Wróżbita.

Wróbel mnie nieomal nadepnął, taki był ciekawski. Robił co mógł, żeby zwrócić na siebie uwagę i udało mu się. Beznadziejnie, ale się udało – nie miałem się czym podzielić, co taki wróbel mógłby skonsumować, a moim towarzystwem wzgardził. Dzieci, to przynajmniej paluszka własnego possają, kiedy jest im źle, ale co ssie wróbelek, to absolutnie nie wiem. Lato jakieś takie, że łatwiej spotkać na chodniku obnażone niewieście pośladki niż siniaczki godne uwagi. I całe szczęście, bo to troszkę barbarzyńskie - podglądać nieszczęście ludzkie. Co innego opalone i dobrowolnie na żer męskiego głodu wystawione pośladki. Minąłem taki ekscentryczny okaz – sportowy biustonosz i długi płaszcz we wzory – rozpięty co prawda, ale gruby, jakby zima lada chwila miała nadejść. Pępka nie zakrywał on na pewno, bo zdawał się raczej interesować przestrzeniami na zapleczu niewiasty, kiedy przemierzała ulicę w miejscu dowolnym, odległym od zalecanych dla piechoty. Poszedłem tam, gdzie nie da się szybko chodzić, a ławeczki całkiem bezwstydnie oferują widoki na historię, której udało się przetrwać pomimo ludzkich wściekłości. Wiatr od Rzeki modelował paniom fryzury, a ja po raz kolejny pomyślałem, że krótkie włosy wymagają zdecydowanie więcej, niż długie, kiedy wieńczą damską głowę. A przecież w jedno krótkie lenistwo widziałem ze dwie godne uwagi fryzurki. Pan w miękkich kamaszach nie mógł się zdecydować, czy woli się schłodzić napojem gazowanym z butelki, czy rozgrzać kawą z papierowego kubka i dryfował z rozbieganym wzrokiem pomiędzy pełnymi dłońmi – zupełnie jak ten osiołek, któremu w żłoby dano. Zwiedziłem jedno wnętrze i kilka zewnętrzy, podejrzałem, jak parking zamienia się w wielopoziomową przestrzeń biurową, jak na monstrualnych ławko-łóżkach dosypiają bezdomni z dobytkiem schowanym pod głową, żeby ich nie okradli urzędnicy samorządowi wychodząc z pracy. W cieniu kasztanowca wysypałem piach z butów, żeby bez szkody dla nóg zrobić jeszcze kilka kroków. Udało się – nawet więcej niż kilka – to dobrze nocy wróży.