Przyspieszona aklimatyzacja.

Miasto gęste od wrzasku maszyn i ludzi wita mnie jazgotem chaotycznym, a ja usiłuję ukryć siebie i własne myśli gdzieś tam, w spękaniach i załomach murów. Wszystko naraz krzyczy do mnie i skarży się na wyścigi… Stop! Jeszcze wczoraj patrzyłem na rozśpiewany las, na wodę kipiącą gniewem na kamieniach i w meandrach korzeni niemalże namorzynowego lasu czarnych olch, na dumne drzewa upadłe dostojnie, na mosty zbyt niskie by pod nimi przepłynąć bez pokory…

Patrzyłem na zrudziałe tory ciągnące się po horyzont do miejscowości zapomnianej przez ludzi, do której drogę zapamiętały chyba tylko „latające patyki” jak nazywam kormorany, bo tak właśnie wyglądają w locie (i chyba nic nie lata brzydziej - nawet człowiek spadający w przepaść wygląda bardziej poważnie, że nie wspomnę o trzmielu). Jakoś wolałem zaufać zimorodkom, że lepiej znają drogę do przodu, niż tym włóczęgom, które choć wyglądają na zabiedzone, gdzieś w sobie mieszczą nieposkromione żołądki zbyt pojemne dla czegoś równie wątłego jak czarny badylek - taki motyl, czy ważka o zaburzonych proporcjach skrzydeł względem korpusu.

Nieco nostalgicznie wspominam, że zeszłego roku biała czapla niestrudzenie prowadziła szlakiem, a w tym roku drobnica taka, jednak w Mieście i na nią liczyć trudno, choć zdarzało mi się dostrzec, kiedy bezsenność lub niecierpliwość wygnała mnie na spacer bladym świtem, a Rzeka zatrzymała widzeniem lub dobrym słowem.

Słońce odbija się od asfaltu, który powiela co najmniej pięciokrotnie sympatię słońca dla ziemi, a strupieszałe mury ssają zachłannie każdą porcję ciepła – niechybnie wiedzą, że tubylcom już wkrótce zabraknie na węgiel, więc choć tak chcą wesprzeć wysiłki ludzkie z obawy, że ci zdechną i nikt więcej nie pojawi się na ich miejsce, żeby murom nadać wartość. Spłukałem już pierwsze wrażenie, a reszta zejdzie ze mnie wraz ze skórą i to już wkrótce. Oddałem Miastu własny pot, choć zaledwie przed chwilką tu zawitałem.

Klapki bardziej ubogie w materiał niż stringi masowo poszukują zacienionej strony ulic, pani w piekarni powstrzymuje odchudzanie poprzez odwodnienie za pomocą wentylatora-giganta, Ktoś suszy psa przed wejściem do mięsnego, a ten chudy niemiłosiernie nawet oczy ma wyblakłe lecz czeka cierpiętniczo na domniemaną paróweczkę.

Samochody z „klimatycznie” zamkniętymi oknami przemieszczają się niespiesznie w potoku przekleństw, ale przecież powinny już przywyknąć, że Miasto nie należy do czołówki krajowej w kategorii płynności geograficznej i więcej się kontempluje zastany krajobraz, niż zaskakuje zmysły zmiennością przestrzeni.

Znowu u siebie. Na starych śmieciach i w otoczeniu wzbudzającym zaufanie nieprzewidywalnością jutra. W miejscu oswojonym i udręczonym moją osobistością, którą znosi pobłażliwie. Może nawet nie zauważa i tylko uzurpuję sobie, że jestem tu? Niewykluczone, a nawet prawdopodobne, jak powiedziałby jeden z greckich filozofów…