Dawno temu, gdzieś zbyt daleko, by sięgnąć.

 

Szadź nadaje jałowcom magiczny wygląd. Księżyc pełnogęby, tłusty przygląda się w milczeniu i spaceruje po bezkresie na niewidzialnej smyczy. Jakieś psy, poranne zakupy, samochody pędzące tam i z powrotem, jakby zawsze szczęście było wszędzie, tylko nie tu, gdzie się człowiek znajduje. Nie pierwszy raz dosięga mnie zdumienie na myśl, że wiedzy, szczęścia, bogactwa, czy przygód WSZYSCY szukają za siedmioma górami i tyloma morzami – ci, którzy mieszkają tam, oczywiście również. Jakby nie mogli zadzwonić, wymienić się poglądami i w kończu zacząć szukać blisko siebie, tym samym tambylcom pozwolić szukać obok ich domu. Uśmiecham się puszczając obłoczek pary – wędkarze też tak mają – siadają na przeciwległych brzegach i rzucają przynętę pod nogi tego, który siedzi vis-à-vis. Idę. I te latarnie, jak spławiki zanurzone w ciemnościach zwiększają poczucie, że ktoś coś łowi, szuka odmiany losu mimo ciemności. Może łowi mnie? Oby nie czynił tego zza siedmiu mórz!