Wieczorową porą.

Na niebie smużą się nieśmiało chmury podświetlone ostatnim paroksyzmem słońca. Pomarańczowe, jak ciało łososia nim zmarznie pod lodem i ulotne, jak mary, gdy sen zacznie wyciekać spod kołdry ściąganej przez następny dzień. Skoro wszystkie szafy zostały już posprzątane, przyszedł czas na samochody, które masowo uchylają tajemnic przeszłości i poddają się zabiegom pielęgnacyjnym. Odkurzacze wyją i zawodzą na wysokich obrotach, a wciąż nowe trzewia czekają na oczyszczenie. Zapach kwiatów na balkonach miesza się z gulaszami, albo czymś bardziej wyszukanym. Psy nawołują się wzajem wiedząc, że już za chwilę przyjdzie ich czas. Czas, kiedy pan zapali papierosa, albo weźmie puszkę piwa i pójdzie wałem przeciwpowodziowym tam i z powrotem, a psom dane będą ze dwa pęczki nieuwagi i swoboda, o jakiej śpiewają z balkonów. Maluszki goniące mamę, która udaje, że nie potrafi przed nimi uciec dawno już wróciły do domów i zapewne przymierzają się do szczęśliwych snów, a lampy sączą ciemnożółte, ciężkie światła rozlewające się na chodnikach tłustymi plamami. Wiatr zwiał gdzieś, gdzie go nie widać. Zmierzch nadciąga bezszelestnie.