Nie śmiałbym się śmiać.

 

    Panie dziedziczące urodę z wyższych kategorii wagowych dysponują również większym humorem. Może dlatego, że łatwiej go zmieścić w większym gabarycie?

    Turkocą kółka walizki na nierównościach chodnika, dziecię, korzystając ze wsparcia mamusi rozważa ważkie kwestie filozoficzne. Któż nie zastanawiał się nad podobnymi problemami?

    - Dlaczego jest listopad? Albo trudniejsze – czemu jest październik?

    - A gdyby mama wzięła więcej pieniędzy z bankomatu, to nie musiałaby iść do pracy?

    - Jak dziadziuś doszedł do nieba, kiedy kolanka tak go bolały, że nie miał siły iść nawet na plac zabaw?

    Śpiewna Nerwica stanęła w nieregularnej plamie wilgoci wewnątrz pojazdu, a co starsze pasażerki patrzyły na nią podejrzliwie, a może i niechętnie. Chłop z wąsikiem a la Dali wsiadł na jeden, niezbyt okazały przystanek. Nie jestem pewien, czy mi by się chciało. Szczególnie, że staram się zaspokajać ciekawość, która dopiero co dostrzegła rosnącą popularność kokard we włosach. W przeszklonej wiacie toczą się codzienne debaty w starannie wyselekcjonowanym, hermetycznym gronie przydworcowych kloszardów. Spore stadko nastolatków w monolitycznej czerni podąża w stronę Dzielnicy Boga. Każdy w glanach, z co najmniej jedną czerwoną sznurówką. Znak, że sami nieprzysiadalni (jak zostałem poinstruowany przez fachowca), a przecież gaworzą ze sobą jak psy stęsknione towarzystwa i śmiech towarzyszy im na każdym kroku.

    Czerwonowłosa wiodła na pokuszenie swojego pana o siwej głowicy i doskonale czarnej brodzie. Ciekawe, że gdy młodość mija, włosy z północy przenoszą się na południe. Zupełnie jak angielscy emeryci, szukający trwałego ciepła na Gozo. Golemica, piękniejsza niż zwykle, wymienia dyskretne uwagi ze swoim Golemem, a ja poświęcam się jednej z moich drobnych fobii. Na drodze, którą pokonuję niemal co dnia – zliczam krawężniki w poprzek pasa drogowego. I dzisiaj właśnie dokonuję szokującego odkrycia – nie 14-15, a całe osiemnaście stanowi rekord drogi! Ciężko będzie to pobić, ale teraz, kiedy wiem, gdzie patrzeć, będę liczył jeszcze staranniej i kto wie, może dobiję dwudziestu?

    PS. A kiedy nikt nie patrzy, uczę się robić „dzióbek”, powtarzając słowo „szczupak” z baaaardzo długim sz.