Krzątanina.

 

Niebo, jak każdego poranka, pomalowane starannie, z pietyzmem oddając myśli jego twórcy. Niepowtarzalne, choć banalne. Piękne w prostocie i skomplikowane nieskończoną głębią. Niejednoznaczne, bo co malutkie życie wiedzieć może o wieczności? Słońce penetruje dziury w gąszczu liści i bawi się w chowanego z tymi, co idą, bo muszą. Czasem jakiś figlarny promyczek strzeli komuś prztyczka w nos, innym razem zerknie głęboko w oczy. Samochody warczą niepokój, stojąc w kolejce do wyjazdu z osiedlowej uliczki, pies o łapach zmierzających w dorosłość nieporadnie kolebie zbyt młode dla nich ciało, wywołując uśmiech. Ptaki zdążyły ucichnąć – zapewne już wiedzą, że upał nadciąga niepostrzeżenie i warto już zacząć szukać ochłody, zamiast kwilić nadaremnie.