Uległa?

 

    Miała być tylko afrodyzjakiem. Egzotycznym czekadełkiem, w drodze ku prawdziwej miłości. Małą, wstydliwą masturbacją, jesienną i płochą… Miała. Pokornie godziła się na wszelkie bezeceństwa, jakie dla niej umyśliłem, a potrafiłem być naprawdę podły. Kradłem jej dumę, deptałem tabu, a ona w ciszy znosiła upokorzenia, patrząc na mnie wzrokiem źródełka, z którego pijały nieliczne, dzikie zwierzęta.

    Sam nie wiem, na co liczyłem, ale stało się niemal obowiązkiem, żeby ją złamać, sprawić, by ten cielęcy wzrok zhardział, a usta drżące od moich perwersji krzyknęły „dość” i plunęły mi w twarz wykrzywioną wymyślaniem kolejnej niegodziwości. Dzień za dniem pokonywała mnie, nie dając satysfakcji, a ja eskalowałem. Jej ciało upstrzone było niezliczonymi sińcami, a krwią barwiła pościel za każdym zbliżeniem. Tłukłem tę uległość słowami, jakich nie da się powtórzyć bez obrazy, a ona… trwała przy mnie bez słowa skargi.

    Musiała przyjść noc rozgoryczenia, porażki, ostatecznej próby. I przyszła. Rozpuściłem język i ręce, kopałem i gryzłem. Nawet szmaciana lalka musiałaby poczuć ból, a co dopiero żywa istota. Ale, choć miała oczy pełne łez i uda ociekające moczem i krwią – wciąż patrzyła na mnie jakbym był święty. Chwyciłem za szyję i zacząłem dusić. Poddała się. Równie dobrze mógłbym mordować poduszkę.

    Puściłem i zacząłem płakać. Na każdą łzę przypadały ze trzy przekleństwa. Wygrała. Nie mogłem dłużej udawać – wygrała ze mną, choć nie podniosła ręki, czy głosu. Pokonała mnie. Zajęło jej to mniej niż pół roku. Uległością, zgodą na mnie, bezgranicznym oddaniem. Łapała oddech z trudem, rozmazany makijaż nadawał jej twarzy makabrycznych rysów. Nie miała siły wstać. Czołgała się do mnie, powoli wspinając się na moje ramiona. Wreszcie objęła mnie i położyła moją głowę sobie na piersi. Głaszcząc mnie szeptała coś, czego nie mogłem zrozumieć. Najwyraźniej pokaleczone wargi nie radziły sobie z czytelnością słów.

    Zasnęliśmy w jej objęciach, a kiedy nastał świt wstała i na palcach poszła do łazienki zmyć wojenne rany. Otwierałem oczy, kiedy stanęła przede mną naga, posiniaczona z kubkiem gorącej kawy. Jej wzrok był tak pełen miłości, że znowu zacząłem płakać, zawstydzony własnym postępowaniem. Pierwszy raz poczułem, że jestem słaby, a ona silna, że jeśli ktoś ma podejmować decyzje, powinna to robić ona. Nie ja. Piłem kawę, rozlewając wstrząsany spazmami, a ona siedziała obok i wodziła palcami po moich plecach.

    - Wiedziałam – szepnęła, a łaska długiej nocy pozwoliła słowom na czytelność – od początku wiedziałam.

    - Co wiedziałaś?

    - Że to tylko próba, która musi kiedyś się skończyć. Że potem będziesz mój i tylko mój, bo żadna nie da ci tyle, co ja.

    - Mogłem cię zabić – mruknąłem zdumiony wyznaniem.

    - Mogłeś, ale tego nie zrobiłeś. I już nie zrobisz. Teraz będziesz mnie chronił przed innymi. Potrafisz bić, wiem to lepiej od wszystkich, więc będę bezpieczna. Potrzebuję silnego obrońcy. Jestem tu obca, a miejscowi nie tolerują takich...