Łaski laski.

 

    Jerzyki czyszczą niebo z mięsa fruwającego nad osiedlem w bardzo małych opakowaniach. Ślimaki wypełzły na chodniki, a co rozsądniejsze wspinają się na żywopłoty. Nastolatka, staraniem własnym lada jak śmierć, stoi w oprawie czerni włosów i stroju, usiłując wzrokiem ściągnąć autobus pakietyzujący podróżnych. Znienacka wynurzyło się słońce, zwiększając poziom kontrastów. Z łagodną siłą perswazji obierało młodą kobietę z jednej, a może i dwóch warstw. Patrzyłem na dziewczę o pokaleczonych nadgarstkach, jak poprawia fryzurę i makijaż, a martwe oczy sugerowały że wciąż śpi. W ramach transgranicznej kolaboracji Polka zerka Ukraince na monitor, a ta odwdzięcza się jej proporcjonalnie i obie uśmiechają się do siebie.

    Bardzo lokalny Szwarceneger w szczytowej formie usiłuje mi opchnąć papieroski bez banderoli i jest mu obojętnym, czy mam kaprys konsumować analogowo, czy cyfrowo. Nie wiem zupełnie czemu przypominam sobie, że pan Orban, chcąc narodowi (własnemu) przybliżyć ideę płci stwierdził, że matka jest kobietą, a ojciec facetem i innych opcji nie ma. Dwadzieścia lat temu definicja nie była nikomu potrzebna, a już teraz, za szerzenie takiej herezji można trafić w objęcia bardzo rozjuszonego prawa karnego. Na razie nie u nas.

    Kloszardzica z dredami otoczona świtą kloszardów zadaje szyku i w oczywisty sposób przewodzi stadu wpatrzonemu w nią z niemym zachwytem, dla którego słów zabrakło w kloszardzim słowniku. Królowa zgromadzenia pewnie chwyciłaby ster władzy w swoje ręce, ale te były zajęte pokonywaniem oporu zawleczki na puszce z piwem. Pulchna Wisienka na tle kryształowo czarnych niewiast stanowiłaby iskierkę, gdyby iskierki potrafiły wyczyniać z ciałem sztuczki, jakie potrafiła Wisienka.

    W tramwaju gość swobodnie spożywający browarek zaszczycił współpasażerów erudycją, tyleż wulgarnie, ile trafnie komentując pogodę w Mieści i w Zakopanem. Bez wątpliwych ozdobników brzmiało to z grubsza: Zimno jak w marcu, a do Zakopca warto pojechać, by oswoić się z ideą czerwcowego śniegu. A skoro już pominąłem ozdobniki słowne, pominę także talenta wokalne gościa, któremu odbijało się ciężko i z wysiłkiem, jakby miał zatwardzenie górnego fragmentu układu pokarmowego.

    Mijam siedzącą na ławeczce dziewczynę tak piękną i tak dużą, że bez trudu dałoby się skompletować dwa wciąż zachwycające byty. W pojedynkę? Czyste szaleństwo!