Pośrodku niczego.

 

Mgły wstają spomiędzy drzew i kierują się ku Rzece. Bo tam most, na którego wantach płakać można do woli, a i tak nikt nie zobaczy, bo pośpiech międzymiastowy wyklucza zauważenia. Latarnie zerkają spod oka na wysiłki noszowych, którym wczesna pora nie przeszkadza w rutynowej wymianie uprzejmości z kimś, kto wymaga szpitalnego łóżka, by wciąż trwać. Powietrze pachnie szybko ulatniającą się wilgocią, cisza i tylko odległe dźwięki wskazujące, że gdzieś trwa jednak życie. Sroki rechoczą obrzydliwie, jakby kpiły z mojego spokoju, ale to nic – za chwilę i one zaczną dyszeć z pragnienia.