Pierwszy oddech.

Wróble drą się z latarni i parapetów, jerzyki odpowiadają im bezwstydnym mlaskaniem, jedząc w locie wszystko, czego zobaczyć nie potrafię. Dzień budzi się dopiero, chmury układają na niebie menu na dzisiejsze przedpołudnie, a może i na wieczór. Pachną kwiaty siedzące skromnie na krawędziach balkonów. Ludzie, jeśli w ogóle są, to przewracają się na drugi bok pilnując, żeby ciepło nocy nie uciekło zbyt szybko wsiąkając w ściany mieszkań pamiętających niejedną miłość, albo idą sennym krokiem po świeże bułki do sklepu. Zapewne zaraz zaczną warczeć kosiarki, żeby uczesać na jeża trawniki – przynajmniej te, które nie wystraszą się i same nie nastroszą zielonych piórek. Róże kwitną we wszystkich możliwych kolorach, place zabaw czekają na ludzki drobiazg, który potrafi rozszczebiotać piaskownicę, czy zjeżdżalnię. Zabłąkany pociąg gwiżdże z podziwem, ale nie stać go na chwilę przerwy i gna do swojej rzeczywistości posapując miarowo. Maki wachlują nieśmiało świat kruchą, podwójną parą skrzydełek. Gdzieś tam dojrzewają dzikie czereśnie. Orzechy nabierają kształtu, a szyszki pulsują ciepłą żywicą. Gdzieś tu zaczyna się codzienność. Oswojona, przewidywalna. Prosta.