Bez uprzedzeń.

 

    - Jedz, musisz mieć siłę – zachęcał – popatrz, stek dobrze wysmażony, tak, jak lubisz…

    Płakałam, bo zamiast mięsa wciąż widziałam ciało Kubusia. Litościwie ukręcił mu główkę tak, żebym nie widziała, poćwiartował i usmażył, a teraz próbuje wepchnąć mi w usta to, co zostało z mojego maleństwa.

    - Jedz – powtórzył – zobacz, Antoś wcina, aż miło popatrzeć. Na pewno wyrośnie na silnego faceta.

    - On wie?

    - Powiedziałem mu, że urodzisz nam nowego Kubę, kiedy już skończy się nasz eksodus.

    - A jeśli nie?

    - Wiesz, jak nie będziesz jeść, to błyskawicznie stracisz pokarm. A nim moglibyśmy się z Antkiem posilać. Dlatego ważne jest, abyś jadła mięso.

    - Bo jak zabraknie mleka, zabijesz nasze drugie dziecko?

    - Tak. Kiedy już świat wróci do normy, urodzisz nam nowego Kubę. Jesteśmy młodzi i silni, Damy radę. Ale, jeśli będzie trzeba, to będziemy musieli zjeść także i Antka. On bez Ciebie nie przeżyje. Jest za mały i nie poradzi sobie bez naszej pomocy. No… Jedz...