączącą mnie ze światem realnym była bawełniana maseczka - wstydziłem się wyjść na balkon bez niej. Nigdzie dalej się nie ruszałem. Wewnątrz preferowałem nagość. Łaskawie wpuszczałem do wnętrza miskę ramen, tacki sushi, albo onigiri, z pobliskiej youshoku i (okazyjnie) butelkę sake.

 

Gdy doskwierał mi obcy, zakurzony jazgot zewnętrza, odcinałem się potrójną szybą, ciężką kotarą i słuchawkami, tonąc w niezbadanych odmętach globalnej sieci. Żadne bushido nie pozwoliłoby mi na brawurowe odłączenie routera, czy zamknięcie klapy laptopa. Prędzej popełniłbym seppuku.

Piękno można dojrzeć wszędzie.

 

Wróblowa pobudka wprawia mnie w dobry humor. Potrafiły przebić się tym porannym zacietrzewieniem przez tłuste krople deszczu i szaroburą rzeczywistość. W tramwaju - pani nerwowo ogryzała paznokcie, jakby się bała, że nie zdąży, nim ten stanie na przystanku. I półgłosem powtarzała wszelkie komunikaty dla pasażerów, by po ich wygłoszeniu znów rzucić się na siebie i pożerać kończyny bez zmiłowania. Chyba sięgnęła ukrytej granicy, gdyż znienacka przerzuciła się na zawartość nozdrzy, poszukując w nich strawy trzema palcami, z wprawą pianistki uderzając o płatki nosa. Pomimo dżdżu dostrzegam ćwiczącą brunetkę w czapeczce, obcisłych szortach i takiejż bluzeczce, jak truchta wskroś parku nasiąkając świeżo spoconym niebem. Dżdżownice wyległy na asfaltowe chodniki, żeby nie utopić się w ziemi opitej do niemożliwości. Szyszki zmarzły i skuliły się w sobie, pod żywopłotami spuchnięte purchawki konkurują ze świeżą bielą pieczarek. Gałęzie obciążone wilgocią pochylają się i zaczepiają przechodniów mierzwiąc im czupryny, albo tarmosząc parasole, czy kaptury. I tylko para puszystych, młodych ludzi uśmiecha się w przerwach pomiędzy czułościami i niedyskrecjami skrywanymi bezpiecznie pod wiatą autobusową.

piątek, 19 sierpnia 2022

Bogactwo widzeń.

 

Znów szwendam się po miejskich opłotkach, trącając przeszłości rozmaite. Lato ma się doskonale. Tylko młodziuteńka pani w ciężkich, czarnych bojówkach i flanelowej koszuli zarzuconej na zimowy, sportowy biustonosz o tym nie wie, względnie ignoruje, sądząc, że uroda wymaga cierpienia, a wygląd jest ważniejszy od rozsądku. Dużo przyjemniej dojrzeć niemal przeźroczyste włoski sterczące w poszukiwaniu słońca na przedramieniu brunetki z dużymi szansami, by pięknie się zestarzeć.

 

Brodacz w stetsonie zbeształ dłonią krnąbrnego kierowcę przy wyraźnej aprobacie ciężarnej małżonki i cherubinka szczebioczącego szczęście buzią pełną zachwytu. Ogorzały, zarośnięty, lecz przy tym szarmancki gość, wiódł blond-wybrankę ozdobioną starannie wyczesanym końskim ogonem i bukietem róż w kolorze nomen-omen różowym w jakieś lokalne ustronie, pośród odwzajemnionych uśmiechów i splecionych rąk.

 

Muzeum omszałe wiekowym winem czeka września żeby okryć się purpurą jesiennych liści w ogrodzie botanicznym tłoczą się drzewa usiłując wykrzesać kawalątek miejsca na zajęcia z jogi dla niezaawansowanych. Kloszardzi raczą się kwietnymi scenami drżącymi na letnich sukienkach i chłodnym browarem serwowanym wprost na chodniku przed podjazdem dla niepełnosprawnych, bo sklep raczył był usadowić się nieco ponad poziomem ulicy.

 

Zielonowłose „CÓŚ” z wplecioną we włoski sznurówką w kolorze neonowej żółci wsiadło do autobusu odcinając się od zewnętrza pokaźnymi słuchawkami. Metalowe ozdoby przebijające twarz w zbyt wielu miejscach czarny lakier na zaniedbanych paznokciach i pierścienie niemal tak liczne jak szpile wbite w twarz nie ułatwiały rozpoznania. Tymczasem Rzeka kwitnie nadaremnie bo żaden trawożerna nie przeżył chyba żeby nacieszyć układ trawienny świeżą soczystą zielenią rzęsy wodnej czy innego tataraku. Poznikały czaple i łabędzie. Nawet wszędobylskie kaczki odleciały gdzieś poza zasięg oparów rtęci czy co tam byliśmy uprzejmi wsypać do wody. Więdnące kasztanowce dopełniają smutnego pejzażu – przepisy nie pozwalają palić liści więc każdej wiosny ławice głodnych szkodników atakują drzewa i składają jaja w martwej tkance liściowych blaszek, aby potomstwo rok później kontynuowało dzieło zniszczenia. W Mieście za mało jest już kasztanowców,, więc owady żrą klony. A przed lipą pracownicy zieleni miejskiej usypali rabatę z kory i trocin, wykorzystując okorowane fragmenty pnia jako krawężniki.

 

Niedokończona klatka schodowa, ledwie przypięta do budynku straszy swoją bezradnością. Zbędna się okazała w trakcie budowy? Trudno wyczuć ale snuć można niezwykłe scenariusze kiedy przed nią, dążą ku nieznanym przyszłością maluteńkie dziewczynki bezpiecznie zerkając na świat z wysokości tatusinych ramion i dojadające to, czego w domu nie zdążyły. Pan zbudowany więcej niż dostatnio najwyraźniej nie potrafił cieszyć się widzianym, albo pozbawiony resztek złudzeń zasnął w autobusie i pochrapywał ku konsternacji niewiast planujących popołudnie barwniejsze od innych.

czwartek, 18 sierpnia 2022

Czarna owca.

 

Świt rozsypał garść wróbli na betonowym chodniku i czekał na wiatr, żeby z nim zagrać w warcaby, ale wiatr nie przychodził, więc musiał zadowolić się grą w samotnika. Po kolei zdejmował z planszy piony, zbitym pozwalając schować się w cieniu rozłożystej kaliny. Człowiek-brudnopis utykał na jedną nogę, jakby ciężar tatuaży na łydce przygniatał go do ziemi. Bujne panie w letnich sukienkach roztaczały masę wdzięku, budowlańcy zapach świeżo wyciśniętego z ramion octu. Ktoś czytał książkę (niebywałe! papierową!), starsza pani rozmawiała z własnym psem, nie szczędząc mu skarg na ciężki los emerytki i utyskiwała na zdrowie i drożyznę, a piesek cierpliwie to znosił i ani myślał zszarzeć, albo okryć śnieżną biel sierści jakąś krowią plamą czerni, niczym te brudasy-dalmatyńczyki, łażące po błocie i wiecznie ochlapane niebosko wręcz. Gdzieś usłyszałem, że już co trzeci „tubylec” jest moim bratem, względnie siostrą, a mi jakoś nie po drodze z tak liczną rodziną. Wolę kameralne spotkania. I mniej jazgotu. Dlaczego oni muszą być tak hałaśliwi?

środa, 17 sierpnia 2022

Wątek sportowy... poniekąd.

 

Los sprawił, że błąkałem się po miejskich opłotkach, pokonując dystans równy jakiejś skromniej pielgrzymce. Nic wiec dziwnego, że spotykałem dziwne. Na początek dziewczę szczuplejsze od dojrzałej szparagi, w wieku uprawniającym do występów ligowych w licealnej lidze koszykówki klas pierwszych ćwiczyło mięśnie czoła. Potrafiło się zmarszczyć tak okrutnie że nawet mucha nie siadała! Tak poza czołem - była zachwycająco gładka. Potem było już groźniej bo rowerowy patrol mieszany schwytał wyczynowca zamierzającego ustanowić rekord świata w przechodzeniu dwupasmowej jezdni i zbić wcześniejszy wynik poniżej kwadransa. Rekord toru będzie go słono kosztował po poprawkach w kodeksie ruchu drogowego. Ale może było warto? Marzenia rzadko kiedy bywają tanie. Następnie przysiadła się do mnie dziewuszka o urodzie wykluczającej krytykę i sprawiona makijażem jak na pierwszą komunię chrześniaka. Łatwo byłoby dać się omamić szturmowym pazurom w zwodniczo różowym kolorze. Gdyby zechciała oblegać jakąkolwiek męskość (choćby cząstkową) – kariera obleganego ległaby w gruzach w okamgnieniu.

 

Ale – w moim Mieście każdego dnia można byłoby przeprowadzić finały konkursu Miss dowolnego Uniwersum, a Szacowne Jury mogłoby swobodnie grymasić wyszukując skazy domniemanej delikatności, czy wulgarności długiego szeregu zawodniczek. Miss kapci z futerkiem? Miss tatuażu? Miss słowotoku rynsztokowego? Dla każdego coś się znajdzie!

 

Szczęściem wzrok potknął się o rosnący na poboczu bukiet wrotyczy i na chwilę pozwolił zapomnieć o zachwytach nad urodą niewiast. Nie na długo gdyż jestem zatwardziałym poszukiwaczem piękna. I dlatego brunetka w białej bluzeczce, pracowicie usiłująca dogrzebać się mózgu pazurkami ogryzionymi niemiłosiernie zachwyciła mnie figurą zapomnianą przez nią na czas poszukiwań, a ten był niebagatelny – ze dwa przystanki! Chyba się nie udało, bo następnie pani poświęciła czas włosom spiętym w ubogą kitkę i kręciła z włosów młynki tymi samymi palcami, które nie sprawdziły się podczas wierceń.

Ekstrakty cz.75

 

Było wyzwanie (pięciokrotna opowieść na temat sen i piach).

Czas stanąć w szranki i kropka. P-Kropka.

https://pkropka.wordpress.com/2022/08/14/sen-i-piach/comment-page-1/#comment-1610

 

Zazdrosny.

Nie mógł zdzierżyć jak kolorowe miewam sny opowiadane każdego ranka. Zwlekał, aż zawiść wzięła górę nad skrupułami. Odtąd przychodził co noc, by wydłubywać mi oczy, a oczodoły zasypywał suchym piachem do pełna, żeby sny choć kolor straciły.

 

Pobudka.

Syzyf, to miał jednak szczęście. Ja musiałem wspiąć się na piaskową górę w upale który nawet bluźnierstwa suszył na wiór. Dopiero kiedy skwar i piaskowy pył starł ze mnie świadomość, agonia uświadomiła mi że to tylko koszmarna nocna mara.

 

Uparciuch.

Imaginację pracowicie lepiłem z piasku nasiąkniętego krwią, żeby kształty przetrwały dzień i dotrwały kolejnej nocy. Cel wciąż był mglistą ideą trudną do rozpoznania o poranku. Kładłem się wciąż wcześniej i wcześniej wciąż licząc, że skończę przed brzaskiem.

 

Pionierski szlak.

Trening przed wyprawą jest podstawą sukcesu każdej ekspedycji. Eksploracja boli, a zmęczenie sugeruje coraz zuchwalej, że powrót do cywilizacji jest jedynie mirażem. Skoro chciałem poskromić Gobi – wypełniłem sypialnię piachem i kamieniami, od miesiąca jedząc tam i śpiąc.

 

Anihilacja.

Całymi dniami rozpaczliwie szukałem ucieczki z kamiennego lochu. Zapomniany przez Boga i ludzi czepiałem się desperackich czynów, a we śnie krzyczałem trwogę, aż zdarzył się cud! Kamienne ściany rozsypały się na proch!

wtorek, 16 sierpnia 2022

Ekstrakty cz.74

 z prasy wzięte.

Mądrość metali.

Po niemieckiej stronie rtęć płynie i to stężona. Po naszej ani śladu. Najwyraźniej rtęć boi się porwania przez naszych złomiarzy i przezornie trzyma się obcego brzegu.

 

Oficjalne wieści.

Jesteśmy bezpieczni, jak nikt w Europie. Mamy magazyny wybrzuszone gazem od środka – a kiedy zimową porą popuszczą, to ich zawartość wystarczy na miesiąc oszczędnej gospodarki.

 

Bez.

Kobiety wściekłe na żałośnie nagie futra, męskich torsów postanowiły zawalczyć o swobodę własnych i uwolnić miękkość piersi z jarzma prawnych ograniczeń. Jaki cymbał był łaskaw wprowadzić ograniczenia w tak delikatnej (i pięknej) sprawie?

 

W górę!

Gospodarka pikuje, wartość pieniądza również. I tylko polskie alpinistki potrafią przeć wbrew grawitacji, osiągając komplet miejsc na podium mistrzostw Europy, a nawet więcej, bo pudło nie objęło kolejnych niewiele wolniej się wspinających. Reszta nacji była jedynie tłem.

 

Z biedy.

Rosjanie wyciągają spod wody samoloty, sprzed osiemdziesięciu lat. W niektórych, za sterami wciąż siedzą piloci. A jak im zabraknie żarcia, to znowu odkopią z lodów Syberii stadko mamutów i po kłopocie!

Sławka.

 

Ludzie w kurtkach, lub alternatywnie w krótkich spodenkach – poranek nie rozpieszcza w kwestii wyboru okrycia. Wróble kokoszą się w swoich szuwarach coraz dłużej. Albo nie mają zegarka, albo słońce zagląda do nich coraz później i teraz wcześniej słychać smętne gruchanie samotnego gołębia, niż jazgot stada wróbli. Uśmiecham się do spostrzeżenia, że padłem ofiarą własnego, letniego hobby (może to nie całkiem sława, ale sławka?). Dostałem podstępny prezent w postaci wirtualnego siniaczka jaki został mi objawiony na telefonicznym monitorze z wyzwaniem:

 

- No i co tutaj widzisz?

 

No i błyskawicznie dostrzegłem dwa małe kotki (czarnego i szarego), jak biegają we mgle, bawiąc się ze sobą w chowanego.

piątek, 12 sierpnia 2022

Realizując letnią pasję.

 

Pani miała kolczyk w dolnej wardze, bo uszu jej już zabrakło na obwieszanie się biżuterią. Jej towarzysz, choć nieco skromniej obładował uszy, to wczepił metalowy smark w nos – ryzyko że w chwili intymnej metalowe ozdoby połączą ich aż do krwi mogło dodawać smaczku tej miłości. Szczególnie kiedy oboje byli bladzi tak jakby słońce było jedynie iluzją, a pigment wyłącznie dla wybrańców. Za to, kiedy już wysiedli… z tyłu, tuż nad kolanem dostrzegłem siniaczka w kształcie muszli, albo rozłożonego wachlarza. Czym prędzej sprawdziłem – muszla świętego Jakuba. Talizman pielgrzymów.

 

Nic więc dziwnego, że poszli w siną dal – we dwoje.

Krótkowzroczna.

 

Ona? Była zwyczajnie piękna, tym pięknem, które wzbudza w poetach gorejące uczucia, nadając magicznych barw najbanalniejszym słowom.

 

On? Dla kontrastu urodę skrywał głęboko w sobie. Tam, gdzie nie dogrzebał się jeszcze najdociekliwszy z chirurgów. Świecił skrycie talentem, szepcząc spontaniczny wiersz dla tej, która stworzona została, aby zbierać laury i przyjmować wyrazy…

 

Tylko niewzruszony obserwator z wysokości pomnika spiżowym wzrokiem martwego wieszcza dostrzegał, jak jemu przemokła dusza, gdy jej zaledwie bielizna.

 

Mimo to spotkanie skończyłoby się happy-endem, jednak ona uwodziła wzrokiem perspektywę wysoko ponad jego aureolą. Gdzieś z tyłu, choć niezbyt skromnie, stał byczek jurny, który nawet chrząkając popełniał ortograficzne błędy.

Maruda.

 

Młodzież lekce sobie ważąca bieliznę i dojrzałe niewiasty ukwiecone od kostek po obojczyki, to niechybne świadectwo gorącego lata. Nawet lipy poobracały liście masłem na dół żeby słońce lizało spodnią część blaszki, oszczędzając tę zieloną do robót związanych ze świeżym powietrzem. Znaczy – upał nie odpuszcza. Nie miałem żadnej kiecki w kwiatki… Ba! Nie miałem NIC w kwiatki, więc, żeby nie odstawać – zrezygnowałem z bielizny. Równie dobrze mógłbym zrezygnować ze wszystkiego, bo chyba jestem w wieku, kiedy człowiek robi się niewidoczny. Nawet psy mijały mnie nie dostrzegając. Co innego odkarmiony bobas z tamponem w nosie. Jego dostrzegł każdy. I jego rodzinkę pulchną i w czerni maskującej skłonność do permanentnego puchnięcia. Dorodna niewiasta usiłując dogonić transport zbiorowy posługujący się logiką rozkładu jazdy biegła podtrzymując w biegu biust, by nie wyrwał się na wolność. Ech! Ciężko jest lekko żyć!

Detale z osiedla.

 

Młodziutka pani zapięła ramiona jak agrafkę bojąc się, że jej piersi wyfruną na swobodę. Dziewuszka dla odmiany powiesiła rączynki na pępku i splotła paluszki jak do modlitwy – więc być może prosiła o coś Bozię w drodze do gdzieś-tam. A wszystko przez to, że wróble dzisiaj zaspały. Dyżurny wszczął rejwach dobry kwadrans później niż zwykle, a towarzystwo najwyraźniej potraktowało go bez szacunku dla ciężkiej pracy.

środa, 10 sierpnia 2022

Ekstrakty cz.73

 

Zaradny.

Kupiłem za duży stanik, bo zmieściłem weń portfel, telefon i papierosy, a wciąż wygląda na sflaczały. Wszedłem więc do rzeźnika, gdzie uśmiechnięta szeroko córka masarza wybrała dla mnie dwie dorodne piersi. Nic, że kurzęce; ważne, że z lodówki, co w tym upale jest niebagatelną zaletą.

 

Zaradna.

Co dwie głowy (usłyszała to jakoś kątem ucha, a takie wieści zwykle zapadają głęboko w sumienie), więc rozglądała się za jakimś rozsądnym nosicielem. Wreszcie się znalazł! Starannie wyostrzyła maczetę i chwilę później dysponowała już rezerwowym, nieco zakrwawionym czerepem.

 

Zaradni.

Krzyczał z bólu, jednak lekarz kategorycznie zabronił mu drapać się. Trzymanie wierzgających rąk i nóg było niezwykle uciążliwe, więc na wniosek szwagra rodzinka przybiła chorego do krzyża i wystawiła daleko w pole, żeby nie słuchać wrzasku. Kiedyś wyzdrowieje.

 

Zaradnego.

Szukam do drobnych prac w gospodarstwie domowym. Oprócz umiejętności podwodnego spawania w osłonie argonu, biegłej znajomości koreańskiego wraz z dialektami z północy, zaawansowanych taktyk obronnych, mile widziana podwyższona aktywność na polu erotycznym z tolerancją każdej możliwej konfiguracji.

 

Zaradność.

Szanowny złodzieju. Skoro ukradłeś inżynierski rozsądek, to zapewne przymierzyłeś go i już wiesz, do czego służy. Gdybyś jednak zatęsknił za utraconą lekkomyślnością, to w imieniu pochopnego dziś pana Stefana niecierpliwie czekam na zwrot, żeby mógł dokończyć projekt, bo terminy pędzą.

wtorek, 9 sierpnia 2022

Do letniej kolekcji.

 

Dziewczęta o udach wypieszczonych nadmorskim słońcem prowadzają pieski na popołudniowe spacery bez obawy, że kurz alejek stłumi urodę opalenizny. Szyszki leżą pod sosnami, kwiaty kwitną, albo przekwitają, na przyciętej wiosną pigwie rośnie jeden owoc i ma już mech na skórze, a kolarze zaburzają spokój sumienia spacerowiczów zapatrzonych we własne fantasmagorie.

 

Wiesz, jak wygląda pies, który uciekając przed słońcem kryje się w cieniu elewacji i leżąc chowa łapki pod siebie? Cudownie! A teraz wyobraź sobie tak siedzącą/leżącą żyrafkę! Gratulacje, jeśli się udało, bo ja, właśnie taki siniaczek dostrzegłem na (oczywiście kobiecej) łydce.

Rozpustnik.

 

Uprzedzałeś, że jesteś niebinarny, ale lekkomyślnie podejrzewałem, że chodzi o zmianę partnerki, ilekroć napotkasz cień okazji.

 

W najśmielszym myślach nie podejrzewałem, że sięgniesz po moje ciało.

 

Płaczę, gdy dyszysz gdzieś ponad moimi łopatkami i rzęzisz wprost do ucha nieszczere wyznania i inne nowomowy. Boli. Wstyd się przyznać, jednak łkam i błagam, byś zaprzestał, co najwyraźniej podnieca cię (niestety). Boli wciąż.

 

Jakby było mało – postanowiłeś upokorzyć mnie ostatecznie i zadbałeś o publikę. Gryzące pazury nastolatki operują wirtualnie wyostrzonym językiem jak brzytwą, bez końca publikując zdjęcia i filmy, a każdy opatrują tak jadowitym komentarzem, że tracę oddech.

 

- Skończyłeś? Powiedz, że tak…


Bez pośpiechu.

 

Starannie umalowane dziewczęta z opłotków Miasta jadą w stronę centrum z kamiennymi twarzami, wpatrzone w pejzaż dość monotonny. Starsze panie w zwiewnych, letnich sukienkach pełnych kwiatów i wzorów z sennych marzeń drepczą niespiesznie parkowe alejki ignorując drobiazgi, których nie są w stanie dostrzec. Młodsze – w obowiązkowej czerni zachłystują się elektronicznymi możliwościami komunikacyjnymi widząc ich jeszcze mniej. Tymczasem kowaliki eksploatują korę drzewa pozbawiając ją białka, a wiewiórka cichym kłusem przeskakuje żwirową ścieżkę, zanim nadejdzie kolejny pies spragniony zabawy, albo walki na śmierć i życie. Po porannych chmurach niewiele zostało. Tylko duchota straszna wisi w powietrzu niemrawo i ani myśli drgnąć.

poniedziałek, 8 sierpnia 2022

Kat się nie myli.

 

Raczyłaś wygłosić ZDANIE. WŁASNE! Drugorzędne, dotyczące przypraw dosypanych do miski codziennej zupy. Istotne, że poddałaś w wątpliwość moją wolę.

 

Rozumiesz że kara MUSI nadejść i to sroga, bo pobłażliwość skłania poddanych do eskalacji?

 

Do myślenia o buncie i wzniecaniu pożarów na łonie tradycji. Twój ojciec, sprzedając mi ciebie, chytry był okropnie. Wychwalał zalety, jakich sam (podobno) nie skonsumował. Blefował, handlując twoim pryszczatym młodością ciałem, obiecując znacznie więcej, niż dostaję nocami. Podejrzewałem brednię i fantasmagorie, żebym kupił ciebie, bez opcji odstąpienia od umowy.

 

Widocznie, zbyt rzadko indoktrynowałem cię pasem. Sądową skargą – zmusiłaś mnie, bym wskazał ci miejsce w szeregu… anonimowych trumien…


Inwazja planktonu.

 

Na piorunochronie spinającym wszystko, co pionowo zejść musi pod ziemię siedziały wróble. Zapewne z konkurencyjnego gangu, gdyż te „tutejsze” zarażały wciąż hałasem tuje i drzewa wystrzyżone starannie na afro. Te, co siedziały na drucie przyglądały się kolonii osiadłej we wnętrzu, blokowym z lekką zazdrością. Chyba, bo z dialektem obcych wróbli radzę sobie słabo – jak z każdym językiem obcym. Ale siedziały jakoś tak, jakby zamierzały skomponować na nowo symfonię na jedną strunę Chaczaturiana. Jakie czasy, taka okupacja, jednak wykonanie trwało przyzwoitą godzinę, więc wstydu nie ma. Obrońcy wykazali się czujnością godną pamięci Tych z Westerplatte, Poczty Gdańskiej, czy Szarych Szeregów, gdy krwawiła stolica. Do walki wręcz nie doszło, ale nieustraszeni obrońcy poszli chyba spać. Względnie – udali się do Mc Donalda na śniadanie, bo w moim Mieście wróble dokarmiają się tam, korzystając z miękkiego serca sponsorów nie mogących wyjść z podziwu, że takie karzełki potrafią z gorącej, papierowej tytki trzymanej w ręce wyjąć frytkę i czmychnąć ledwie trzy kroki od mimowolnego dawcy.

 

PS. Patrząc na strój kobiet stojących na przystanku autobusowym – trudno wieszczyć pogodę na dzisiaj.

piątek, 5 sierpnia 2022

Zuchwałość prostytutki.

 

Rada Starszych… zawsze była przewrotna. Tak trzeba w skrócie nazwać szczwane lisy, którym zwieracze nieodwołalnie puściły dekadę temu i już nigdy nie będą trzymać tak dzielnie, jak młodzieży. Od czasu do czasu, kiedy sytuacja zdawała się wymagać porywczości, jakiej brakowało Starcom – na posiedzenie były zapraszane młokosy, które gorliwością usiłowały dogonić brak doświadczenia i wyrachowania, jakiego Rada miała więcej, niż pod dostatkiem. Owszem – część Starców drzemała lekceważąco, kiedy młodzież przemawiała z ambony, inni poświęcali czas płomiennych tyrad na drobiazgowe czyszczenie sztucznej szczęki, względnie korzystając z nie do końca oświetlonego pomieszczenia i obcego testosteronu rzucającego się na wszystko wokół… miętosili dyskretnie ręką organ zużyty wieloletnią eksploatacją z nadzieją na ostatni w życiu wytrysk nasienia.

 

Dziś nastać miał „dzień próby”. Porządek został zachwiany bezwzględnym dążeniem sąsiedniego mocarstwa do ustanowienia monolitu państwowych zrębów, na których (oczywiście) on będzie dzierżył palmę pierwszeństwa i łaskawie podzieli względy, mierząc petentów miarą własnej chuci. Potrzebne były działania dalekie od politycznych. Od niespiesznej wymiany not, pism i wieloletnich negocjacji. Wróg przesuwał wojska w dziesiątkach kilometrów na dobę, zamiast statecznie dywagować rozważać czy szacować szanse, opcje i inne kuluarowe dygresje.


- Cham i barbarzyńca! – opinia Gremium Tetryków była nad podziw jednomyślna, co nie zdarzało się często. Zwykle kilka tygodni przed obradami Anzelm zbierał popleczników, by ukrócić podejrzanie niedojrzałą ekspresję Teofila. Teofil miał wprawdzie wciąż jeden własny ząb i był chyba Masonem, względnie rewolucjonistą, skrytym innowiercą, albo po prostu tępakiem, który brak ogłady ukrywał pod znienacka zadawanymi pytaniami podważającymi status quo. I (o zgrozo) uzyskiwał przychylność części Siwowłosych, a czasem nawet w gronie Łysych potrafił zasiać zamęt i wtedy obrady fermentowały niczym wrześniowe mirabelki samobójczo i zbiorowo umartwione na krawędzi trotuaru.

 

Obrady nie mogły zakończyć się jakimkolwiek wiążącym dekretem wobec niewysłowionego sprzeciwu Teofila. A pozyskać większość Już-Śpiących-Snem-Wiekuistym było niezwykle trudno.

 

- Młodzież! W niej nadzieja – pomyślał Anzelm (dość pochopnie, jak na Nestora z aspiracjami do sprawowania URZĘDU) – Niech potarga światopogląd Teofila i pozostawi go w strzępach niepewności. Tylko ja wiem… JA WIEM!

 

Młodzież brzęczała niczym osy, którym włóczęga strącił gniazdo z konaru wiekowej lipy, gdzie zgodnie z przykazaniami Darwina od stuleci mieszkały kolejne pokolenia coraz doskonalszych owadów. Teofil (opacznie) pozwolił sobie na niefrasobliwość i zamiast słuchać zgiełku, zliczał bruzdy na skurczonej, niezachwycającej mosznie.

 

- Jeśli Teofil miałby wytrysnąć… - pomyślał Anzelm – Bóg musiałby postradać rozum.

 

A jednak sięgnął i on. Błogie ciepło fatamorgan ogrzało jego policzki nadziejami niespełnień. Młodzież eskalowała używając słów nieprzystojnych i dalekich od dyplomacji. Słuchał półgębkiem, resztę energii skupiając na mosznie… na dwóch mosznach – nie potrafił samorządnie oddać się rozkoszy w pełni. MUSIAŁ obserwować postępy Teofila! Nawet, jeśli to bełkoczący starzec, któremu piana z pyska leci ilekroć drgnie w nim jedna z ostatnich iskier życia, a bielizna każdego wieczoru mówiła NIE każdej mrzonce puszczonej swobodnie przez otępiały mózg. Zawsze kończyło się to brązową smugą wewnątrz markowych i (ponoć) odpornych na ataki fizjologiczne męskich stringów.

 

Anzelm od lat łożył sowite datki na rzecz paparazzich i prywatnych detektywów, by obnażyć słabość Teofila i wykazać jego totalną ignorancję polityczną. Niejedno pisklę dożyło pierwszej komunii dzięki uporczywym dotacjom i pensjom. Było warto. Po latach podglądania rywala, jeden z mniej subtelnych detektywów zaczął w końcu dostarczać kompromitujące dane.

 

Samo wspomnienie raportów szemranego detektywa wystarczyło żeby Anzelm zesztywniał… tam… niżej… Młodzieńcy w tym czasie sugerowali krucjatę, retorsje i odwet. Eskalację. Teofil mrużył te swoje wyblakłe oczęta, ale dłoni spod habitu nie wyjął ani na chwilę. Czoło ocierali mu wiernopoddańczy posłowie, dla których miał stać się trampoliną politycznej kariery. Tym-który-ich-rozdziewiczy-mimo-krzyku-krwi.

 

- Kto widział równie tłustą trampolinę cuchnącą cebulką? – Anzelm niespiesznie dochodził, nie nadążając już z łykaniem śliny – Gówniarz! Dziwka… A może…

 

Na chwilę wypuścił z dłoni organ tężejący wstydliwie i nieco przymuszony wolą nosiciela, który sięgnął smartfona, by wprawnym kciukiem wystukać wiadomość do natarczywego detektywa:

 

- Teofil sam masuje organ? A może ktoś mu w tym pomaga? Sprawdź!

 

- Tak, tak, tak! – odzew był niemal natychmiastowy – Na zwiędniętym członku Teofila (rzecz zbadana minionej nocy) laboratorium wykryło ślady większej ilości linii papilarnych. Nie meldowałem, bo właśnie ustalam tożsamość kolaborantów, a wynikami będę dysponował tuż przed kolacją.

 

-Aaaaaaaaaaach! – Anzelm nie wytrzymał ciśnienia w lędźwiach i pośladkach. Ejakulował bez kontroli i popuścił. Różowe springi beznamiętnie zignorowały brązowy strumień, pozwalając mu pokalać poselską ławę.

 

Teofil… wciąż daremnie masował niezbyt jurne zwierzątko, wzorem piskorza usiłujące wymknąć się brutalnym dłoniom.

 

- Ilu moich następców musi tam nadal pomieszkiwać – pomyślał Anzelm, kiedy zmysły zaczęły przywracać ład i porządek wszechświata, a grawitacja wkroczyła na swojskie, wydeptane ścieżki.

 

Oblizał dłoń demonstracyjnie. Nie była smaczna ale polityka wymaga poświęceń. Sukces, nawet podbity cykutą, smakuje bardziej niż ambrozja. Młodzieńcy tymczasem kontynuowali rześkie poglądy, dalekie biernie śpiącym Matuzalemom i tym, podążającym ścieżką wytyczoną przez Anzelma…

Zgasła cisza.

 

Dyżurny wróbel zaanonsował poranek, więc całe stado grzecznie śpiących ptaszków bez zwłoki przystąpiło do codziennej gawędy w ciepłej otulinie zdrowo wyrośniętych tui. Harmider aż trząsł gałązkami. Słońce o niepewnych konturach ogrzewało właśnie płonący czerwienią klon, gdy blond nastolatek z przeźroczystym tornistrem maszerował ku przyszłości, mijając panie z pupami wypiętymi w głębokim skłonie na skraju osiedlowych trawników i elegancko zbierające po swoich pieskach okruchy nieustającej przemiany materii. Uśmiechnąłem się do myśli, że przewagę miała posiadaczka pieska wielkości nieco odpasionej bogactwem sezonu myszy.

czwartek, 4 sierpnia 2022

Prasówka cd.

 

1. Nowiny galaktyczne.

I tak, niewielkie miasteczko z wielkopolski trafiło na mapy wszechświata – parę hektarów lasu i trzy razy więcej pól uprawnych spłonęło, a pożar musieli odnotować kosmici – jeśli w ogóle gdzieś tam są. I Zbąszyń stał się sławniejszy we wszechświecie od Nowego Yorku, Petersburga, czy Szanghaju za sprawą chmurnego grzyba nieatomowego, jaki wzniósł się wyżej niż zmartwychwstający Chrystus.

 

2. Hollywood na kolanach!

Chiński cenzor był zdegustowany kadrami z jednopłciowymi związkami i najlżejszą nawet sugestią, że Bóg dopuszcza do siebie podobne myśli. Więc zakazał, bo chińskie prawo twarde być musi jak chiński mur – trudno zapanować nad swawolami półtora miliarda poddanych, więc prawo zawsze było srogie. Za to stać je na płatność w brzęczącej gotówce – to co przejdzie przez sito potrafi zwrotnie wyrzygać grube ułamki miliardów, jeśli jest zgodne z doktryną Wschodu. Tarantino się postawił i zbiera drobne na Zachodzie. Reszta klęczy, bo jeny nie śmierdzą aż tak, żeby nimi pogardzić by czcić makulaturę dolarową publikowaną każdego dnia na tony, mające zapewnić jej supremację. Smutne.

 

3. Nie daj się zabić, ale walcz!

Pani była grzeczną dziewczynką i posłuchała - wbrew Stalinowi przeżyła w kanałach Żoliborza Powstanie Warszawskie, nagonkę na Żołnierzy Wyklętych i Socjalizm, który niejednemu wyrwał język i serce. Nie dała się. Żyje na złość ZUS-owi i walczy. Z opaską na ramieniu i sukcesami zapisanymi gdzieś poza zasięgiem zawistnych. Hurra! Podobno to słaba płeć! Damy radę! Wystarczy nam zuchwałości, żeby podnieść kulę albo laskę! Niech wreszcie uklękną!

 

4. Blitzkrieg?

Jak długo bezwstydne ciało potrafi przeciwstawić się bieliźnie i zachować świeżość zefirku nad atolem Enewetak? Pranie ze wsparciem broni chemicznej okazało się niedoskonałe, a piękno wymaga ideału. Czy dowolnie delikatne majtki zapewniają bezpieczeństwo nosicielce? A może skażą ją na wstydliwą wizytę ginekologiczną, kończącą się znaczącym spojrzeniem i uwagami dotyczącymi niechlujności codziennej higieny intymnej? Strach licytować, więc może nie warto zaciągać kredytu na komplecik wspanialszy od siedmiu cudów świata łącznie, skoro trzeba będzie się z nim rozstać, nim dwie połówki jabłuszka zespolą się gniazdkami nasiennymi. Jedwab jest jednak tak kuszący… Może wart jest ryzyka, że wytrzyma dłużej, niż standardowa ciąża?

 

5. Nowy (?) wirus.

- „Polska właśnie bankrutuje. Program polityczny sprowadza się do obietnic socjalnych” – dalej nie byłem w stanie czytać artykułu. Podejrzewałem, łudziłem się że jednak ktoś myśli i chce, jednak zapomniałem zapytać o czym i czego. Konsekwentnie wracam do konserwatywnej myśli że porządni ludzie nie pchają się do polityki, bo tam nie tylko ręce ma się upaćkane gównem, ale i duszę.

 

6. Fałszywa ekologia.

- Przywróćmy kulturę palenia drewnem! Przestańmy ślepo wierzyć autokratom z Unii, którzy twierdzą że to zabobon szkodliwy dla planety. Oczywiście zabobon bezbłędnie wykryli amerykanie – lud bez historii, który ma nieodwołalny patent na nieomylność, szczególnie względem ościennych narodów z wielowiekową historią i zamieszkujących ziemie bogate w rzadkie (czyli drogie) bogactwa naturalne. Uboższym pomagają jakoś niezbyt entuzjastycznie.

 

7. Demagogia Białego Domu.

- Jeśli nie wziąłeś dwóch dawek szczepionki i kolejnych dwóch „przypominających”, koniecznie zrób to hurtem, albo gotuj się na ciężką zimę! Prowodyrzy niecnego procederu wykazali się zatrważającą statystyką niecałe 50 procent seniorów dało się otumanić po raz pierwszy, a zatwardziałość wiary zachowało niecałe 31 szczepiąc się ponownie. Tymczasem Big Farma liczyła na nadzwyczajne zyski już w zeszłym roku obrachunkowym. I dupa zbita – Starzy ludzie byli i są konserwatywni z natury. Niełatwo ich omotać bełkotem głodnych piewców zagłady. Nawet w Stanach, gdzie każda bzdura znajduje miliony naśladowców.

 

8. Bełkot z dna gnijącej muszli.

- Ciągle daje mi laboutiny i chanelki, ale pierścionka zaręczynowego wciąż nie.

Obrazić się, czy cierpliwie czekać, aż soki bezwstydnej nastolatki oszołomią starca do tego stopnia, że wataha najętych prawników ślęcząc nocami spreparuje testament zapewniający leczenie puszczonej w dzierżawę clitoris, a hymen zasklepi brzegi ciaśniej niż chciałby tego największy zazdrośnik świata. Będę płakać za uraczonym dziewictwem jeszcze nie raz. Telefon do chirurga w szwajcarskich Alpach noszę zakodowany w DNA głębiej, niż sięgają żądze staruszka. Szczęśliwie – mama jest ze mnie dumna. Ale i tak jej nie oddam rzadkich orgazmów księcia.

9. Potrafisz?

- Samotny (ponoć) bóbr bez trudu osiągnął sukces. I to na pełne cztery godziny, a nie tylko tyle, ile trzeba, żeby staruszka z balkonikiem pokonała odległość między poczekalnią, a schodkami wagonu. Oczywiście nadinterpretowuję, gdyż komunikat PKP był klarowny – nie wsiadać/nie wysiadać z okupowanego pociągu, gdyż ryzyko porażenia prądem sączącym się z podłoża nieustająco występuje. Potraktowałem wiadomość, jak wątek optymistyczny – prąd wciąż płynie. Niechby w gruncie. A przecież w ciężkich czasach nie jest to oczywistością. Młodsi ode mnie zapewne już układają psalmy czołobitne z mottem: „stabilność prądu racz mi dać Panie (że o Internecie napomkną jedynie półgębkiem) Wiadomo – gówniarze o wodzie i gazie nie pomyślą, zanim im sople z nosa nie przymarzną do nieczynnych okienek podajników z Mac-Drive.

 

10. Apostaza.

Nie stać mnie było na nonkonformizm, albo na prozaiczną wygodę. Dlatego zlecam zakupy tam, gdzie najtaniej i (jeszcze) dostępnie. Ignoruję bojkot szczeniaków warczących na prawo i lewo dziwaczne chwilowe prawdy. Ale nie potrafię nie zauważać zjawiska. Jedna z marek rynkowych, oferująca sprzedaż dóbr doczesnych i dostarczających towar pod drzwi, kryguje się akcjonariatem z częściowo wschodnio-słowiańskim rodowodem. Dzięki temu – jest nieco taniej i terminy trzymają się reżimu zegarka. Najdziwniejsze (a może jedynie dziwne) jest to, że bojkotowana sieć dostarczyła mi mimo wszystko przeraźliwie drogie towary rękami straumatyzowanych wojną dorodnych Ukraińców! Ubodło mnie to do żywego mięsa. Jak to! Zamiast bronić Kijowa, czy Donbasu – przynoszą mi do domu rosyjski (być może) cukier? Kiełbasę nadzianą bezpańskimi psami z lwowskiego okręgu? Sprawdzają ukradkiem, czy moje wnętrze tchnie niebiesko-żółtą emanacją? Nie powiedziałem im tego bo to naród mściwy i zawzięty, jednak ostatecznie przekroczyłem Rubikon złudzeń i nabyłem deficytowe towary. Nie cierpię ich wszystkich bez konieczności uzasadnienia. Może to wina genów i wspomnień przodków? Nieważne – fakty nie noszą piętna kalendarza. A pamięci (na razie) nikt nie leczy na NFZ.

Prasówka cd.

 

1.      Na postumencie.

Współczesny Bóg – Twister śle peany w kierunku Big Farmy której leki ostatnio masowo zostały zbesztane przez konsumentów, gdyż szkodliwość czynu daremnie przekraczała zuchwałość oczekiwanego zysku. A mimo to, firma radzi sobie doskonale i zachęca do skorzystania z kolejnej, rewolucyjnej oferty.

 

2.      Doktryna.

Dwunastolatki, MOGĄ zarejestrować się na CZWARTĄ DAWKĘ jedynie słusznej szczepionki. Chce mi się kląć, bo dwunastolatek nie posiada jeszcze płci i własnej woli więc jest to gwałt na niedojrzałym organizmie. W majestacie prawa!

 

3. Ślepy traf?

Barbarzyńcy w ramach „specjalnej akcji” oficjalnie zniszczyli magazyn broni (może biologicznej?) istniejący dopiero od wczoraj. Jedyny, pomimo zaledwie 160. dni budzącej grozę świata okupacji. Eskalacja działań mocarstwa atomowego budzi trwogę nawet pośród niepiśmiennych. Tymczasem nasi ubodzy Bracia i Siostry, bezpiecznie i bogato uposażeni przez amerykański kongres, tuż poza krawędzią eskalacji konfliktu, z premedytacją zbudowali go, żeby zaszczepić płomień niezgody w całej Europie. I nikt już nie pamięta że prezydent-klown każdego dnia „niszczy Rosjan dziesiątkami tysięcy”, bez wstydu chwaląc się postępami na froncie, drugim profilem przyznając, że bez wsparcia zachodu – rosyjski niedźwiedź dawno pożarłby bez trudu pobrzękujących szabelkami nacjonalistów.

 

4. Guru z wielkiego świata.

Pani sławna onegdaj z odkrycia nieznanego nauce zabiegu higienicznego nazwanego „okadzaniem waginy” obecnie dokonała kolejnego szokującego odkrycia polegającemu na samocałowaniu się każdego poranka. Zabieg może być wstępem do samogwałtu, względnie do kąpieli, jednak mnie zastanawia inny aspekt operacji – czy w wielkim świecie samotność tak doskwiera bogaczom, że muszą uciekać się do autoerotycznych karesów? Budząc się w pustym łóżku pośród brzuchatych sejfów zamieszkujących ściany i podłogi, dzieł sztuki użytkowej bądź nie – brakuje tylko przyjaznej duszy, która przytuliłaby się bezinteresownie i nie zawiadamiając o tym paparazzich?

 

5. Radujmy się!

Lato w pełni i nawet trochę przegina tu i ówdzie, zmuszając termometry do skrajnego wysiłku. Jednak owa rozpusta słoneczna jest (być może) nieprzypadkowa. Firmy ciepłownicze już teraz dostają zadyszki finansowej i toczą nierówne boje pozyskaniem surowca, celem jego spalenia aby otrzymać nieco kalorii cieplnych do ogrzania wody. I czarno widzą nadchodzącą niepostrzeżenie zimę, mimo buńczucznych zapewnień premiera, że węgla nie zabraknie. Ani się nie zająknął że zabraknie nań pieniędzy – wszak był święcie przekonany że inflacja może dotknąć każdego, tylko nie nas, a tu taka niespodzianka. Cieszmy się więc ciepełkiem, bo kto wie, kiedy nam go zabraknie.

 

6. Siła gramatyki.

Pewna nie-całkiem-pani wytrwale promowała chaos płciowy powodujący bóle głowy wśród otaczającej ją/jego rzeczywistości widzącej jedno, a przekonywanej do czegoś przeciwnego. A kiedy już udało się jemu/jej zamieszać we łbach nawet tym, którzy wokalną niebinarność uznawali za pojęcie rodem z literatury SF – pani/pan doszła do wniosku że wątek kobiecy w jej ciele jednak wziął górę, więc od dziś będzie korzystać z zaimków osobowych definiujących przynależność do żeńskiej połowy zacofanego płciowo społeczeństwa. Wcześniej? Podobno „czuła się jak człowiek”, któremu zaimek ONI bardziej pasuje do tego co nosi między biodrami idąc do szaletu enigmatycznie oznaczonego kółeczkiem bądź trójkącikiem.

 

7. Recykling.

Człowiek to jedyne zwierzę na świecie które potrafi śmiecić i na dodatek czyni to bezmyślnie. Szczęściem, pozostali przedstawiciele fauny są mądrzejsi i sprzątają po ludzkich pasożytach. Okazało się przy tym, że pandemia sięgnęła nawet ptaków, które do budowy gniazd używają maseczek porzuconych przez ludzi. Czyżby spodziewały się kolejnego podwariantu-wariantu-odmiany siejącej postrach i grozę, albo nawet zagładę ptactwa, przed jakim ochronić może jedynie dystans-maseczka-szczepienie?

 

8. Indukcja nie całkiem matematyczna.

 

Skoro turecki rząd oficjalnie przyznaje się do 80% inflacji, a niezależna firma wyliczyła te same wskaźniki z dwóch poprzednich miesięcy na 170-180%, komu wierzyć? W kraju w miarę cywilizowanym, nastawionym na turystykę rzecz niebagatelna bo przybyszom warto byłoby podpowiedzieć, ile muszą przywieźć gotowizny, żeby bezproblemowo móc wyjechać po dwóch tygodniach byczenia się w oparach niemal saharyjskiego lata.

Nie chciałbym być czarnowidzem jednak zaufanie do cyfr sączących się z polskich telewizorów, w których nieodmiennie zadowolony polityk strzela nimi jak z procy, mimo iż są zachwycająco niskie (15%), to może jednak dorzucić te tureckie sto do głoszonych wartości, żeby nie ocknąć się około listopada z rączką w nocniku? (Kto dzisiaj jeszcze wie co to nocnik?)

 

9. Mamy go!

Sankcje zaczynają działać – i to jak! Na początek zesrali się Niemcy, bo zima blisko, a kurek od Nord Stream wypuszcza aż 20% tego, co wypuszczał zeszłego lata. Ten ohydny Putin drastycznie rażony sankcjami znienacka odmówił przyjęcia turbiny jaką wyprodukowali Kanadyjczycy i po niemieckich lamentach zgodzili się mimo embarga wysłać cudo myśli technologicznej do Rosji aby Gazprom dokończył doroczny remont rurociągu. Zgroza. Szaleństwo! Kraj skażony wszechświatową anatemą klęczy! Tępiony i niszczony na każdej platformie każdego dnia dostanie w końcu za swoje. I zamiast ogrzewać europejskie tyłki (jakieś 500 milionów), został skazany na grzanie tyłków hinduskich (1,4 miliarda i chińskich (podobna wartość). Teraz to już mu rura zmięknie bezapelacyjnie – gdzieś tak w styczniu najdalej w lutym!

 

10. Zachwycająca reklama.

Pasek i spodnie już były. Pora na portfele – jak GO wyposażyć? Wiedza dostępna jedynie na WP i tylko tam się dowiedzieć można, jak stuzłotowym banknotem osłonić jądra, czy co tam kto nosi w spodenkach. Organizacja portfela wydaje się obecnie mieć większe znaczenie niż kiedykolwiek bo wartość chowanej tam waluty dramatycznie chudnie podążając za księżycem w stronę nowiu.