Trwoga.

Robaki bez najmniejszych skrupułów rozbierają topolę w biały dzień, aż kora spada płatami na trawnik, a drzewo stoi zawstydzone i nagie pośród milczącego ponuro Miasta. Na gałęziach rozsiadły się tłuste jemioły i gderają między sobą zawzięcie, a wiatr je tarmosi i strąca pojedyncze płatki niczym łupież. Ktoś litościwie rzucił drzewu pod nogi butelkę wódki, choć nie wiem, czy drzewo brało udział w spożyciu. Inny dorzucił plastikową butelkę farbowanej, słodkiej wody, papierowy kubek kawy, czekoladowy baton i (o zgrozo) majtki! Czyżby robale zaczęły rozbierać też ludzi? Na wszelki wypadek przyspieszyłem podobnie jak pani wdzięcznie wypełniająca wszystkie znane wymiary przestrzeni.

Potęga wyobraźni.

Wymyśliłem sobie, że kiedy się przytulisz do mnie, to świat straci znaczenie i będzie tylko nieistotnym tłem. Zazdrosnym, milczącym tłem. A ja wtopiony w twoje ramiona szukał będę ciepła. Nie tego, które ogrzeje ciało, lecz tego, co ogrzeje wieczność. Kiedy już sobie wymyśliłem, to urosła we mnie chęć na odważniejsze myśli i chciałem więcej, bo ludzie nie potrafią poprzestać na małym i ciągle więcej chcą, choćby wcześniej chcieli już wiele. Więc wymyśliłem sobie następnie, że nie tylko mnie przytulisz, ale  będziesz. Tak naprawdę, a nie tylko w moich myślach. Zanim się wystraszyłem już zacząłem szukać. Przytulałaś mnie… Tylko? Czy aż?

Niezwykłości.

Kaczki zachwycone pływają w warzywnej potrawce i nawet zaprosiły gości w postaci pary łabędzi i singlowej mewy – taki urodzaj, że stół ugina się od jadła. Na dziko rosnącej jabłoni robaczywieją małe, brzydkie jabłka, a niebiesko-zielona papużka przygląda się im gryząc pazury. Stara dobra nieznajoma zaprosiła na poranny spacer koleżankę i gdy mnie mijały owionął mnie aromat sałatki owocowej ze świeżo wyciśniętych cytrusów. Kobiety (oswoiłem się już z tą myślą) rano chętniej wybierają aromaty owocowe, kwiatowe zostawiając na wieczór. Dziewczyna o bardzo ubogiej urodzie pościć musi zawzięcie, gdyż czerwona sukienka na niej chwyta się nawet mizernego wiatru, żeby choć trochę kształtów nabrać. Pomyślałem, że idąc boso wyglądałaby zachwycająco. Granatowe trampki psuły harmonię i niepotrzebnie odciągały wzrok. Na ławce nieopodal kościoła dosypia okryty płachtą bezdomny z plecakiem pod głową. Pewnie ten sam, który wczoraj robił remanent dobytku i przepakowywał stan posiadania, aby zwiększyć własne możliwości transportowe. Kiedy z braku adresu nie można nic zostawić żyje się po ślimaczemu – nosząc na garbie cały dobytek łącznie z domem.

Dawca życia.

Jajo było większe ode mnie, szare, nakrapiane w plamy wielkości dłoni, coś pomiędzy pomarańczowym ,a różowym kolorem, przypominając barwą róże zwane łososiowymi. Stało na sztorc ostrzejszym czubkiem wskazując sufit jaskini. Nie było samotne. Wokół stało co najmniej dwa tuziny podobnych i każde miało swojego opiekuna, który pielęgnował własnego wychowanka skrupulatnie i egoistycznie. Ja również starałem się nie oddalać od mojego, trochę z obawy, że ktoś zajmie moje miejsce, a trochę, z lęku, że zrobi krzywdę maleństwu.

Gdy słońce zaglądało w szerokie wejście jaskini wszyscy oddychaliśmy z ulgą i pozwalaliśmy jajom na zbiorową kąpiel w skwarze popołudnia, a kiedy uciekało każdy troskliwie otulał jajo czym się dało i dodatkowo przytulał się jak tylko mógł. Wspinałem się na swoje, żeby położyć się na nim, objąć je rękoma i leżąc szeptać mu czułości, żeby maleństwo urodziło się ze świadomością, że jest kochane i potrzebne światu. Że piękne i zdolne do wszystkiego. Jajo kokosiło się w gnieździe wymoszczonym miękkim sianem i wszystkim, co natura miękkiego znaleźć umiała. Puch z pękających pałek tataraku, miękkie wierzbowe liście, trawy pachnące kwiatami polnymi, gąbki z łodyg czarnego bzu i włókniste otuliny nasion katalpy. Każdy z nas chciał wymościć gniazdo wszystkim, co miękkie i podtrzymujące ciepło.

Biegaliśmy po polach i lasach znosząc wszystko, czym mogliśmy jajom zapewnić komfort, a gdy tylko któremuś z nas udało się coś spektakularnego, stawał dumny jak paw na środku jaskini i przechwalał się długo w noc. Gdy napływał zimny, śródnocny wiatr każdy tulił się do własnego jaja i nikt już nie wiedział, kto z kim dzieli się ciepłem i spokojem. Lato wybrzmiało i jesień stała się faktem, więc wycieczki robiłem już krótsze i to wyłącznie trzymając się południowego słońca, a w wilgocią nasączone dni siedziałem kamieniem ze swoim jajem i uczyłem je wszystkiego, co jak mi się zdawało powinno o świecie wiedzieć możliwie najszybciej.

Opowiadałem mu słońce nad lasem, rosę skrzącą się w trawie jak rozsypane koraliki z anielskich łez. Opowiadałem mu księżyc i gwiazdy, śpiew strumienia, gdy wiosną napęcznieje, albo sen, gdy ono i ja wespół grzaliśmy siebie, a ja własnym sercem wzbudzałem echa powracające nieśmiało, cicho i niepewnie. Byłem pewien, że muzyka mojego serca napędza jajo i kusi, by w końcu porzuciło bezruch i ocknęło się do życia. Czekałem z niecierpliwością w głowie głaszcząc je delikatnie, jakbym na skorupie chciał namalować przyszły kształt życia. Porowate, piegami usiane lico trwało w milczeniu i gdy dopadła mnie chandra chciałem się poddać. Wątpiłem w szczęśliwe zakończenie i krzyczałem na moje jajo tak bezduszne i niewzruszone, aż mojej ekspresji syknięciami nie zgasili sąsiedzi.

Nie wolno tak. Z dzieckiem cierpliwości trzeba nieskończonej, a ja… nierozumny… krzyczałem na moje jajo, że Bóg je wygnał na ziemię, bo nie mógł już znieść tej niemoty, milczenia doskonałego i bezruchu. Do mnie wygnał, żeby chwilę odpocząć, a ja… rozpłakałem się, ale nie miałem do kogo się przytulić więc do jaja mojego jedynego się tuliłem i łzy płynęły po tych piegach niepoliczalnych zupełnie, a ja w spazmach, z soplami wiszącymi z nosa jak malcowi, któremu w piaskownicy ktoś z rączki wyszarpnął łopatkę tę jedyną, którą można było świat cały na nowo zbudować by był idealny i szczęściem natchniony.

Zasnąłem zwinięty niczym zaskroniec u stóp tego jaja niewdzięcznego i przez sen drgawki mną wstrząsały z niemocy i braku pocieszenia. Nad ranem być już musiało, gdy nieuświadomiony brak harmonii mnie zbudził. Nie do końca wyspany, w półmrok jaskini owinięty, gdy na zewnątrz grasowały mgły duszące obrazy i kolory wstałem. Wstałem nie widząc niemalże, usiłując zetrzeć z policzków wilgoć przedświtu, gdy jajo odezwało się po raz pierwszy…

Do mnie się odezwało! Wiedziałem! Tańczyłem taniec zwycięstwa nie bacząc na śpiących wokół. Tańczyłem i śmiałem się w głos. Jajo zdawało się wtórować i nawet przytupywało chyba, więc tuliłem je całując niczym szaleniec, któremu los wrota raju uchylił, żeby mógł się nacieszyć, nim czas zamknie mu powieki. Gdyby mieć chciało ręce, żebyśmy się złapali, gdyby nóżki, choć mizerne, takie do tańca niezbyt rozbuchanego, żeby uśmiech dziecięcia, które potrafi się śmiać po krawędzie pępka i rozśmieszyć potrafi nawet żeliwne stojaki na rowery, aż się wygną ze śmiechu w pałąki.

Nim dzień rozepchnął mgły i do jaskini zajrzał pierwszy, ciekawski języczek słońca jajo w okolicach czubka poczęło się kruszyć. Wspiąłem się spiesznie i oburącz zdzierałem warstwy i fragmenty spękane. Rzucałem w dół świadom, że więcej nie będą potrzebne. Otwór początkowo niewielki zaczął pęcznieć, aż w końcu jajo wyglądało, jakby ktoś ściął wierzch, by wyjeść olbrzymią łychą zawartość po uprzednim osoleniu i oprószeniu świeżo zmielonym pieprzem.

Górą wychyliło się dziecię ciekawe świata i mrużyło oczyska zaklejone wysiłkiem i nieumiejętnością. Rozglądało się wokół ucząc się zerkać na świat. Z głowy ściekały mu resztki niedojedzonego żółtka, błon dzielących go od zewnętrza i sam nie wiem czego jeszcze, ale było piękne to pisklę. Moje. Poczułem miłość niepohamowaną, gorącą i tak czułą, że aż przysiadłem i stałem się miękki bardziej nawet, niż to dopiero co narodzone życie. Nie miałem siły wstać, więc oparłem się o skorupę licząc, że dziecię też zechce odpocząć nim się wyzwoli do reszty z wapiennych okowów. Siedziałem i śpiewałem dziękczynienia i imienia najpiękniejszego szukałem, by dziecię bez wstydu mogło iść przez życie. Nie chciałem się spieszyć. Wciąż nie wiedziałem, czy to chłopczyk, czy dziewczynka.

Zerkałem w górę czekając na znak, na ciąg dalszy i szczęściem byłem wypchany lepiej niż świeżo nabita puchem poducha. I dumny, jak dumny potrafi być dawca życia. Dziecię zaskrzeczało, a ja miałem nadzieję, że to powitanie, że uczy się dźwięków tak szybko, jak może. Liczyłem, że to radość, że podziękowanie za mój trud, a ono wychylało się z kolebiącego się jaja i zerkało na mnie z niezwykłym skupieniem, świata poza mną nie widząc zupełnie.

A potem wyciągnęło łepek i pochyliło się nade mną otwierając pyszczek jak do pocałunku. Zanim się spostrzegłem zjadło mi nogę i obie ręce. Czknęło i zaczęło się kokosić w jaju, aż skorupa zaczęła pękać do samego dołu. Malec położył się obok mnie i leżeliśmy patrząc sobie w oczy. Wokół nas inne jaja zaczęły pękać i popiskiwać, a każdy z opiekunów, jak ja, wspinał się na wierzch starając się pomóc dzieciątku przyjść na świat. Niektórzy stracili głowę nim zdążyli nacieszyć się widokiem. Innych zadusiło dziecię niewprawnie usiłując się przytulić zbyt wielką masą. Ja miałem szczęście. Leżałem ze swoim pisklakiem i chociaż nie mogłem go pogłaskać, to mogłem doń mówić. Przytulił się jeszcze mocniej i węszył. Uczył się mojego zapachu chyba, żeby wyłowić go pośród innych woni.

Nim poszedł spać zjadł i drugą nogę. Zasnął szczęśliwy. Ja spać nie mogłem. Patrzyłem i podziwiałem. Duży był. Silny. Na pewno sobie w życiu poradzi. Przykro mi było trochę, że mu świata nie pokażę i winszowałem sobie, że nie żałowałem mu opowieści. Mam nadzieję, że zapamięta i nie pójdą na marne te długie wieczory, gdy opowiadałem mu to, co poza jaskinią. Śpiewałem mu kołysankę, ostatnich rad udzielałem na drogę, bo przecież znać po nim, że wyruszy szukać przygód, gdy tylko trochę okrzepnie. Otworzył oczy i patrzyła na mnie w skupieniu. Długo patrzył, jakby walczył ze sobą, a potem zagrzechotał w nim jakiś żal i…

Destrukcyjnie.

Jakaś ryba miała ochotę powylegiwać się na gęstym dywanie z wodnej rzeżuchy, ale była za ciężka i spadła w wodę drąc paskudną dziurę w dywanie. Widać nie skojarzyła, że kaczuszki (nawet te młode) przegryzają się pracowicie przez osnowę i jest ona złudnie wytrzymała, a tak po prawdzie, to rzeszoto. Pani o kończynach niewiele grubszych od rowerowej ramy wyglądała jak zwieńczenie roweru niczym galion na galeonie. Poniekąd bardzo ładny galion, choć niezwykle delikatny. Znów zakwitły kwiaty na sukienkach i jest ich tyle, że miejskie rabaty zerkają z jawną zazdrością. Podejrzanie blade łydki wędrują ostrożnie, lecz nie wszystkim uda się dojść bez strat. Pani niosła ślad kolizji wyglądający jak postawione na głowie pasmo Tatr. Szczyty poszarpane i groźne sterczały szczerząc się do ścięgna Achillesa niczym wściekły pies, gdy go podbechtać szturchając siatkę z drugiej strony ogrodzenia.

Przenikanie.

Pająki wzmacniały konstrukcję mostu najwyraźniej zaniepokojone stanem przęseł. Liny misternie splecione podtrzymywały co bardziej liche łączenia i skrzyły się w słońcu. Zaintrygowane ryby wychylały się z głębin, żeby podziwiać, lecz grawitacja szybko je poskramiała i wracały w toń zostawiając po sobie współosiowe kręgi na wodzie. Jakaś pani zabrała nadmierne kilogramy na poranny jogging, żeby gdzieś po drodze je zgubić i biegła szukając odpowiedniego kosza. Biegła nie zrażona tym, że budowlańcy zabrali jej chodnik, na którym zwykła czynić ćwiczenia, więc truchtała po tym, co zostało na złość nielubianym kilogramom. Jakiś pan płoszył jesień wydmuchując liście z chodników gdzieś w skarpę nadrzeczną, inny strzygł trawę, która raczyła wrosnąć w miejsca parkingowe. Dzień rozbzyczany i głośny. Tylko wioślarz w swojej chudziutkiej łupinie wiosłował w milczeniu obserwując kacze niezdecydowanie.

Kolorowo.

Na białej sukience kwitły maki karmione ciepłem piersi niesionych przez malutkie, może nawet dziecięce stopy. Gdy wysiadała trawniki uśmiechały się do niej i zachęcały, żeby została z nimi choć do jesieni, jednak śmiała się z głuptasów i szła do własnych rzeczywistości. Zachwycające było jednak to, że wracając znów zobaczyłem te stopy niosące poranny uśmiech i maki wciąż zupełnie rozkwitłe, jakby czas nie miał do nich dostępu. Czyli można nieść radość dłużej niż chwilę. Można już świtem, który oczy przeciera i patrzy jak Rzeka rzęsą zarasta i gdyby nie kaczy apetyt na zieleninę dawno już nurt byłby wspomnieniem.

Młoda kobieta minęła most tak szybko, że dźwięk jej kroków musiał podbiegać co chwila i leciał za nią zdyszany nie patrząc na boki. Próbowałem się nie spieszyć, jednak trudno było, gdy porwała mnie własną niecierpliwością, aż dotarłem przedwcześnie i patrzyłem, jak dogania mnie zasapana, spocona teraźniejszość, jak starzy dobrzy nieznajomi marszczą czoła, cóż takiego robię nie w porę będąc. Rajskie jabłka pociemniały niczym dojrzałe buraczki, a ptaki wciąż się o nich nie zwiedziały, bo wiszą gęstym koralem tłumiąc zieleń liści. Może szpaki wystraszyły się policji patrolującej okolicę? A może czekają na otwarcie straganu drepcząc nerwowo po pustych półkach i czekając na świeżą dostawę owoców, których wybór potrafi odebrać zdecydowanie i rozsądek. W półmroku łatwiej być opryszkiem i gwizdać beztrosko na świat cały, jednak w blasku dnia odwaga blednie.

Proste niezwykłości.

Lubię patrzeć, jak Bóg spaceruje po bulwarach, łagodnie kołysząc w wózku coś małego, roześmianego tak bardzo, że nawet pomniki się rozchmurzają i pochylają się jak stare grusze, żeby rzucić okiem na cud. Na szczęście, które nie zaczyna się ani nie kończy – po prostu jest. Albo kiedy siada ostrożnie na ławce odkładając bambusową laseczkę, żeby nie potoczyła się pod nią, bo kręgosłup całkiem przestał być giętki i nawet siadanie sprawia kłopot. Uwielbiam Jego zachłanność, gdy przytula się do Bogini, tonąc w zachwyceniu, a Ona wspina się na palce, żeby dosięgnąć spragnionych towarzystwa ust. W takich chwilach… sam czuję się Bogiem. Odrobinkę…

Baśń.

Krwawiłem. Należało się spodziewać, że kiedy się wyda, to będę krwawił, ale przecież to był niewystarczający powód, żebym przestał. Nie przestawałem, bo dobrowolna rezygnacja była ponad moje siły. Jak zrezygnować z raju, nawet, jeśli weszło się doń przez wysoki parkan? Wszedłem na teren zastrzeżony. Chroniony i obwarowany, a ja nieświadomie naruszyłem nie tylko konwenanse. Ja miałem czelność marzyć.

Pani? Może początkowo byłem jej zabawką, rozrywką nieoczekiwaną na jedno popołudnie. Może zachwyciłem ją brawurą, pozwalającą mi zostać pomimo czarnomundurowej ochrony i pary dobermanów strzygących uszami na każdy dźwięk mogący zwiastować polowanie na człowieka. Klaskała w dłonie i śmiała się, a potem poprosiła, żebym opowiedział jej świat poza murami. Ten, którego nie znała.

Opowiadałem dzień i kolejny… Patrzyłem jak drżą jej usta, gdy uwierzyć nie mogła, że gdzieś poza posiadłością istnieje świat, w którym tylko bieda wydaje rozkazy, gdzie ludzie nie podnoszą wzroku ponad chodnik, bo nic dobrego tam na nich nie czeka, gdzie dni podobne do poprzednich przytłaczają i odbierają nawet marzenia niewypowiedziane, choćby były skromne i bardzo ostrożne.

Patrzyła na mnie i dziwiła się. Chciała wiedzieć więcej, ale nie znalazła odwagi, żeby przeskoczyć ze mną mur, więc opowiadałem każdego dnia, ilekroć miała ochotę słuchać, aż okazało się, że nikt z nią nie rozmawia. Że pomimo dostatku jest samotna. Zdumiało mnie, że stałem się katalizatorem, który urodził w jej głowie podobną myśl, ale jej dłoń była tak miękka w mojej dłoni, że gotów byłem opowiedzieć jej świat cały i księżyc też.

Wtedy śmiała się ze mnie i całowała mnie w usta, a ja z przejęciem opowiadałem jej, jak moglibyśmy razem zamieszkać na księżycu i uprawiać tam pomidory, albo mrożone truskawki. Głupi byliśmy oboje i z każdym dniem mniej rozważni, a ja marzyłem nasz dom na księżycu i obiecałem, że dam radę, że się nam spełni, jeśli tylko znajdzie odwagę tam zamieszkać ze mną.

To wtedy nas nakryli i zacząłem krwawić. Ona płakała, ale zabrali ją szybko i zanim straciłem przytomność zobaczyłem helikopter z nią na pokładzie, jak odlatywał gdzieś poza widnokrąg. Żebra pękały pod ciężkim butem, a na twarzy miałem krwisty chaos nafaszerowany bólem. Gdy helikopter wrócił wrzucili mnie do środka i wystartował ponownie. Wyrzucili mnie z niego nad jakimś jeziorem wystarczająco zimnym, żebym znieczulił ból. Na odchodne usłyszałem, że więcej jej już nie zobaczę. Żebym nie próbował, bo helikopter potrafi wznieść się znacznie wyżej, nim mnie wypchną pożegnalnym kopniakiem ponownie.

Sam nie wiem, jak dotarłem do brzegu, jednak zaległem w mule pośród trzcin wyjąc nieludzko. Ból, nie tylko fizyczny sprawił, że płakałem, choć bieda zazwyczaj ma wypłakane wszystkie łzy nim się nawet narodzą. A jednak płakałem, aż mnie znalazł jakiś pies i przyprowadził starszego pana, który mnie zabrał do chylącej się chaty nad brzegiem jeziora.

Oddał mi swoje łóżko, bo więcej ich nie miał, a potem kurował mnie, żebym przestał pluć krwią i stanął na nogi. Karmił i nie pytał o nic. Tylko wieczorami, kiedy wyjmował krótką fajeczkę z korzenia wrzosu patrzył, czy jestem gotów na słowa, a potem odwracał się i zliczał gwiazdy, dając mi do zrozumienia, że poczeka ile będzie trzeba.

W końcu opowiedziałem, choć wiele tego nie było, a on pokiwał głową i pozwolił mieszkać ze sobą, żebym nie wracał tam, skąd mnie przywieźli. Zaproponował mi dom. Kryty trzciną, drewniany i pachnący starością. Biedny jak moja przeszłość. Jakaś łódka pamiętająca lepsze czasy i kawałek sieci, żeby ryb nałapać. Uczył stawiać wnyki i wybierać z lasu to, czym może się podzielić. Pies nadal patrzył na mnie z dumą znalazcy, jakbym był dropiem, czy świeżo ustrzeloną dziką gęsią, ale lizał mnie udając wytrawnego felczera, choć rany już się zasklepiły.

Żyłem poza światem nie widząc innych ludzi. Musieli jacyś być, jednak nie w tym świecie. Staruszek czasami znikał na dzień-dwa, a gdy wracał przynosił zapasy tego, czego nie umiał znaleźć w naturze. Trochę soli, tytoń, mąkę… Niewiele tego potrzebował. Chata wewnątrz opleciona była ziołami, które zbierał przy każdej okazji, jakby był czarownicą. Pewnie był, ale nie pytałem. Nauczyłem się nie pytać, lecz jak on wcześniej zerkałem, czy zechce opowiedzieć. Pokazał mi drobny, zapadający się kurhan w lesie za chatą, gdzie pochował wiedźmę. Własną, z którą spędził życie bez pośpiechu i słów zbytecznych. Dobre życie z dala od nienawiści.

Kiedy powiedziałem, że muszę, nie pytał więcej. Nie zapytał nawet, czy wrócę, ale spakował mi do worka wędzonej ryby, kawał boczku na drogę i parę garści ziół. Pokazał palcem skąd przyleciał helikopter i kurzył fajeczkę, patrząc jak znikam pomiędzy drzewami. Nie obejrzałem się, choć to podłe, ale musiałem. Szedłem do NIEJ i musiałem wiedzieć. Nie mogłem zostać w tym lesie, kiedy tam za murem mieszkały moje marzenia. Pierwsze odważne i dorosłe marzenia. Przepustka na księżyc, gdzie nie ma podziałów.

Helikopter leciał niedługo, a piechotą droga zajęła mi ponad tydzień. Wspiąłem się na drzewo nie chcąc daremnie ryzykować i patrzyłem z daleka. Dzień patrzyłem i pół nocy. Potem kolejny… Nie chciałem uwierzyć, że jej tam nie ma i postanowiłem zaryzykować trzeciej nocy. Przeskoczyłem mur. Nim stopy dotknęły trawy po drugiej stronie rozległ się alarm i zapłonęły reflektory. Dobermany zaśpiewały pieśń tryumfu i wystartowały do ataku. Cofnąłem się za mur, ale nim odbiegłem wystarczająco daleko posłyszałem silnik.

Ścigali mnie jeepem z reflektorem świecącym na wskroś wszechświata. W wozie było czterech czarnych, kolejni wysypywali się tyralierą prowadząc na długich smyczach psy. Wiałem, a strach dodawał mi sił, których nie podejrzewałem w sobie. Skoczyłem w wodę, bez namysłu i płynąłem na drugi brzeg wiedząc, że samochód nie pokona takiej przeszkody. Oby nie było nigdzie obok mostu. Psy? Nimi martwiłem się w tej chwili mniej.

Zrezygnowali stając na brzegu i wygrażając mi. Ich szef poznał mnie bo puścił za mną szyderczą uwagę, że mój trud daremny i jej nie znajdę w życiu. Że świat zbyt duży dla mnie, więc lepiej, żebym dał spokój, bo kolejnym razem mogę nie mieć aż tyle szczęścia, a ona już innemu zapisana, więc o młodzieńczych mrzonkach najwyższy czas zapomnieć, póki skórę mam na grzbiecie.

Nie chciałem wierzyć i wróciłem raz jeszcze. Na to drzewo, żeby patrzeć i szukać najdrobniejszego śladu jej obecności. Tydzień stałem od bladego świtu długo w noc. Żebrałem, żeby księżyc mi coś podpowiedział, pomógł, wskazał szlak do niej, ale on jak głuchoniemy szedł swoją ścieżką nie zwracając na mnie uwagi.

Poddałem się w końcu i bezmyślnie szedłem do chaty staruszka. W tę stronę droga była ze dwa razy dłuższa, tak mnie przytłoczyła porażka. A kiedy dotarłem popatrzył na mnie i zaczął nabijać fajkę. Milczeliśmy gapiąc się w milczeniu w toń jeziora patrząc jak ryby usiłują odgryźć kawałek srebrnego rogalika. Nie miałem już dokąd pójść. Nie miałem nawet powodu. Marzeń też nie miałem. Została mi noc przed chatą i towarzystwo staruszka otoczonego wianuszkiem pachnącego dymu. Pies ogonem rozwiewał złudzenia.

Łapałem ryby i stawiałem wnyki. Zbierałem zioła i orzechy. Grzyby suszyłem i kisiłem. Zbudowałem drugie łóżko, a w ziemi wykopałem ziemiankę, bo stara się zapadła i zbyt mała była na dwóch, by zmieścić zapasy na przetrwanie zimy. Rąbałem drzewo na opał i siadałem wieczorami na ławce przed domem, żeby patrzeć w toń jeziora nim zasnę. Pierwszy zasnął staruszek. Zasnął i już więcej się nie obudził.

Umiałem płakać. Wspomnienie o niej nauczyło mnie tego i nie odwykłem. Opłakiwałem staruszka budując kurhan obok poprzedniego. Mały, nie rzucający się w oczy. A potem wypiłem gorącą herbatę i usiadłem na ławce. Coś zagrzechotało. Fajeczka… Nabiłem ją, bo wieczór bez dymu z fajki wydawał się przygnębiający. Zapaliłem i patrzyłem, jak rozwiewa się dym pożerany przez wiatr. Łzy, jakich nikt nie mógł zobaczyć cisnęły się wciąż do oczu i czułem się okropnie niewypłakany.

Zasnąłem wstrząsany spazmami żalu, a fajka wypadła mi z rąk. Sam nie wiem, czy zbudził mnie jakiś nocny krzyk, czy wilgotne zimno wytrąciło mnie ze snu. Poczułem jednak, że nie powinienem teraz spać, że dzieje się coś, czego przegapić nie wolno. Po wodzie szedł staruszek trzymając za rękę kobietę i wołał do mnie. Stanąłem na ławce, żeby lepiej widzieć, a oni zatrzymali się na wodzie i pokazywali mi coś palcami. Wytężałem wzrok, ale widziałem tylko odbicie księżyca w lekko pomarszczonej wodzie.

Starsza pani wygładziła ręką toń, a staruszek nadal pokazywał ręką księżycowe odbicie. Teraz było wyraźne jak w lustrze. Podążyłem wzrokiem za jego ręką. W cieniu jakiegoś wzgórza zobaczyłem mały dom, a obok niego ogród pełen pomidorów i grządek pełnych truskawek. Ktoś wyszedł przed niego i zerwał soczystego pomidora, a gryząc go podniósł wzrok i patrzył wprost na mnie… To była ONA… Zaschło mi w gardle i gapiłem się w bezruchu. Chciałem podziękować staruszkom, ale kiedy przeniosłem wzrok szukając ich sylwetek byli już tylko mglistym cieniem podobnym do nocnych cieni sosen na wodzie. Szli trzymając się za ręce, a księżyc łaskawie oświetlał im drogę ich samych pozostawiając w aksamitnym cieniu.

Antidotum.

Mechanizacja opanowuje kolejne gałęzie przemysłu. Kontrolowana coraz doskonalszą elektroniką eliminuje ograniczenia fizyczne życia codziennego. Postęp medycyny sprawia, że świat stał się miejscem zatłoczonym i niebezpiecznym, gdyż zbyt wielu dysponuje nadmiarem wolnego czasu bez uzasadnienia dla własnej, pasożytniczej egzystencji. A gdyby drastycznie ograniczyć populację, likwidując mimochodem większość cywilizacyjnych zagrożeń? Wielkie migracje do pozornych rajów, z wszechobecnym niedostatkiem, deficytem wody i pożywienia. Nadmierna emisja i katastrofalne ocieplenie na skalę trudną do powstrzymania…

Wystarczy zachować świat żeński, żeby uzyskać natychmiastową poprawę bez szkody dla gatunku. Męski? Starannie wyselekcjonowane okazy zamknięte w gettach, albo ogrodach zoologicznych stanowić będą odnawialny rezerwuar dla zachowania ciągłości gatunku.

All inclusive.

Trzeba przyznać, że dość trudno było JĄ zadowolić. Jak na księżniczkę przystało kaprysy miała pierwszoligowe i nie nawykła płacić za poślednią jakość… Prawdę powiedziawszy, nie nawykła w ogóle płacić. Nigdy i za nic. Wystarczyło, że oplotła ofiarę mglistym spojrzeniem wypielęgnowanym paluszkiem wskazując kaprys, aby czekać z gasnącą błyskawicznie cierpliwością na nieuchronne spełnienie.

Życzenie zdawało się być proste, choć wymagało mozolnej pracy, z jaką i Kopciuszek miałby kłopot, nawet uzbrojony w pomoc sił natury. Plaża miała być wysypana perłami. Czarnymi. I to bez najmniejszego wyjątku. Łącznie z obowiązkową ruchomą wydmą, na której miały zakwitać bezkolcowe błękitne róże, pstrokate orchidee, rajskie ptaki wić miały gniazda, a drzewa owocowe rodzić miały na wpół obrane już mandarynki, jabłuszka w łódeczkach i banany w plasterkach.

Skłoniłem ławicę ostryg do współpracy, ale wolę nie zdradzać, jakimi posłużyłem się argumentami, żeby zwiększyć ich wydajność. Były pracowite, choć sikały po nogach ze zmęczenia produkując garściami czarny, perłowy piach pierwszej jakości. Za niedoskonały kształt, albo kolor wyblakły karą był talerz przeznaczenia stawiany przed niezbyt jurnym, ale wystarczająco bogatym bubkiem, w celu konsumpcyjnego wzmocnienia sztywności organu ucisku płci słabszej ponoć (choć to hipoteza mocno naciągana). Skropione płaczem cytryn ostrygi dogorywały w przepastnych otchłaniach nienasycenia, co dopingowało pozostałe przy życiu do wzmożonego wysiłku.

Kiedy uporałem się z plażą, okazało się, że dno oceanu również należy wybrukować perłami, ale dla odmiany białymi. Zerknąłem na wycieńczone ostrygi, a one (jak jeden mąż) z rezygnacją poczłapały do talerzy przeznaczenia dając mi jednoznacznie do zrozumienia, że zostały wyeksploatowane po kres. Zatrudniłem somalijskich piratów do ograbienia plantacji na morzu południowochińskim, czy może na półwyspie malajskim… Jeden czort! Poszli w tango z morskimi rolnikami i dostarczyli lekko tylko okrwawione zastępy, które błyskawicznie nauczyłem posłuszeństwa demonstrując talerze przeznaczenia z wyczerpanymi ostrygami. Wzięły się do roboty i aż furczało od pereł toczących się na mokrą stronę brzegu.

Malachitowa bezludna wyspa dyskretnie zlokalizowana pośród toni i ubarwiająca wystrój, to już był pryszcz. Piraci odwiedzili parę kopalni, kilka muzeów i było po sprawie. Z bezludnością poszło jak z płatka (piraci nadal kotwiczyli tuż za widnokręgiem i gotowi byli spacyfikować każdą wyspę – łącznie z Wielką Brytanią i Australią, a na moim maleństwie zamierzali poćwiczyć rozmaite scenariusze inwazji). Nieco trudniej było z kolorem oceanu, który miał się wybarwiać w zależności od koloru stroju kąpielowego, żeby podkreślać niewątpliwą urodę nosicielki, ale nie przytłaczać własną doskonałością. To chyba zrozumiałe, że jednostka mniej więcej punktowa, choć z wielką aureolą, miała marne szanse konkurować z majestatem nieskończoności oceanu, więc musiał on służyć jako nienachalne tło. Oczywistym było, że wszelkie próby zajęcia pierwszego planu były niedopuszczalne, nawet pod nieobecność Majestatu.

Woda, co jest zrozumiałe, powinna być pełna wielokolorowych, żywych kwiatów, chętnych do głaskania i niejadowitych, a przy tym nie mogła cuchnąć rybami, żeby nie prowokować złośliwości, jakoby ciało księżniczki nawiązywało aromatem do wysłużonego kutra rybackiego. Woda, naturalnie osolona solą morską pierwszej jakości została przyprawiona rozmarynem z nutą mięty, a z odległych krain ostatnie drewniane żaglowce wiozły zapasy goździków i cynamonu.

Zostało wyczesać barany na firmamencie i wypolerować gwiazdy. Księżyc dramatycznie pełnoziarnisty, wielkogęby dostał w pysk, aż się zawinął w rogal wychudły i czuwał grzecznie za horyzontem czekając na wezwanie. Na wszelki wypadek na słusznym łańcuchu przytroczony do korwety, żeby znów nie zaczął samowolnych harców. Pejzaż był gotów do przeglądu i można było Księżniczkę zaprosić na inspekcję.

Kiedy sześciu niewolnych o naoliwionych ciałach ustawiało lektykę i budowało kurort z zadaszeniami, tarasami, knajpą z dancingiem, portem, molem, galerią handlową i lotniskiem dla helikopterów Księżna łaskawie wyjrzała, by oszołomić świat własną osobą. Udzielny minister od spraw cielesnych rozwinął przeźroczysty ręcznik wielkości boiska do futbolu amerykańskiego i grubości dwunastu cali, żeby największy z hipotetycznych gwoździ nie przedarł się w pobliże Majestatu, który właśnie rozwijał swoje… no przecież nie członki, lecz własną, niepokalaną kobiecość pielęgnowaną od… hmm… zagalopowałem się – szczęściem w myślach, bo jak nic szwadron obronno-zaczepny Jej Doskonałości przerobiłby mnie na krwisty dżem.

Półnadzy posłańcy w spódniczkach z morskiej trawy donosili napoje w kolorach tęczy w kryształowych szklankach pełnych kości lodu ciętych gdzieś na Grenlandii z ostatniego dogorywającego lodowca, kucharze grillowali samego Michellina, żeby na talerzu nie zabrakło gwiazdek, cygańska kapela z włoskim rodowodem i sprzętem kradzionym gdzieś na hawajskich plażach (nieśmiało podejrzewam współudział moich piratów) zaczynała grać oryginalną hiszpańską balladę ukradzioną przedpremierowo wprost z partytury mistrza sztuk wszelakich, by dogodzić Wielmożnej.

Słońce czołgało się na czworakach skarcone wzrokiem pełnym oburzenia, że raczy lizać to ciało doskonałe, mleczne i godne czci nieskończonej, wiatr merdał ogonem błagając o zauważenie, bo chciał się pochwalić biedaczysko, że na cześć Bogini wszystkie baranki na niebie zapędził tak, żeby żadne nie świeciło na Majestat odwłokiem, a każdy był błogo uśmiechnięty (pod karą dożywotniego szarpania na strzępy zgodnie ze wzorem ściągniętym z niepokornego Prometeusza). Dwuosobowy klimatyzator wachlarzami z piór właśnie wymierających gatunków układał powietrze w gładkie fale i loki, aby nadawało się do wchłonięcia i nie stanęło w gardle ością. Gondolierzy we frakach utrzymywali jednostki w pełnej gotowości, czekając chwili, by kuligiem wyruszyć w podróż dookoła malachitowej wyspy sunąc po promieniach zawstydzonego wciąż słońca.

Jej Łaskawość przedzierała się wzrokiem przez niedoskonały świat szukając uchybień gotowych skaleczyć jej subtelne zmysły, a miała ich zdecydowanie więcej od prostaczków, więc otoczenie zamarło w bogobojnym skupieniu czekając na polecenia. W pół drogi do pirackiej korwety po powierzchni pomarszczonego (? cóż za niedopatrzenie!) oceanu brykały delfiny świadome konsekwencji, gdyby zabawa nie została doceniona z brzegu, a pomiędzy barankami, niczym motyle fruwało wszystko, co potrafi fruwać usilnie starając się utrzymać jelita w bezczynności. Zabrakło tylko pingwinów, gdyż te z braku talentu do fruwania i strój adekwatny dla lokaja zostały oddelegowane do posług wszelakich z produkcją lodów włoskich na czele.

Pani przetoczyła się wzrokiem po najbliższej geografii, skubnęła z talerzyka jakąś nieistotność i wyssała jeden z kolorów drinka, który ukrywał się tuż pod parasolką, po czym zagaiła:

- No i co dalej? Nudno tu… Wymyśl coś. Baw mnie proszę…

Pierwsza runda.

Wysłał za mną swój cień. A potem drugi i następne. Skradały się bardzo cicho i sporo czasu musiało minąć, zanim się zorientowałem. Obejrzałem się raz i drugi, jednak wtedy jeszcze nie czułem niepokoju. Dopiero, kiedy przebiegły za mną na pasach jak wataha wilków niemal mnie osaczając poczułem, że miękną mi kolana. Przysiadły na chodniku i warowały. Czekały na mnie tam, bezpieczne już i niecierpliwe.

Odwróciłem się znienacka i pobiegłem najszybciej, jak umiałem. Schowałem się za rogiem ulicy, stając w jakieś zamkniętej bramie, gdy przebiegły zadyszane. Chciałem odetchnąć z ulgą, kiedy zawróciły. Jeden zawył złowieszczo, żeby pochwalić się przed stadem, że mnie odkrył. Nacisnąłem guzik domofonu i błagałem, żeby mnie ktoś wpuścił.

Kiedy brzęczek odezwał się byłem już mokry ze strachu, a stado zbliżało się siekąc ogonami zakurzony asfalt chodnika. Wśliznąłem się na klatkę schodową i starannie zamknąłem drzwi. Potem pobiegłem po schodach w górę sadząc susy po dwa-trzy stopnie. Z poziomu piętra zerknąłem na drzwi. Wciąż były zamknięte, jednak najodważniejszy cień wsadził już mordę wprost przez lite skrzydło.

Chwilę później pokazał się drugi, a trzeci, gdy zauważył sukces pobratymców skoczył przez przeszkodę i wylądował na czterech łapach ślizgając się na terakotowej podłodze. To było jak sygnał dla pozostałych i stado błyskawicznie zmaterializowało się na parterze kręcąc się, jakby szukało tropu. Nie czekałem dłużej. Zrezygnowałem z ostrożności i parłem pod górę biegiem trzymając się poręczy, żeby na zakrętach nie wpaść na jakieś drzwi od mieszkania i nie stracić rytmu.

Pode mną zagrzechotały pazury drapiące zimny kamień klatki schodowej. Szczęściem wyjście na dach nie było zamknięte na kłódkę i po kilku metalowych klamrach udało mi się wspiąć, by uchylić klapę. Wreszcie zaczęło sprzyjać szczęście. Przecież te bestie nie wejdą po takich klamrach. To trudniejsze nawet od wejścia na drabinę. No i klapa, którą oczywiście zamknę za sobą, chociaż pamiętam, co zrobiły w bramie wejściowej…

Ledwie wystawiłem głowę, wiatr oblizał mnie swoim chłodnym, lekko wilgotnym językiem. Śmierdział lepikiem, więc pewnie opalał się na dachu. Wyszedłem cały i stanąłem w pomarańczowym słońcu przytulającym się ze wstydem do drapacza chmur na zachód ode mnie. Skąd wiem, że na zachód? Pewnie stąd, że słońce powinno tam zasypiać, a wyglądało na mocno utrudzone dniem. Poszedłem w jego stronę bez pomysłu, co dalej. Wydawało mi się, że w mroku trudniej mi będzie uciekać, więc lepiej zostać w świetle, ile tylko się da.

Doszedłem do krawędzi dachu. Lekko podniesionej, ledwie na kilka cegieł nie wyglądających na renesansową attykę. Z wierzchu pokryta była blachą, jakby to był parapet. Słońce przyglądało mi się z zaciekawieniem. Może czekało, aż je pożegnam dobrym słowem, albo opowiem bajkę na dobranoc, kiedy ja musiałem wyrównać oddech po ucieczce. Obejrzałem się z niepokojem. Klapa wciąż była zamknięta, a na dachu prócz mnie nie było nikogo.

Odwracałem się właśnie znów w stronę słońca, gdy dostrzegłem go. Siedział w samym rogu dachu i przyglądał mi się kpiąco. Usiadłem i ja zwieszając ramiona. Skoro on tu jest, to wszelka ucieczka staje się absurdalna. Dokąd? Skoczyć z krawędzi wprost w objęcia rumianego słońca? Przecież mnie nie złapie. Dość ma swojej tułaczki, żeby się mną zajmować.

Buńczucznie pomyślałem, że z nim jednym, to może sobie poradzę, więc rzuciłem okiem raz jeszcze na klapę. Śmiał się. Ze mnie się śmiał, jakby czytał w moich myślach, a przez klapę wynurzało się stado drąc pazurami nasmołowaną powierzchnię . Gdyby umiała, to krwawiłaby, jak ja zacznę krwawić za chwilę. Obedrą mnie z życia nim dobrze krzyknę. Stanęły już półkolem, tyralierą i tłukły ogonami tak rytmicznie, jakby skończyły musztrę w kompanii reprezentacyjnej, albo ćwiczyły pływanie synchroniczne.

Przyszło żegnać się z życiem. Nie zamierzałem skamleć, bo stado strzygło uszami sugerując, że to daremny trud. A ten… oryginał… nadal się uśmiechał szyderczo. Strach ustąpił w obliczu wściekłości. Przekroczyłem granicę, za jaką strach przestał istnieć. Pompowałem w siebie powietrze w oddechach tak szybkich, że poczułem się pijany. Stanąłem na parapecie i zacisnąłem pięści.

Słońce rzuciło się na ratunek i przytrzymało mi plecy, żebym nie stracił równowagi. Okolony aureolą płomieni popatrzyłem na stado. Dziwne. Przestało tłuc ogonami, a co tchórzliwsze podkuliło go pod siebie. Tylko patrzeć, jak zaczną piszczeć! Nadzieja zakwitła we mnie i spłynęła w nogi. A potem wypłynęła ze mnie cieniem potężniejącym z każdą chwilą.

Stałem podtrzymywany słonecznym ramieniem na krawędzi dachu, a mój cień biegł w kierunku stada. Nie grzeszył wyrozumiałością. Sam widziałem, że kipi chęcią zemsty i lada moment rozszarpie to stado. Kiedy pierwszy opuścił szereg tyraliery było już po walce. Reszt podążyła za jego strachem i pognały wszystkie w kierunku rogu dachu.

Mój cień nie zamierzał odpuścić i ruszył w pościg. Stado żebrało u oryginała, żeby je ocalił. Zeskoczył z parapetu i pochłonął wystraszone bestie nim mój cień zawisł nad nim jak gradowa chmura. Sierść mu pociemniała i nie chciała przestać ciemnieć. Wyglądał, jakby każdy połknięty cień powodował, że stawał się głębszą ciemnością. Zbyt szybko pożarł te cienie i dopiero teraz widać było, że nabiera głębi. Słońce spadało coraz niżej i nie miało już sił trzymać się okien wyższych kondygnacji drapacza chmur, tylko schodziło na rękach piętro po piętrze, trzymając się gzymsów i parapetów.

Oryginał zlekceważył mój cień i podbiegł do mnie. Ciężkawo dość, ale wystarczająco szybko, żebym się zaniepokoił. Na szczęście mój cień czuwał i stanął tuż obok. We dwójkę mieliśmy spore szanse wygrać z tym wynaturzeniem, a ono patrzyło mi prosto w oczy, aż stygły mi zmysły.

- To było niezłe – powiedział z wyraźnym uznaniem – Do zobaczenia następnym razem.

A potem, odbiegł w stronę przeciwną słońcu i skoczył z dachu zbiegając cicho po wschodniej elewacji. Kiedy podszedłem do krawędzi był już tylko niknącą plamą na asfaltowej jezdni. Rozmywał się w mroku nocy. A może sam był nocą? Może wyciągał macki mordując każdy kształt i kolor? Coś zaskrobało pazurami na szkle. Chyba wspinał się na stojący samotnie przy krawężniku samochód.

- Więc jutro? Jesteśmy umówieni! – zaszeleściło z daleka tchnieniem, od którego poczułem spocone ciarki usiłujące ukryć się w moich butach.

Z prądem.

Niektórym los daje rozum i urodę, a talent podpiera ekonomicznie, dorzucając fizyczną doskonałość wolną od bolączek. Nawet gdy umrzeć przyjdzie, to wyszykuje śmierć lżejszą od szeptu motylich skrzydeł. Innym nieustannie odmawia wszystkiego i z wielką wytrwałością pilnuje, żeby trudno było dostrzec poprawę. Nie widzę reguły, ani najdrobniejszej choćby wskazówki, jednak niepokoi mnie myśl, czego może zażądać w zamian. Przecież nie istnieje darmowy obiad i ostatecznie ktoś musi za niego zapłacić. Choćby w rozpaczy.

A jeśli los już przydziela w zamian? Jeżeli piękni i zdolni szczodrze zostali obdarzeni, to czym zasłużyli się wcześniej? Inna sprawa, czy będą potrafili wykorzystać ową hojność.

Wielka improwizacja.

Jedne z kilkorga drzwi w stalowe i zielone dżdżownice zniknęły niepostrzeżenie i na korytarz cichcem wypełzł zza nich smród. Formalina? Muchozol? Nie jestem specjalistą od masowej aborcji drobnoustrojów, więc nie udało mi się zidentyfikować bezbłędnie woni, która snuła się po korytarzach szukając wrażliwych nozdrzy. Uciekłem czym prędzej i zaaferowany pilnym projektem zapomniałem uczulić pozostałych, by oszczędniej spacerowali po korytarzach. Uciekłem jednak niewystarczająco, gdyż pęcherz upomniał się o swoje i wynurzyłem się ponownie na korytarz, gdzie woń zdołała już spacyfikować wszystkie kąty i sięgała już zapewne stropu.

W kącie (oprócz smrodu) zmieścił się spory, przeźroczysty worek wypełniony śnieżnobiałym obuwiem marki crocks, stół z podwójnym, metalowym blatem i butelkami z tajemniczą, płynną chemią. Kiedy w zadumie mijałem rzecz posłyszałem za plecami harmider. Inne z drzwi obarczonych obowiązkiem niesienia w przyszłość śladów po pierścienicach otworzyły się i na korytarzu pojawiła się Ruda prowadząc zastęp pań w różnym wieku i białych kitlach.

Czmychnąłem w otchłań męskiej łazienki, by z ulgą podumać nad pisuarem. To pomieszczenie… to było jakieś laboratorium. Pozbawione okien, pełne przeszkleń dzielących na mniejsze części sporej wielkości przestrzeń i ta cuchnąca, sterylna zabudowa. Szafy w szkle i chromie, metalowe stoły, sejfy, i wieszaki na odzież ochronną… Być może wymyśliłem to samodzielnie, jednak oczami mojej szkaradnej wyobraźni dostrzegłem Rudą odzianą w maskę pe-gaz marki buldog jak rozpylaczem unicestwia kurz, roztocza i inne równie niewielkie insekty, bo te większe dawno już wyzdychały pod obcasem. Inkwizycja współczesna.

Służbowa łazienka nie jest miejscem nadającym się do dłuższych dywagacji, a o medytacji można zapomnieć, więc wróciłem, lekko tylko przyspieszając na wysokości brakujących drzwi. Zapewne ulga, że dotarłem bez strat własnych sprawiła, że znów milczeniem okryłem swoje oblicze i nie podzieliłem się odkryciem z nikim. Stanisław nie był tak delikatny.

- Coś cuchnie! – wygłosił komunikat zanim zamknął za sobą drzwi, co spotkało się z karcącym spojrzeniem pani Kasi, która nie mogła przejść do porządku dziennego z myślą, że Stanisław raczy wpuszczać fetor przed jej oblicze nieskazitelnie pachnące zdecydowaną dojrzałością, lekko tylko spatynowaną perfumami zbyt francuskimi, aby je marnować na utylizowanie odorów zewnętrznych.

- Mówię wam! – kontynuował zaledwie zawstydzony po zamknięciu drzwi – Ruda musiała coś wyhodować, a potem tłukli to ze Szparagiem, aż nie wybili do cna. Pamiętacie? Ostatnio Rudej nie było ani widać, ani słychać. Moim zdaniem Ruda ze Szparagiem przychodzili do pracy w nocy…

Stanisław zawiesił głos, wykazując się aktorskim talentem dramatycznym i powiódł wzrokiem po biurze. Nie dał rady ukryć, że w ramach tego wodzenia najchętniej trwale osiadłby wzrokiem na biuście pani Kasi niczym małż wyrzucony przypływem na piaszczystą plażę, by mógł tak dogorywać aż do śmierci licząc, że litościwa fala porwie go znów w otmęty, lub przeczekałby jakiś trias, czy jurę, żeby odrodzić się zachwyconym trylobitem kokoszącym się na domyślnej wypukłości, której urody nawet czas nie byłby w stanie wykruszyć.

- Otóż! – najwyraźniej zapamiętał się w roli – Ruda wyhodowała coś, czego Unia Europejska nie zamierzała adoptować, więc przyszła nocą ze Szparagiem i wytłukli całą niechcianą populację, a następnie chyłkiem pozbywali się korpus delicti. Być może karmili bezdomne koty, żeby ostatecznie pozbyć się śladów zbrodni. Kocie żołądki potrafią materiał dowodowy sprowadzić do zwyczajnego…

Piorunujący wzrok pani Kasi jednoznacznie wyraził opinię na temat ciągu dalszego wypowiedzi Stanisława i była to opinia zdecydowanie negatywna. Każdy wie, jak zwierzęta potrafią zbezcześcić zwłoki bez wnikania w ich zwyczaje związane z pochówkiem. Stanisław bliski wypowiedzenia słów niegodnych w obliczu pani Kasi zarumienił się od kołnierzyka w górę, a kto wie, czy rumieniec nie poszedł za podszeptem grawitacji w dół. Ja zarumieniłbym się zapewne po całej objętości, a nie tylko powierzchownie.

- Hmmm… - Stanisław chrząknął, żeby ukryć zmieszanie – A skoro już wybili i nie dali rady usunąć wszystkich ciał jednej nocy, to pozostałe zaczęły się rozkładać, więc je wynosili aż do skutku, pozostałe przechowując we wszystkich możliwych lodówkach. Czy ktoś z was zauważył, że lodówka w kuchni była kilka dni temu wypełniona surowym mięsem po brzegi?

Tu mnie załatwił lepiej, niżby walnął mnie łokciem w splot słoneczny. Faktycznie! Lodówka pełna była czegoś, co nie mogło być wątróbką dla dwojga, tylko było rąbanką na miarę małego wesela. Trudno było wyłuskać z szuflady mleczko do kawy. Musiałem zrezygnować, gdyż niesmak mnie przepełnił, gdy to mięso drgało w rytm posapywania sprężarki.

- A teraz wezwali ekipę sprzątającą w liczebności plutonu i dezynfekują do piwnic! – Stanisław zaperzył się i  musiał zakończyć mocnym akcentem, po czym powiódł wzrokiem ponownie i z satysfakcją osiadł na mieliźnie bujnej kobiecości, niechybnie jedynej godnej uwagi.

Pani Kasia strzepywała dyskretnie i z wdziękiem ten wzrok z siebie, gdy wszedł szef i spenetrował wzrokiem dość statyczną scenę w pracowni. Najwyraźniej krasomówczy popis Stanisława nie umknął jego czujności, gdyż położył na jego barkach swój wzrok w kolorze spłowiałego błękitu i wygłosił monolog ledwie unoszący się powyżej słyszalnego szeptu.

- Panie Stanisławie. W lodówce było mięso dla szefa z centrali. I zapewniam pana, że pochodzenie owego mięsa dalekie jest od pańskich domniemań, gdyż pochodziło z ostatniego polowania na dziki, a po badaniach weterynaryjnych nasz wspólny szef postanowił zakupić większą ilość w celu sporządzenia wytrawnych wędlin na planowaną uroczystość związaną z rozwojem firmy. Dlatego proszę nie opowiadać współpracownikom bzdur, tylko wziąć się do roboty i realizować cele przewidziane na bieżący rok. Ze zrozumieniem przyjmuję do wiadomości, że zarówno pan, jak i reszta załogi postanowili odpracować właśnie dzisiaj tę niefrasobliwość po godzinach w ramach rekompensaty za zmarnotrawiony czas pracy. Oczywiście pani Kasi nie możemy obarczyć odpowiedzialnością, więc proponuję rozłożyć ją proporcjonalnie na pozostałych.

Szef nie jest od dyskutowania, tylko od wydawania poleceń, więc nic dziwnego, że po zakomunikowaniu nam swojej woli skinął na panią Kasię, żeby za jej szlachetnym pośrednictwem doprecyzować swoją wolę, gdy tylko podzieli się nią w zaciszu gabinetu i przełoży na słowa dostępne prostaczkom. Pani Kasia odpłynęła miękko niczym żaglowiec wiedziony cumą holownika by bezpiecznie dotrzeć do macierzystego portu. Biodrami rozsuwała nadmiar powietrza na boki, a my staliśmy z minami niezbyt zachwycającymi. Jednak gdy tylko drzwi za panią Kasią się zamknęły, jeden z młodych szepnął:

- A jednak dezynfekują…

Przypływ humoru.

Młoda pani dorobiła się przepięknych rumieńców jadąc rowerem ścieżką w górę Rzeki. Widać wiatr swawolił i szeptał jej do ucha rozmaite bezeceństwa, bo ogień płonął jej w oczach, a i mi się udzieliło, bo jechałem dalej bezzasadnie zadowolony. Chyba jestem zwolennikiem analogowych kontaktów międzyludzkich i sporą satysfakcję mam z widzianego. Choćby i takich, gdy dziewczyny zakładają do eleganckich, letnich sukienek w kwiatki martensy, albo adidasy nadmuchane nie wiadomo czym do nadnaturalnych rozmiarów. Młodociany King Kong maszerował tak anemicznie, że wyprzedziła go dziewczyna połowę mniejsza w każdym wymiarze fizycznym, co dało mi kolejny powód do radości. Pan King Kong miał na ramieniu torebeczkę miniaturkę, jaką kobiety nazwałyby „kopertówką”. Nie ma to, jak dobrze zaczęty dzień.

Pozwoliłem sobie znów.

Pan wirtuozem saksofonu nie był na pewno, jednak kilka rzewnych melodii zagrać potrafił. Wystarczyło, żeby z kapeluszem stanąć w cieniu mostu brutalnie pozbawionego rdzewiejących symboli młodych uczuć, oślepić ludzi mrugnięciem słońca na polerowanej blasze i skłonić ich do dobroczynności. Azjatka zdjęła buciki i w białych skarpetkach usiadła na ławce z panoramą na Rzekę i mieniącą się w oddali najstarszą częścią Miasta. Może opowiadała komuś wrażenia, albo opisywała pejzaż jednak trudno było rozpoznać to z mimiki, a ze słów było to całkowicie niewykonalne. Naganiacz ubrany w wyjściowy marynarski mundur bezskutecznie zachęcał młode dziewczyny do rejsu statkiem, mirabelki zebrane miotłą w zaspy czarowały kisnącym aromatem, a wrony nieopodal raczyły się gruszkami świeżo strąconymi przez wiatr od wody. Ławki pełne spokoju, lub entuzjazmu, czasem miłości, albo błogiego lenistwa grzały się w nienachalnym słońcu. Kościelne dzwony rozmawiały ze sobą wymieniając uprzejmości i życzenia dobrego dnia, a latarnie cierpliwie czekały na swój czas pośród ostrych, długich traw. Koneserzy niezapomnianych widoków wspinali się na wzgórze, by również z takiej perspektywy podejrzeć okolicę, a zmęczeni słońcem w dowolnie wybranym języku szukali wytchnienia w podcieniach rozłożystych katalp. W taki dzień nawet psom nie chciało się szczekać i tylko ogonami kiwały przestrogi. Na wodzie zajączki kicały całymi stadami biegnąc w górę Rzeki. Być może, gdy się zmęczą, położą się, a nurt zwróci je tej okolicy. Ziemia pachniała wilgocią, a lawendowe klomby straciły na barwie i zapachu. Zmęczona robinia przewróciła się na inną, która niechętnie podpierała biedactwo gubiące liście w chwili trwogi. Zajęczała syrena, więc może pomoc jest w drodze – zbyt późno. Sznur samochodów owinął się wokół wspomnienia estakady dopiero co rozebranej i ruszył, by rozwiać złudzenia. Znów dałem się ponieść, by obejrzeć z dawna niewidziane elewacje i zupełnie obcych ludzi. Zdecydowanie dobry dzień.

Na rozpędzenie wyobraźni.

Woda wykrywa nierówności chodników i pokrywa je gładką tonią kałuż. Winniczek postanowił się przeprowadzić pod sąsiedni żywopłot, jakby liczył, że tam nie będzie mu kapać na głowę, więc ciągnął swój kamper wytrwale i po cichu. Na chodnikach panie z wielkimi torbami, w których zmieściłby się survivalowy zestaw przetrwania dla niewielkiego osiedla. Nieustannie zdumiewa mnie to, co może się kryć we wnętrzu takiego bagażu. Może jakieś tajemne życie się tam rozwija? Alternatywny świat? Pamiętam kilka opisów z książek i blogów, więc wiem, że zawartość potrafi nieźle zabełtać myśli.

Jeszcze bez porannej mgły.

Letnie sukienki znikają z chodników i szukają już schronienia w głębokich szafach. Masowo lęgną się za to dżinsy, co niechybnie oznacza zbliżający się koniec lata. Pani puściła swobodnie biodra, które szły samopas wyrafinowanym slalomem, gdy ona zajęta była konfigurowaniem dynamiki piersi, żeby elegancko wyeksponować je na krótkim, porannym filmie dokumentującym jej atrakcyjną obecność w świecie nie tylko rzeczywistym. Pani zgrabnie zeskoczyła z hulajnogi, gdy rowerowa ścieżka przestała być asfaltową i obrodziła drobną, granitową kostką. Najwyraźniej obawiała się, że jej się śniadanko ugniecie w brzuszku, albo cała się w nerwach roztrzęsie już bladym świtem i to bez ingerencji ciał obcych i wrogich. W przybrzeżnych zaroślach pośród dojrzewających pereł dzikiej róży i zarumienionych mirabelek wróble bawią się ze mną w chowanego pogwizdując, żebym całkiem nie zabłądził wzrokiem. A jest gdzie, bo nawłocie na rzecznej ostrodze kuszą miękką, ciepłą żółcią kołysząc się w niewyczuwalnych podmuchach.

Komórka w sieci neuronów.

A jeśli to wszystko, co wokół, to iluzja? Gra wyobraźni napędzana moimi myślami? Jeśli czuję to, co przed chwilą wyobraziłem sobie, a dzieją się wyłącznie myśli? Ból łydek nietrudno wymyślić, gdy wcześniej myślało się spacer po bezdrożach. Najtrudniej pomyśleć pierwszy raz. Potem jest już łatwiej. Mogłem nie wymyślać szczegółów, które teraz kłują. Zbyt pochopnie podszedłem do zagadnienia i pozwoliłem sobie na słabsze chwile. Mogłem być przezorniejszy. Zapobiegliwy bardziej. Zachciało mi się zaglądać, gdzie nie trzeba. I słuchać innych, równie „przebiegłych” jak ja. Dziwne, że oni mają podobne złudzenia. Jakbyśmy wspólnie budowali tę rzeczywistość. Może mamy wspólne korzenie? Stanowimy jeden mózg?

Dziewczęco, choć wilgotno.

Dziewczęta posiadły chyba wiedzę tajemną i po prostu wiedzą. A kiedy wiedzą, wtedy nie zakładają skarpet, bo szkoda w mokrych chodzić, więc wychodzą z domów bez. Ja dopiero się uczę rozpoznawać objawy i taka konstatacja przyszła mi do łba po raz pierwszy. Ale sprawdziło się. Stado dziewcząt bosonogich pokłusowało do swoich codzienności, a zaraz za nimi tupał deszcz narastający i nieprzewidywalny – dla mnie. Na środku chodnika wyrosła rozłożysta pani i prawdopodobnie dysponowała prywatną grawitacją. Tak sądzę, bo gęste ciała niebieskie posiadają, gdy tylko przekroczą masę, a pani najwyraźniej przekroczyła. Otoczyła się parasolem wielkości komfortowego namiotu dwuosobowego i musiałem orbitować, żeby nie przyziemić na obcym lądzie. Do wyboru została mi jezdnia marszcząca się pod kołami, oraz rachityczny trawniczek nasiąkający wodą. Życie wciąż mnie cieszy, więc wybrałem trawnik. Malutka murzynka niosła na głowie las baobabów. Mama zaplotła jej na głowie pięć przepięknie sterczących warkoczy, wyglądających jak miniaturowy, japoński las ikadabuki. Za to drzewa w naturalnych rozmiarach brązowieją i żaden deszcz tego już nie powstrzyma. Jesień idzie – nie ma na to rady.

Wizjoner.

Pani być może była z tych, co czują się nagie, gdy nie mają na sobie kapelusza, ale była niemalże naga pomimo posiadania rekwizytu na czubku głowy. Oczu co prawda dostrzec nie szło, za to krzywizny ciała całowane światłem fleszy podziwiać można było bez żadnych ograniczeń. Otworzyłem usta, nawet nie dlatego, żeby coś powiedzieć, tylko, żeby w milczeniu wyrazić zachwyt, gdy powstrzymała mnie męska dłoń:

- Ciii… Nie przeszkadzaj. Uczy się chodzić po czerwonym dywanie...

Ćwieka mi zabił, bo jak to tak? Nago? Co prawda strój często w chodzeniu przeszkadza, jednak nie na tyle, żeby ludzie zrezygnowali z ubrań na korzyść wygody i zwiększonych możliwości logistycznych. Nie wnikając w kaprysy klimatyczne pozostawał problem wstydu zarówno tego, który nosił goliznę, jak i oglądających ją.

- No właśnie! – skontrował moje myśli ów powstrzymujący mnie pan – Wstyd. Nie tak łatwo go ukryć, kiedy dywan czerwony, a materiału wystarcza w najlepszym razie na cienką chusteczkę do nosa. Chodzić też trzeba umieć, więc wypada poćwiczyć, zanim zacznie się występować publicznie. Naturalne rumieńce? Fe… Kto je zamaskuje zachowując standardy estetyczne?

Starałem się dość do porozumienia z moją ignorancją i niepamięcią, więc sięgałem coraz głębiej. Faktycznie. Panie pomiędzy samochodem, a obowiązkowymi schodkami demonstrowały trudną sztukę przemieszczania się po czerwonym dywanie w obłędnie wysokich szpilkach i kapeluszach, a cała reszta zdawała się być strzępem moskitiery naszpikowanej ewentualnie biżuterią. Nieskończona armia fotografów kładła się niemal w poprzek ich ścieżki i usiłowała odkryć co odkryte. Panie slalomem bioder mijały co bardziej zuchwałych i nachalnych, by zniknąć za drzwiami z tyłkiem ostrzelanym taką dawką światła, że dziw aż, że nie każda jest chociaż mulatką.

- Rozumiesz pan – człowiek puścił w końcu moją rękę, jednak emocje na jego twarzy sugerowały, że nie zakończył ze mną tego dziwacznego dialogu, w którym ja z otwartymi ustami mówiłem wyłącznie w myślach, a on mnie temperował i oświecał – W TV to wygląda na proste zajęcie, a przecież nie jest. Spróbuj stanąć piętą na siedmiocalowym gwoździu i zrób krok, kiedy ktoś fleszem próbuje ci rozchylić pośladki. A są i gorsi. Niektórych interesuje zawartość przewodu pokarmowego!

Oznajmił to niejako z dumą, co mnie już totalnie rozkojarzyło. Przypomniałem sobie te charty, wyżły i jamniki stąpające z wystudiowanym wdziękiem i uśmiechem wymalowanym krwiście na twarzy. A cóż one w tych przewodach mieć mogły? Dwa liście sałaty zjedzone na raty? Kosteczkę selera naciowego, jeśli pora obiadowa akurat minęła? Na takiej diecie nawet królik upodobniłby się do zaskrońca.

- Widzisz – wskazał ręką na panią, która odrobinkę speszona mijała jakichś masturbujących się młodzieńców o czerwonych twarzach i rękach rozgorączkowanych – zanim wystąpi przed opinią publiczną musi się nauczyć nie tylko chodzić, ale i znosić. I to wszystko. Skórę musi mieć grubszą niż pociąg pancerny, żeby takie trzydzieści kroków przetrwać bez katastrofy. Chwila zawahania i klapa na całej linii, a flesze nie zapomną. Nie odmówią sobie uwiecznienia niedoskonałości.

Podrapałem się po głowie. Trochę racji miał niewątpliwie. Nie sądziłem, że kolor dywanu ma zakamuflować ewentualne wypadki. Czyżby krew miała wsiąkać niepostrzeżenie? Ta menstruacyjna też? Bardziej zdeterminowane spacerowiczki demonstrują przecież nienaganną opaleniznę bez żadnych ograniczeń cielesnych, albo wręcz zapraszają fotografa, żeby uwiecznił ich bezkompromisową chęć okazania światu każdego detalu osobowości.

- Wie pan już? – zagaił ponownie. Najwyraźniej byłem jedynym słuchaczem, na jakim mógł wywrzeć wrażenie elokwencją – Trzeba ćwiczyć, bo Internet nie zapomina i nie wybacza. A zasięgi diabli biorą i kontrakty stygną, albo zmieniają nosiciela bez skrupułów. Nikt się nie cacka. Tylko patrzeć, jak i na facetów przyjdzie pora. To jak? Chciałby pan spróbować? Rozmiar czterdzieści? Coś dobierzemy, ale warto byłoby schudnąć odrobinkę. I wydepilować to i owo. Przede wszystkim owo. Pan podejdzie tam za parawan. Podeślę panu wizażystkę, fryzjera, modystkę i całą tę resztę menażerii, żeby fotki wyszły jak należy. Startuj chłopie, dywan płowieje na słońcu dość szybko, a chyba nie chcesz startować w drugiej lidze? To takie mało amerykańskie…

Domniemanie.

Moje fatamorgany w innych światach zaplotły korzenie i ciągną mnie gdzieś, gdzie nie bywam świadomie. Pozwolić im się uwieść? Nawet, gdyby miało to oznaczać, że nie wrócę? Że owo nieznane TAM jest tak daleko, że życia starczy na podróż ledwie w jedną stronę? Śnię sny kolorowe, niespełnione i budzę się przytłoczony żalem. Stratą, której nazwać nie potrafię, bo świt odziera mnie z resztek pamięci i tylko na końcach nerwów zostawia cień uczuć tajemnych, okrytych nieprzeniknioną peleryną nocnych mar. Chciałem śnić w dzień – jak borsuk. Czarno-białe sny, które zedrzeć można tylko razem ze skórą. By pamiętać niezawodnie gdzie bywałem. Nie umiem.

Prometeusz II.

We wnętrzu dłoni szukałem przeszłości, bo przyszłość przepowiedziała mi cyganka, zapominając przy tym uprzedzić mnie, że w najbliższą przyszłość wkroczę uboższy nie tylko o koszt wróżby, ale również o zawartość kieszeni, nadgarstków… ech – szczęściem płeć zostawiła w spokoju i mogłem wrócić fizycznie kompletny, co nie znaczy, że piękny młody i bogaty, chyba, że znajdzie się koneser niszowych rozwiązań we wskazanych dyscyplinach.

W obliczu nieszczęść niektórzy usiłują smutki zakonserwować płynami, które nawet zepsuć się nie potrafią, jednak ja byłem finansowo upośledzony po wizycie i takie rozwiązanie wykraczało poza możliwości, o chęci nie pytając wcale nieprzypadkowo. Sen jest niezwykłym lekarstwem na wiele dolegliwości, ale, kiedy krew kipi, to i on podkula ogon i chowa się po kątach. Kto wie, czy i jego zapobiegliwa cyganicha nie ukryła pośród kolorowych spódnic korzystając z mojego roztargnienia.

Przeszłość wydawała mi się najtańszą rozrywką, bo kto miałby pobierać opłaty za wstęp i biletować jednostki usiłujące maszerować pod prąd? Szukałem we wnętrzu dłoni jakiejś wskazówki, jednak wnętrze dłoni specjalnie nie było rozmowne i raczej zaciskało się w pięść na wspomnienie jak zakończyła się ciekawość przyszłości, więc raczej groziła mi paluszkiem obawiając się, że przeszłość będzie równie materialistycznie nastawiona do mojej naiwności.

Z nagrobnych kamieni wyczytać się zbyt wiele nie dało, a rodzinne kroniki, to posiadają może szlachetnie urodzeni, a nie plebs, żyjący z dnia na dzień. Wyglądało, że przyjdzie pożegnać się z rozrywkami związanymi z czasem nieteraźniejszym, jednak pokusa nie dawała zbyć się tak łatwo i skamlała o więcej samozaparcia. O zgrozo! Jeśli zaparcie miało otworzyć drzwi do przeszłości, to wolę nie pytać, co pozwoli mi wrócić! Na wszelki wypadek przygotowałem apteczkę, tudzież zapas papirusów jakby wrócić miały czasy, w których makulaturę można było wymienić na naszyjnik z szaroburych rolek wyrobu papieropodobnego i wracać do domu w chwale i zawistnych spojrzeniach sąsiadek o skromniejszej biżuterii.

Żeby odwlec nieuchronne popadłem w letarg. Znaczy… Nie wiem w co popadłem, bo współcześnie powiedziałbym, że medytuję, czy coś w tym stylu, a jeszcze niedawno całkiem podobne postępowanie nazywało się myśleniem o niebieskich migdałach – nie mylić z migdaleniem się. Sprawdziłem, więc wiem, że z botaniką mam niewiele wspólnego i nie wyglądałem ani jak czarny lotos, ani niebieski migdał, ani nawet jak ktoś, kto taki migdał spotkał na swojej drodze. Wyglądałem jak bezmyślny chłop z tępym wyrazem twarzy siedzący na podłodze ze wzrokiem wlepionym w całkiem nieatrakcyjny mebel. Po kiego czorta mi taki mebel?

Chciałem zdębieć, jednak roślinne aspiracje moich myśli napełniły mnie obrzydzeniem, bo to dość długowieczne i mało ruchliwe okazy patrzące w odległą przyszłość, a ja zamierzałem odwrócić się do nich… wystarczy powiedzieć, że tyłem, żeby nie być nadmiernie dosłownym (czy na siedząco da się tyłem…?). Dopiero co święte nenufary, a teraz dąb napastować mnie zaczyna i strach pomyśleć, jak szybko roślinność zaczęła pacyfikować połacie mojego jestestwa.

Ha! Otóż proszę! Udało się w skali mikro przeprowadzić transfer teraźniejszości w przeszłość! Ową, która była, a obecnie już nie jest. Tą samą w której migdalić się nie miałem wcale i udało się znakomicie. Nie migdalę się nadal, lecz mój zachwyt nad utylizacją teraźniejszości i bezstratną zamianę w przeszłość pozostawił mnie siedzącego na podłodze z miną tak zachwyconą, że spontanicznie wybaczyłem cygance jej ekspresyjne pożądanie i bardzo swobodne podejście do prawa własności.

Sięgnąłem wstecz. Bez niczyjej pomocy. Jak szaman. Otworzyłem się na wszechświat i pozwoliłem historii przepływać we mnie we wszystkich możliwych kierunkach. Siedziałem z błogostanem na gębie, a przeszłość waliła we mnie bez znieczulenia. Przyszłość chyba też, jednak w swoim uniesieniu czułem się niezależny od czasu i przestrzeni. Gdyby tylko tyłek nie bolał od siedzenia… Nie pomyślałem, że duch - owszem – pokona wszelkie granice, lecz miękkie tkanki pozostawione na podłodze cierpią za miliony, bo nie nawykły do długotrwałego kontaktu z ciałem nieugiętym i piszczą jak głodny szczeniak, nie zważając na zwycięstwo ducha.

Zacisnąłem zęby i wysłałem swój ból w przeszłość (w przyszłość, to trochę się bałem, bo po cóż mam go przeżywać ponownie, skoro mogę wygnać w zaranie dziejów, a może i wzbogacić nim chwile pierwszą wszechświata?). Gnałem więc mój ból w przeszłość i zbierałem przy okazji inne bóle, które już znałem, albo te niespodziewane i pchałem, toczyłem jak śnieżną kulę w przeszłość ku stworzeniu świata. Mijałem starodawnych szamanów, którzy pukali się w głowę i nawoływali do ostrożności, ale ja czułem w sobie MISJĘ! Musiałem donieść ból tam, skąd już do mnie nie wróci. Po kres wszechrzeczy. Ku stworzeniu.

Kulę napełniałem bólami, nawet tymi, jakie mnie dopaść nie mogły. Pomyślałem o bólach istnienia, o cierpieniach codziennych i pchałem garściami aż napęczniała ta kula, lecz toczyła się żwawiej, niż chciałem nawet, bo trudno myśli zebrać, gdy toto tak pędzi i gna. Przede mną majaczył w nicości kłębełek wszechświata w zalążku, a kula rączo zmierzała ku niemu. Nie miałem już sił, by jej gonić, choć mięśniowe bóle kula połknęła bez czknięcia nawet, więc przystanąłem na chwilę.

Kiedy zobaczyłem, że w dobrą stronę gna, uznałem, że dobrze byłoby znaleźć się parę milionów lat od Big Bangu, więc pobiegłem w przeciwną stronę czasu, a kulę niech szlag trafi, albo Wielki Wybuch. Wiałem jak szarak pospolity, ale wiedziałem co za ogonem zostawiam, więc nie zwlekałem. Ocknąłem się na podłodze zdyszany gorzej od zajeżdżonego podczas westernu konia i kręciło mi się w głowie.

Udało się! Wszechświat powstał! Ciekawe, co stało się z bólem. Usiłowałem dosięgnąć zaplecza, żeby namacalnie się przekonać o sukcesie nie tylko medycznym, ale i społecznym, gdy zmaterializował się przede mną jakiś wytwór ponadczasowy, bo był w każdym czasie – nawet nierealnym. Popatrzył na mnie spod brwi krzaczastych, splunął mi pod nogi i zapytał:

- No i cóżeś najlepszego uczynił? Zaraziłeś mi bólem wszystkie światy… Ech ty! I kto teraz ten bajzel posprząta?

Dylemat.

Odwiesiłem imię na wieszak. Wszyscy, którzy tu wchodzili oddawali swoje i nawet szatniarz nie był potrzebny, bo kto chciałby kraść imię, które właściciel zdejmuje dobrowolnie i ciska nim na wieszak, jak swetrem w upalny dzień. Patrzyłem na tych wisielców schnących w zapomnieniu. Nie byłem chciwy i nie szukałem nic na wymianę. Patrzyłem bezmyślnie, jak przytulają się do siebie nieudacznicy, tworząc chwilowe związki. Ich właściciele pewnie nie mieliby odwagi poczynać sobie tak bezobcesowo. Znaczy – z imionami nie mieliby śmiałości, bo kiedy już się z nich rozebrali, to jakoś szło i popołudnie powoli gasło odchodząc do lamusa.

Wieczór dojrzewał, bezimienni pocili się, gdy pochłaniali alkohol nie dla przyjemności, lecz by zapomnieć. Zapewne połowa z nich zamierzała wychodząc zabrać przypadkowe imię, bo sądzili, że gorzej trafić nie mogą. Znamienne, że przychodzili pojedynczo, a uwolnieni od bagażu potrafili rozmawiać i znajdować ekshibicjonistyczną radość w spontanicznej szczerości wobec kompletnie obcych ludzi.

Zamówiłem wprost przy barze coś zbyt trudnego do wymówienia i liczyłem, że barmanowi produkcja zajmie z grubsza dożywocie, jednak popchnął w moją stronę coś żółtego, co grzechotało kostkami lodu i było nakryte więdnącym plasterkiem pomarańczy. Pod sufitem krążyły mrzonki i nadzieje – trochę jak harpie szukające żeru, a trochę jak ostatnia deska ratunku pchnięta usłużną ręką anioła stróża. Niezdecydowane były wielce i najwyraźniej świeżo wykluły się w inkubatorach oszołomionych głów. Pod nogami snuły się zdeptane złudzenia i wygłodniałe iluzje. Obraz wystarczająco upiorny, żeby Topor mógł się pod nim podpisać bez wstydu.

Długonogie kelnerki przepłaszały stada tej menażerii, żeby nie przeszkadzały gościom w konsumpcji. Chyba nie widziały tych insektów, zjaw i wirusów czyhających na chwilę słabości. Dosiadła się do mnie istota równie beznadziejna, jak ja i przeliczając butelki za plecami barmana usiłowała wypić trzy kolory drinka niezależnie, poczynając od dołu. Życzyłem jej sukcesu zupełnie szczerze i całkiem bezinteresownie, a ona popatrzyła mi w oczy, jakby w nich chciała odnaleźć receptę na sukces. Widać zapomniała, że tu nie przychodzą wygrani.

Siedziałem na wysokim hokerze i zaciągałem się aromatem jej ciała. Pachniało trochę młodością, trochę potem i nieśmiałością. Kiedy wydawało się jej, że nie widzę machała nogami, jak dziewczynka na huśtawce, jednak wystarczyło, że ktokolwiek rzucił okiem w jej stronę, by zaplotła stopy w ciasny węzeł wsparty na podnóżku. Barman gotów był wysłuchać jej i mnie. Symultanicznie, lub zgoła jednocześnie. Widać, że doświadczony i potrafi pokiwać ze zrozumieniem głową na wszelakie wyznania, nawet najbardziej ekscentryczne, czy zgoła zmyślone ad hoc. Nie chciałem gadać. Drink nie rozwiązał mi języka, a jedynie rozdygotał myśli i pozwolił im na frywolność. Pani obok chyba również, bo wpatrywała się we mnie jakby tworzyła właśnie trzeci tom ze mną w roli głównej.

Wzruszyłem ramionami, ale nie chciałem strząsnąć jej wzroku. Sam nie wiem po co wzruszyłem. Może sprawdzałem, czy wciąż żyję? Brak imion sprawiał, że znaliśmy się jak łyse konie i pani zaproponowała mi współudział w sześciu kieliszkach wypełnionych tequilą, żebyśmy mogli się spotkać w środku po drodze pożerając beczkę soli. Skoro spotkaliśmy się przy barze, to w sumie czemu nie? Zgodziłem się skinąwszy głową, a resztą zajął się już barman ustawiając wysokoprocentowy most między nami. Spotkaliśmy się – a jakże. Pani machała już nóżkami nie zwracając uwagi na otoczenie i błędnym wzrokiem chciała przytrzymać się moich ramion, jakby blat baru był niewystarczająco stabilny.

Kiedy zaproponowała grę w „wytęż wzrok i znajdź 24 szczegóły”… z jawną sugestią, że po imiona wrócimy nazajutrz, żeby nie zmarnować tak udanej znajomości, barman tylko się uśmiechnął ścierając z blatu perły rosy spływającej ze szklanek. Oczywiście zaprosił na ciąg dalszy jutro i obiecał pochopnie, że popilnuje nam imion. Ciekawe po co? Pani do swojego coś szeptała przed wyjściem, jakby je przepraszała, albo tłumaczyła, dlaczego musi zostać w szatni. Ja, jak gbur ostatni wcisnąłem ręce w kieszeń i przeszedłem obok szatni nie zaszczycając mojego uwagą. Czekałem na zewnątrz, pamiętając, że kobiety potrzebują większej ilości słów. Kiedy wyszła, starannie zamknęła drzwi za sobą, kopnęła dwa namolne złudzenia i poszliśmy – dwoje bezimiennych pośrodku świata, który nie mógł nas rozpoznać, więc zignorował nas doskonale. Może w ogóle nie wracać, tylko pójść z nią i zapomnieć adresu?

Sezon budowlany.

Chmury wyglądały jak w pół krzyku zatrzymana śnieżna lawina. Słońce przedzierało się przez skołtunione, białe bałwany i kładło się licznymi cieniami na południowych zboczach chmur. Wiatr wstrzymał oddech i czekał, choć to do niego całkiem niepodobne. Z panującego w powietrzu napięcia korzystały jaskółki wyżerając oszołomiony, podniebny plankton na wyścigi. Żadna nawet nie zaśpiewała podziękowania, tylko jadły wszystkie, jakby trafiły na przelatującą w popłochu szarańczę i miały jedną jedyną chwilę, by wypełnić brzuszki po kres wytrzymałości. Wrona przysiadła na antenie i podziwiała z otwartym dziobem zastygłe widowisko, ktoś rzucił okiem ponad głowę, jednak zbyt wiele nie dostrzegł. Elewacja monotonnie wspinała się do nieba, a podglądacz stał zbyt blisko ściany, żeby dostrzec jak brak światła zmienia biel chmury w stalowo-siną, wymiętą szmatę. Malarz, z sobie tylko znanych powodów, zamiast oglądać to, co ponad nim dojrzewało szukał natchnienia między własnymi nogami. Wzrok mam zbyt słaby, ale zawziąłem się i szukałem tego, co mogło go tak zafascynować, że nie podnosił w ogóle głowy. Świeżo ułożone, granitowe kocie łby, które zapewne nie trafiły na swoje stare miejsca i muszą pielęgnować świeże odleżyny? Piasek rozrzucony łopatą, wyczesany miotłą i wiatrem? Zbyt trudne dla mnie zadanie. Pies również zlekceważył widzenie, więc pewnie martwa natura. I to bezwonna. Najwyraźniej czworonóg znudzony jest już okolicznymi budowami, bo gnał, jakby chciał wreszcie znaleźć jakikolwiek fragment pogodzony z okolicą dłużej od psiej pamięci.

Domek z ogródkiem.

Gdyby nie chyląca się ze starości szafa poddasze byłoby kompletnie puste. Podłoga ze skrzypiących, porozsychanych desek stała się schronieniem dla drobnego życia, które w zamieszkiwanych pomieszczeniach tępione jest bez litości. Okno sięgające podłogi, złożone z wielu małych szybek wpiętych w drewnianą kratownicę okiennicy stawało się witrażem, na którym czas wymalował wyschnięte strumienie deszczu przedzierającego się przez osadzający się latami kurz. Na ścianach liniały tynki odpadając płatami, jak łupież. Powietrze pachniało przesuszoną stęchlizną, szorstkim, nawianym pod dachówki bezpańskim kurzem i pajęczynami podartymi nie wiadomo przez kogo. Pająki uwijały się, żeby naprawić zniszczenia wyglądające, jakby ktoś przedzierał się jak przez dżunglę, by dotrzeć do okna.

W jednej z drobnych szyb dostrzegłem wytarte niecierpliwą dłonią nierówne kółko. Podszedłem szlakiem wydartym w pajęczych sieciach i zerknąłem przez oczyszczony owal. Okno wychodziło na brzeg małego jeziora okolonego z odległej strony lasem porośniętym nadbrzeżną gęstwiną zniechęcającą do wychodzenia tam na brzeg. Na bliższym, łaskawszym brzegu stała ławka ze złuszczoną do cna farbą. Stare drewno nadgryzione zębem czasu trzymało się jeszcze, lecz na pierwszy rzut oka widać było, że ławka jest równie leciwa jak opuszczony dom w którym stałem. Na ławce siedziała dziewczyna w lekkiej, letniej sukience zdobionej w nieznane mi kwiaty. Bosymi stopami machała beztrosko, bo nie sięgała nimi ziemi i tylko źdźbła traw mogły ją połaskotać w pięty. Dłonie wsunęła pod siebie, żeby nie zajmować się nimi. Może miała nawyk gryzienia paznokci i schowała ręce, żeby nieświadomie nie ulec pokusie i patrzyła w drobniuteńkie zmarszczki na wodzie figlujące w nabrzmiałym, czerwonym słońcu wstydliwie chowającym się za lasem.

Między mną w oknie, a dziewczyną na ławce wił się nieśmiało jakiś kostropaty parkan z chylących się sztachet, a na jednej z nich wisiał zapomniany dzbanek z urwanym uchem. Zdziczała jabłonka obsypana drobnym, robaczywiejącym owocem uginała się pod ciężarem płodów, których od dawna nie miała z kim podzielić, więc płakała nimi, a one czerwieniały i czerniały pod drzewem roznosząc aromat pokusy, aż sczezły. W trawach wybujały chwasty zerkające zazdrośnie na spory zagon pokrzyw dumnie kiwających się w rytm narzucony dziewczęcymi stopami, jakby wiatr dostosował się do tej melodii. Stałem cicho, żeby nie spłoszyć chwili, gdy gasnące promienie słońca przeczesywały dziewczęce włosy nadając im połysku i barwy dojrzałych kasztanów. Nie była ruda, włosy miała niemal czarne, jednak w tym świetle zdawały się nabierać barwy głębokiej miedzi. Na jeziorze łuska drobnej fali złociła się i mamiła pozornym bogactwem aż słońce zaszło zupełnie.

Dziewczyna wstała i bez pośpiechu podeszła do brzegu łagodnie zanurzającego się w wodach jeziora i pozwoliła wodzie polizać stopy. Zadrżałem, jakbym to ja zanurzył się w chłodnej wodzie, albo został zrewidowany nocnym wiatrem. Dziewczyna śpiewała, a raczej nuciła pieśń, której słowa ślizgały się po wodzie jak stado nartników i odbijały się od bardzo już niewyraźnej ściany lasu, by powrócić wzmocnione echem i zmęczone podróżą szukały chętnego ucha, żeby w nim zamieszkać, albo choć osiąść na chwilę. Głos miała tak piękny, że zasłuchałem się bez pamięci i nie mogłem zrobić jednego kroku. Przytulony nosem do szyby chłonąłem ciemność szukając w jego gęstwinie dziewczyny o bosych nogach i włosach rozgrzanych słońcem, lecz jej obraz był już wyłącznie imaginacją.

Poczułem żal, jakbym został okradziony z czegoś, czego szczerze pragnąłem. Został mi wyłącznie słuch, który nie miał wątpliwości, że dziewczyna wciąż tam jest i śpiewa głosem krystalicznie czystym. Myślałem, że to jakiś omam słuchu, ale byłem przekonany, że głos przesuwa się i dochodzi z innego miejsca. Zupełnie, jakby wsiadła na łódź i płynęła nią wskroś jeziora. A przecież nie skrzypiały dulki wioseł, nie pluskała toń darta piórem wiosła. Tylko głos szedł po wodzie, jakby posiadł umiejętność wodnych pajączków dotykających toni tak lekko, że nawet się nie ugnie. Las niczym pasterski owczarek naganiał do mnie dźwięki i sprawiał, że mój żal rósł i z każdą chwilą wypełniał mnie pragnieniem trudnym do opanowania. Chciałem pójść na zewnątrz. Na tę ławkę, na której siedziała wcześniej i posłuchać z bliska jej śpiewu. Byłem skażony logiką, myślą, że musi stać na brzegu i śpiewać, bo przecież nie da się przejść jeziorem na drugą stronę, czyli to mój słuch płata mi figle – dziewczyna musi być tuż obok i tylko fragment nocy dzieli mnie od niej.

Odepchnąłem się od ściany i wyprostowałem zdecydowany pójść i ją odnaleźć, gdy na ramieniu poczułem ciężar sękatej dłoni. Z ciemności łypały na mnie oczy, a reszta sylwetki była domysłem, albo nadzieją rozsądku, że to człowiek, którego zbliżanie się przegapiłem zafascynowany śpiewem dobiegającym od wody. Udawałem, że to gospodarz, od którego zamierzałem odkupić ten dom wraz z rachitycznym płotkiem i zagonem pokrzyw. Ze zdziczałą jabłonką, która znów mogłaby rodzić prawdziwe jabłka i ławką, którą można oczyścić z wieków obojętności i przywrócić życiu. Ale to nie mógł być właściciel, bo ten, który tu mieszkał, nie żył już ze czterdzieści lat, a jedyny spadkobierca mieszkał za oceanem i chciał się pozbyć tego spadku za bezcen, byle nie musieć tu więcej zaglądać.

- Chodź ze mną, jeśli już koniecznie musisz – wychrypiał głosem odwykłym od mówienia, a potem pociągnął mnie mocno trzymając za łokieć, jakby się bał, że wyrwę się i pobiegnę.

Deski skowytały pod moimi krokami, a on szedł bezszelestnie. Byłem pewien, że o poranku zobaczę na poddaszu własne, osamotnione ślady, gdy po nocnym gościu zostanie wyłącznie wspomnienie. O ile w ogóle poranek dla mnie nadejdzie. Schody jęczały i cały dom zdawał się protestować przeciwko tym śródnocnym spacerom. Mój przewodnik cicho uspokajał skarżące się drewno i mamrotał coś niezrozumiale. Szliśmy, a trawy śliniły się wilgocią oblepiając nogawki spodni i buty, aż zadrżałem ogarnięty chłodem. Szczęściem, droga była krótka, przewodnik znał ją tak dobrze, że nie potrzebował nawet iskierki światła. Usiedliśmy na ławce. Wyjął fajkę i nabijał ją z pietyzmem, a kiedy zapalił w topniejącej chmurze dymu zobaczyłem znów wzrok wbity we mnie i przedzierający się do mojego sumienia i przetrząsający mu kieszenie. Korzystając z czerwonego ognika dostrzec zdołałem brodę białą jak śnieg i włosy ściągnięte gumką w ubożuchny koński ogon. Światło tonęło w jego pobrużdżonej twarzy i nie mogło wydostać się z wąwozów zmarszczek. Tylko oczy wciąż były młode, a ostre spojrzenie mogło pokroić noc na plasterki.

Zawołał coś, czego nie zrozumiałem. Może z kaszubska? Nie wiem, jednak słowa brzmiały obco. Sponad dachu chałupy tchórzliwie wyjrzał strzęp księżyca i chyba fiknął koziołka poślizgnąwszy się na omszałych dachówkach. Wpadł do jeziora, gdzie rozlał się poświatą po całej toni bladym, wystraszonym światłem. Od lasu szła do nas dziewczyna w letniej sukience z jakąś witką w dłoni. Jakby pasła gęsi, czy owieczki. Szła wodą śpiewając piosenkę żywszą niż wcześniejsza, lecz równie niezrozumiałą. Ze zdumienia straciłem mowę i patrzyłem na nią zapominając zupełnie o obecności staruszka, kiedy doszła do brzegu i podeszła do nas. Dygnęła w moją stronę, a potem usiadła na kolanach starszego pana i ucałowała go w oba policzki obejmując rękami szyję. Odważyłem się przełknąć ślinę i gapiłem się, jakbym w życiu nie widział dziewczyny w sukience tulącej się do własnego dziadka.

- Więc chcesz kupić dom – raczej stwierdził, niż zapytał chrypiąc jak poprzednio – Ale nie wiesz, że jeśli go kupisz, to z tą sierotą. Nie można kupić domu i wygnać jej stąd. To jej dom, jej ławka i jezioro. Przychodzi tu każdej nocy i powiezie cię na zgubę, jeśli kupisz dom wbrew jej woli. Przypomnij sobie śpiew. Pójdziesz za nim tam, gdzie jezioro zamknie się nad tobą i już nie wrócisz. Mi już brakuje sił, przydałby się tu ktoś młodszy i silniejszy. Dobrze się zastanów. Zostawię was, żebyście porozmawiali, nim podejmiesz decyzję. Jeśli się dogadacie odejdę, jeśli nie - odejdziesz ty. Do rana zostało mnóstwo czasu. I nie powiem do widzenia, bo widzimy się ostatni raz.

Wstał, pociągnął z fajeczki, a dziewczyna rzuciła mu się na szyję i prosiła go o coś w ich prywatnym języku. Pogłaskał ją po włosach i lekko lecz zdecydowanie posadził na ławce. Rozplątał jej dłonie i jedną z nich wsunął w moje ręce.

- Dajmy sobie szansę – wyszeptał wyraźnie zmęczony – Może w końcu się uda. Zostańcie. Chociaż do rana.