Chwila nieuwagi.

Wystarczy poluzować smycz, a już rwę się do tam, gdzie pachnie otoczenie, a ludzkość dzieje się sobie, nie mając świadomości, że mnie również się dzieje. Poszedłem na randkę z parkiem, który od wczoraj bodajże znów jest legalnym. W tramwaju – pół kobiety. Chudzinka wysokopienna była, lecz przypominała samotny szparag. Dżinsowa niemal od stóp do głów. Pilnowała drzwi i własnych myśli, które tańczyły niezwykle dyskretnie, lecz ja szukałem delikatności w tych skromniutkich kształtach i widziałem, jak tańczą kieszenie dżinsów tam, gdzie dżinsy uwielbiają mieć kieszenie, a faceci uwielbiają patrzeć. Nie sądziłem, że aż tyle mięśni można zaangażować, albo posiadać. Może to zasługa braku tkanki innej od mięśni? Pojawiła się druga niewiasta, żeby złamać hegemonię. W letnio-wojennej sukience khaki. Asymetrycznej, bo tyłem łaskotała wgięcie kolan, gdy przodem do kolan miała okropnie daleko. Gołe nogi, nie liźnięte słońcem sterczały z niezbyt białych trampek, a jedną z kostek zdobił drobny, złoty łańcuszek. Potem był już park i kwitnące wszędzie czeremchy. Szpaki zbiorowym trudem odganiały wronę od gniazda, gil wdzięczył się w gałęziach, a kurki wodne chowały młode przed wzrokiem ciekawskich. Zimorodki mordowały narybek tak zawzięcie, że trudno było za nimi nadążyć wzrokiem, psy ostentacyjnie podlewały pnie martwych drzew, świat przetaczał się powoli po osi czasu i nie spieszyło mu się donikąd. Jak mi...