Dziewczęco, choć wilgotno.

Dziewczęta posiadły chyba wiedzę tajemną i po prostu wiedzą. A kiedy wiedzą, wtedy nie zakładają skarpet, bo szkoda w mokrych chodzić, więc wychodzą z domów bez. Ja dopiero się uczę rozpoznawać objawy i taka konstatacja przyszła mi do łba po raz pierwszy. Ale sprawdziło się. Stado dziewcząt bosonogich pokłusowało do swoich codzienności, a zaraz za nimi tupał deszcz narastający i nieprzewidywalny – dla mnie. Na środku chodnika wyrosła rozłożysta pani i prawdopodobnie dysponowała prywatną grawitacją. Tak sądzę, bo gęste ciała niebieskie posiadają, gdy tylko przekroczą masę, a pani najwyraźniej przekroczyła. Otoczyła się parasolem wielkości komfortowego namiotu dwuosobowego i musiałem orbitować, żeby nie przyziemić na obcym lądzie. Do wyboru została mi jezdnia marszcząca się pod kołami, oraz rachityczny trawniczek nasiąkający wodą. Życie wciąż mnie cieszy, więc wybrałem trawnik. Malutka murzynka niosła na głowie las baobabów. Mama zaplotła jej na głowie pięć przepięknie sterczących warkoczy, wyglądających jak miniaturowy, japoński las ikadabuki. Za to drzewa w naturalnych rozmiarach brązowieją i żaden deszcz tego już nie powstrzyma. Jesień idzie – nie ma na to rady.