Pod słońce.

 

Rudowłosa niewiasta, ze zrudziałym psem wałęsała się z niepewnym uśmiechem pośród rudych liści lekko posiwiałych od szronu. Na berberysach i irgach zamarznięte krople czerwonych owoców czekały odwilży, by wsiąknąć w grunt. Szyszki skulone, zamknięte siedziały pośród igieł cichutko, by nie pobudzić wiewiórek i nie dać im powodu, aby wygryzły z nich nasiona. Wielkie kosmate kule jemioły leżały w zapomnieniu, a przecież jeszcze niedawno straszyły na straganach pokaźną ceną za pęczek zielonych wiechci. Okoliczne drzewa odpoczywają w nowych, zimowych fryzurkach, wystrzyżone niczym rekruci. Słońce przedziera się przez żywopłoty, dziewczęta z premedytacją wciskają się w zbyt wąskie spodnie, by chłopcy potracili resztki rozumu. Staruszki kontemplują świat skurczony nagle wraz z utratą wzroku i drepczą niespiesznie kroczkami tak drobnymi, że ledwie widać przemieszczanie się w kierunku sklepu, apteki, czy poczty. Blokowisko odarte z mgieł tajemnic sterczy pod niebo niczym kostki domina, a pojedyncze rozświetlone okna nadają wartość mijanym klockom.