M(aryn)istyczna epopeja.

 

Zaczęło się gdy ulubiony fotel, nie bacząc zupełnie, że go używam, zaczął porastać włosem. Sierścią? Futrem? Nie jestem biologiem, więc może to było runo, ale porastał bezwstydnie, gdy w nim zanurzony niespiesznie delektowałem się nic-nie-robieniem. Czułem jak pod siedzeniem przybywa materii, jednak powstrzymałem się od komentarzy do chwili, kiedy fotel sapnął wyraźnie poirytowany:

 

- Może byś zlazł wreszcie łaskawco z mojego grzbietu?

 

Miał mnie! Autentycznie się wystraszyłem. Podskoczyłem naśladując zwierzątka z kreskówek Disney’a i w okamgnieniu schroniłem się za węgłem kominka. Solidnego, kamiennego mebla którego ząb czasu nie zdążył wyszczerbić zanadto. Ująłem w dłoń żeliwne narzędzie – jedno z wielu mieszkających nieopodal na stojaku i służących zapewne do mieszania w ogniu i popiele. Zerkałem spłoszonym wzrokiem na fotel, który w tym czasie wyhodował bokobrody, sumiaste wąsiska i brodę spływającą kaskadami na dywan. Brwi miał tak krzaczaste że mogły w niej zamieszkać wszystkie wikłacze z pobliskiego ogrodu zoologicznego, a grzywka sięgała już nerek.

 

- Nerek? To fotele mają nerki? - Najwyraźniej moje zdrowie psychiczne sięgnęło dna i pogrążając się w niekończących się wątpliwościach wybiło w nim głęboką dziurę, żeby pomieścić otchłań absurdu. Na wszelki wypadek, choć pewnie zbędnie, doprecyzowałem ideę w myślach, że mówiąc nerki miałem na uwadze to miejsce, gdzie człowiek by je miał, gdyby był fotelem… Znaczy – fotel miałby nerki tam gdyby był człowiekiem, to znaczy… ech! Zaplątałem się całkiem w nieistotnej dygresji, a tymczasem dno rozumu pogrążało się w czarnej dziurze tętniącej energią fatamorgany.

 

Szok pogłębił się jeśli w ogóle możliwym jest stopień wyższy od szoku, gdy na ekspansję fotela zareagował dywan! Niepozorny, często zapominany prostokąt grubo splecionych włókien, o kraciastym wzorze nagle zapragnął stać się oceanem i falował, jak wściekła manta gdy ją uwięzić w wątłej jamie podczas odpływu. Fotel z wysokości mostka nawigował z godnością morskiego wygi i wprawą jakiej nikt nie miał prawa podejrzewać. Przeszukałem w pamięci pochodzenie mebla odkrywając historię niebanalną. Ówże stanowił rodzinny nabytek sprzed paru wieków, wcześniej pozostając na usługach jakiegoś portugalskiego baroneta raptownie zubożałego wskutek uporczywie nieszczęśliwego obstawiania w Monte Carlo, więc wcześniej miał pełne prawo uprzednio należeć choćby i do Vasco da Gamy, który drzemiąc w miękkich zakamarkach, mógł sącząc od niechcenia porto, udzielić meblowi kilku lekcji żeglarskiego kunsztu.

 

Widelec do dłubania w popiele czmychnął ukradkiem z mojej dłoni i zanurzył się w toń dywanu niby wielki wąż morski. Kominek szczerzył się jakoś tak, jak się szczerzą klify Etretat, gdy pogoda nie ma zamiaru kolaborować z dobrym humorem. Za to drzwi wypięły się na podobną niefrasobliwość stanęły murem i wypięły się zamykając ujście fanaberii, a i mnie przy okazji. Kwiaty na parapetach z przerażenia zaczęły wspinać się firankami na wyższą kondygnację kiedy dywanowy ocean w pełnej euforii osiągał właśnie ósmy stopień w skali Beauforta.

 

Cud że nogi miałem wciąż suche, jednak ten stan nie mógł trwać wiecznie, a miejsca na karniszach i szafie były już dawno zajęte. Telewizor zzieleniał, najwyraźniej nie nawykły do życia na morzu, a ława taplała się niezgrabnie na płyciźnie pozbawiona kilu i żagli. Lampa uchyliła abażuru na pożegnanie i popełniła samobójstwo w otmęcie. Drewniany wieszak skrycie zakochany w lampie poczuł się Romeem i Julią jednocześnie by pośród szlochu podążyć za ukochaną lampą zapominając, iż posiada dodatnią wyporność i nie dla niego spokój dna obok ukochanej. Mikroklimat zmieniał się, a dywan pokonywał ostatnie szczeble kariery na osi wściekłości. Z pogardą minął dziesiątkę i rozwijał skrzydła, pokazując demoniczną moc.

 

Runąłem! Jak kolos z Rodos! Każdy by runął. Ostatni raz zaciągnąłem się słonym od wody powietrzem i runąłem w przestwór bez życia.