Bezmyślenie.

Postanowiłem zostać pijakiem. Zatwardziałym i bez… (reszta niech pozostanie niedopowiedzeniem, bo trudno od pijaka wymagać konsekwencji, jednoznaczności i uporczywości). Postanowienia mają to do siebie, że przypominają te noworoczne – chętnie składane deklaracje nie poparte nawet próbą osiągnięcia celu. Jednak ja postanowiłem dać szansę nałogowi i do sklepu wszedłem, żeby na palcach pokazać, jak bardzo doskwiera mi susza i efekt cieplarniany, pierdnięcia krów w kolorze „milky way”, spaliny skraplające się kwaśnymi łzami pośród powłoki ozonowej podartej przez Czarnobyl i Fukushimę skrupulatniej, niż wełna merynosów jest wyczesywana, zanim przeobrazi się w sweterki na pluchy jesienne i kopy śniegu zalegające za okiennicami przez tak długie miesiące, że nawet popioły bukowego drewna z komina potrafią doprowadzić wielbłądzie garby śniegu na parapecie do styczniowej czerni nocy w nowiu. Tej z powstania, kiedy nogi znać musiały kierunki, bo światło było wrogiem, alarmem, krzykiem przedśmiertnym wartownika, który zamiast spać w zaciszu stróżówki popełnił nadgorliwość i wyszedł skonfrontować własną niezłomność z bezwzględnością ostrzy styczniowej nocy.

Zrobiłem, bo mogłem. W końcu i tak nikt nie potrafi wiarygodnie powiedzieć dlaczego nie. Albo dlaczego tak (żeby być uczciwym). I żaden plan na życie sprawdzić się nie potrafi, bo chyba ludzie są schwytani za jaja tak mocno, że łzawią już przy narodzinach, a później jest jeszcze gorzej. Bo to eskaluje, a cywilizacja potrafi tylko uprzykrzać, upokarzać i stawać ponad każdą ludzką słabością i kpić publicznie. Wyrzucam sobie, że tak patriarchalnie podszedłem do zagadnienia, jednak nie wiem, za co życie chwyta kobiety, żeby nie mogły tego co mogą, żeby się w sobie otrząsnęły i powiedziały DOŚĆ! podpierając słowo wykrzyknikiem, który słowniki starają się omijać ze względu na jego ograniczoną do środka nocy cenzuralność. Będę obrazoburczy do amoku, ale mam w dupie hipokryzję na tym poziomie. Szczanie po nogach jest koniecznością i naturą. Udawanie nie ma sensu. Masz śmierdzieć własnym moczem. Masz nim pachnieć, jeśli chcesz być PRAWDĄ. Inaczej pozostajesz złudzeniem, perfumami za trzy kapitalistyczne stówy, albo mydłem które zeżre anonimowo twój smak, zanim przyjdę po niego. I mój też zeżre, nim ty mi powiesz, że właśnie miałaś ochotę na mnie saute… Jesteś oszustwem spatynowanym dla ukrycia pożądania, nienawiści, bliskości lub wręcz przeciwnie.

Przepraszam. Jestem początkującym pijakiem i jeszcze nie wiem, jak powinien pachnieć szczery samiec, a jak prawdziwa samica. Nie wiem ile wolno, albo ile trzeba, żeby stało się, żeby dało satysfakcję poczuć i wycie pośród księżyca, nad brzegiem porośniętym szuwarem, albo w zaciszu ścian murowanego śmietnika śmierdzącego dostatkiem gnijących resztek, których nie udźwignęła barokowa lodówka. Ale już teraz straciłem złudzenia, że piżmo jakiegoś egzotycznego stworzenia ma być rajem dla zmysłów, jeśli je pokryć płatkami chińskiej róży, czy olejkami eterycznymi cytrusów. Wstyd się przyznać, gdzie mam piżmo i owo stworzenie je produkujące, ale w obliczu niedostatku wolałbym je dostać na talerzu, bo na talerzu aromaty są dla mnie zrozumiałe – pachnie, więc jem, śmierdzi – unikam.

Szukam szczerości, która potrafi ograbić ze złudzeń cywilizację, która powie głośno, że urodziłem się drapieżnikiem, wszystkożercą, świnią, egocentrykiem i nie zawaham się przyznać, że pożrę każdego, kto ode mnie słabszy, a wiał będę jak najdalej od kłów mocniejszych. Wciąż udaję, że spotkam właśnie ciebie i potrafię w rzeczywistości wykroić niewprawną ręką owal, w którym ty i ja staniemy się jednością niedostępną dla głodu otoczenia, a może i boskiego kresu cierpliwości. Że nawet on/ona/ono pozwoli nam nacieszyć się wzajemnością i będzie podglądać jak nieopierzony sztubak i rumienić się będzie patrząc, jak pozwalasz mi… jak ja oddaję się tobie bez reszty i mam w sobie zgodę na ciebie w ciemno i bez granic.

Ale na razie ciebie nie ma poza moją wyobraźnią, więc postanowiłem zostać pijakiem, bo oni mają bardziej rozbudowane czucie, więcej kolorów ma do nich dostęp i fantazja przekraczająca normy moralne. Bo w normach ciebie nie ma. Wiem, bo sprawdzałem. Ale musisz być gdzieś, bo jesteś mi napisana, więc poszukam poza normami. Zostanę pijakiem, a jeśli się nie uda, to artystą, narkomanem, bezdomnym, a nawet Krezusem – bo chcę zrobić coś, co sprawi, że wreszcie będziesz. Nie w ogóle, ale dla mnie. Bo będziesz…? Prawda?