Niepokojące widzenie.

 

Kobiety o mlecznych twarzach i kostkach wystających z wciąż letnich butów. Wyglądają, jakby słońce było zapomnianą ideą, a lato zjawiskiem, jakie zdarza się wybrańcom. Twarze gejsz grubo umalowane, żeby zmienić je w nieczytelną maskę. Włosy rzadkie, zniszczone nadmiarem odważnie dobranych farb skutecznie zanieczyszczają obraz, dopełniając wizerunku klauna żyjącego głęboko pod makijażem – chyba żyjącego, bo pewności niewiele. Idą, czasem jadą, wpatrzone w miniaturowe monitory i podłączone do nich przewodami wetkniętymi w uszy. Nieobecne, martwe dusze, żyjące tam, gdzie natura nie ma wstępu. Tylko stopa podwieszona do nogi założonej na drugą taktuje puls rytmicznego przekazu, jaki nie jest zsynchronizowany z serdeczną melodią.