Przed brzaskiem.

     Metalowe drzewa zaciekle pilnują krawężników, a rdza łuszczy się z nich nie zakłócając ciszy, należnej światu nocą. Gdzieś, poza wzrokiem rozkrzyczał się kos czarniejszy od nocy, rzucając chybotliwy, ulotny cień na stygnącą kałużę. Kot przyczajony przed sobie tylko znaną mysią dziurą tkwił w dojrzałym bezruchu, nie przejmując się temperaturą, od jakiej liście winorośli pokraśniały. Horyzont zdarty sygnałem karetki i światłem upiornie niebieskim, grobowym niemal, zawodzącym, kłującym bezradność wzroku. Dozorca beztrosko zostawił wiadro i szczotkę na środku chodnika, bo przecież nikt „normalny” nie będzie się szlajał po ciemnicy, a na złodziejski łup wiaderko nie wyglądało specjalnie okazale, by móc się pochwalić partnerce talentami kieszonkowca.

   

 - Jeszcze chwila, a słońce przedrze się przez granice widnokręgu. Jeszcze chwilę, ale nie już teraz.