Konkluzja.

Nie wiem skąd urodziłem pomysł na majówkę – W LIPCU! I to nie byle jaką majówkę, ale naprawdę Wielką Ucieczkę W Nieznane, choćby to nieznane miało mieć adres trzy przecznice od domu. Bo uciekać powinno się Z, a nie DO. I owo DO jest zupełnie dowolne, a nawet to bliższe jest doskonalsze, bo stare przysłowie jest przekonane, że pod latarnią wciąż najciemniej.

A ja, na początku, nielogicznie chciałem uciec do sąsiada, co zasiedlił drzwi tuż obok, ale on preferuje paliwo ciężkie i ma tolerancję na alkohol rozciągniętą na obszary, o których nauka jeszcze się nie dowiedziała. Tylko jego piesek wie, że są chwile, kiedy jego pan śpiewa bardziej ochryple niż Louis Armstrong hit znany, choć każdy udaje, że nie jemu: „niech żyje wolność”! i z takim przesłaniem potrafi wrócić w pół nocy do domu i uszczęśliwić pieska następującą po wolności „swobodą”, z której piesek korzysta na podwórku, albo na dywanie.

No i dlatego nie chciałem. Kolejnym bezsensownym domniemaniem była sąsiadka dwa piętra wyżej mieszkająca z dzieckiem płci piękniejszej i z tatuażem snującym się nad uchem zamiast włosów, ale tam mógłbym zostać spacyfikowany przewagą płci i zamiast azylu miałbym czyściec i skaranie boskie, albo coś jeszcze gorszego. Dziewczę zbudowane słusznie gotowe poskromić moją chęć ucieczki i zniewolić mnie po kres moich dni, więc – dziękuję, ale nie chcę.

Studentów jednosemestralnych, dilera substancji psychoaktywnych i stado dziewczątek wracających, kiedy ja wstaję również nie uznałem za bezpieczną przystań i wyszło na to, że ucieczka w kapciach staje się dramatycznie niewykonalna. Trzeba założyć buty. Ale – buty, to nie wszystko – im bardziej chciałem sprecyzować kierunek, tym gorsze wybory przychodziły mi do głowy.

Do matki uciec? A po co? Posłuchać o nieudacznikach, zderzyć się z litością bezgraniczną i talerzem rosołu odgrzanym zanim zdążę poczuć apetyt? Więc może do przyjaciela, który co prawda sam nie uciekał, ale życie od niego uciekło całkiem? Pewnie, że tak; siądziemy za stołem, a wraz z nami martyrologia i melancholia po zmysłów kres, i znowu, i wciąż, i ech! Kląć tylko zostaje przewidywalność zdarzeń i syberyjskie niedźwiedzie pośród nocy i pieśni masowego rażenia i sarmackie rozpasanie nie znające granic zabawy tu-i-teraz.

Wraca myśl, że uciekać DO nie jest dobrze, szczególnie, kiedy resztki poszarzałych ze strachu komórek usiłują wyperswadować podobne zachowania, jako niegodne. I chociaż jest ich zbyt mało, żeby określić co jest godne, to jednak ucieczkę DO potrafią z premedytacją upokorzyć tak bardzo, że sam patrzę z pogardą na podobne rozwiązania. Wraca myśl, że uciekać DO się nie da, bo to nie jest ucieczka, tylko wyprawa. Bo DO „się jeździ” – jak na wakacje – jeździ się, żeby wrócić i opowiadać. A to nie jest ucieczka, tylko promocyjna wycieczka last minute. Ucieka się „Z” – pomimo wszystko.

Obserwuję świat subtelny i wulgarny szukając azylu, ale sam siebie pokonałem wymaganiami. Uciekając nie ma mowy o kaprysach – bosymi stopy po węglach i szkle, po ostach pasionych celowo, żeby wybujały ciernistą koroną. Przez klatkę z głodnym lampartem i pod prąd Nilem błękitnym od krwi przodków faraonów. Ucieka się poprzez przepastne czeluści, a strach wyzwala siły nieznane i talenty nieoczekiwane całkiem. Uciekać nie oglądając się za siebie, nie bacząc na nic i nikogo. Bo to zagraża sukcesowi. Patrząc w tył najłatwiej orła wyciąć na prostej drodze, albo zderzyć się z ponurą rzeczywistością. Świat rozcapierza się brutalnie i sączy niczym mgła nad asfaltową szosą, kiedy już opluje nocne chwasty w rowach na poboczu i wyplącze się spośród drzew.

A ja… Jak ostatni tchórz, którym być muszę szukam celu, jakbym wybierał szkołę, albo profesjonalny kurs szydełkowania. Szukam portu w burzliwą noc, zamiast szukać całego tyłka. Chore założenie rodzi chore działanie – któż o zdrowych zmysłach uciekając zaczynałby ucieczkę od dywagacji i wątpliwości? Chyba wyłącznie filozof z politycznym zacięciem do modelowania społeczeństw, które nie dorosły do jego niedoścignionego umysłu. Albo ktoś, kto się naoglądał filmów i zapałał romantycznym pragnieniem PRZYGODY…

No i wreszcie olśnienie, bo z ociężałym umysłem to każde powicie myśli staje się olśnieniem – że właśnie uciekam nie unosząc tyłka z fotela. Nie wiem dokąd, bo nie ucieka się gdzieś, chyba że do nieba. Uciekam z tutaj, z teraz, no… po prostu Z… I to musi wystarczyć, póki sił nie zbraknie.