Bez pośpiechu (na ogół).

 

Szyszki kulą się pod żywopłotem i zerkają z zazdrością na gęste futro bernardyna posapującego, jakby był spocony, gdy dopiero szedł tam, gdzie trawa skrzy się igłami szronu i nie kwitnie. Jagody na głogach wyglądają jak miniaturowe jabłka, ale one muszą poczekać na przednówek. Teraz wciąż jeszcze są smaczniejsze okruchy. Ktoś w pośpiechu pije piwo oglądając się przez ramię, czy nie dosięgnie go karząca ręka sprawiedliwości, inny beztrosko wlecze wózek pełen tajemniczych skarbów. Zabiedzone dziewczątko-patyczak odpoczywa w autobusie po mozole z jakim dotarło na przystanek w butach wyglądających tak, jakby ważyły więcej od wiadra świeżo rozrobionego betonu. Spódniczki na deptakach i w galeriach przechodzą próbę generalną przed świętami, a rajstopy chyba nie potrafią już mieć innej niż czarna barwy. Pani o krótkich włosach mocno niezdecydowanych w kwestii wyboru koloru wypina w stronę ludzkości skrojone z dużym wdziękiem i talentem zaplecze, a prozaiczna czynność wiązania butów staje się sztuką wyższych lotów. Jedyny przejeżdżający samochód oczywiście wybiera chwilę, kiedy przedzieram się wpław przez rzekę asfaltu i popędza mnie, udając nienażartego aligatora.