Widzenia (ni)estety.

Widok klapek z futerkiem nie pozostanie bez wpływu na mój zmysł estetyki, a powtarzalność widzenia sprawia, że zaczynam w ów zmysł powątpiewać. Kobieta o łydkach umięśnionych niczym łydki Korzeniowskiego w szczycie kariery i czarne futro wieńczące czerwień szponów położonych na wystawie czarnej podeszwy… Obłęd i histeria dla wzrokowca. Pan bawił się koparką na zabytkowej ulicy i od kilku dni pięciu ludzi usiłuje poskładać puzzla z kocich łbów, którego operator zdążył przekształcić w nieregularną piramidę. Oni wiedzą, że nie przywrócą świetności przedwojennego wykonania, ale robią co mogą, żeby zbliżyć się do tej maestrii, lub chociaż poziomu (wiem, że to dwuznaczne, ale jezdnia lubi być zbliżona do poziomu ku chwale jej użytkowników, a budowlańcy starają się o odpowiedni poziom naprawy z przyczyn bardzo prozaicznych, tzn - domniemanej wypłaty). Własnym potem zwilżają granit i przycinają go soczystymi wiązankami. Gdybym chciał wykropkować parszywe emocje, powstałaby najdłuższa notatka w tym blogu, choć przecież potrafię jedną myśl rozciągnąć na kilka stron maszynopisu. Nieustająco pozostaję pod wrażeniem Hrabala, który wyprawę ze szpitalnych wierzei aż po kres ogrodu z wiecznie otwartą bramą potrafił zawrzeć w zaledwie trzech stronach maczkiem. Pani w sklepie z odzieżą męską składała jakieś szare koszule i czule głaskała je po kieszeniach, jakby szukała ciepła męskiej piersi pod nią. Inna strugała ananasa z łusek skóry i kręciła pupą w obcisłych, popielatych kalesonkach w takt kubańskich rytmów. Gołębie szybują nad Miastem, lecz od kogo się nauczyły tej sztuki, to nie wiadomo. W każdym bądź razie – chętnie lądują w czynnych fontannach i biorą nie tylko prysznic, ale i z jacuzzi korzystają w przeuroczy sposób. Otrząsają się przy tym zupełnie jak psy. O wiele staranniej niż dzieci – te potrafią tak nakarmić wodą pampersy, że nie są w stanie ich później unieść. Jakiś pies popatrzył na mnie z wyrzutem, jakbym był odpowiedzialny za zaduch miejski. Może i jestem, choć bez świadomości – poszedł, zanim go przeprosiłem. Przed kasami ASP trójwymiarowy chaos z liter bez większego znaczenia – gratisowa układanka, kalejdoskop niepojęty i tak doskonale subiektywny, że aż wyzwanie dla smakoszy słów – ułożyć można chyba wszystko i jeszcze zabarwić emocjonalnie zależnościami składniowymi. Kusi, żeby przyjść nocą i z białych liter wygrawerować na tłustej ciemności własne tablice z dekalogiem. A wszystko czcionką obłą, otyłą, pełną łuków i niedopowiedzeń. Domyślnie miękką, jak miękką potrafi być mydlana bańka, czy balonik z gumy do żucia. Może to zbyt podła czcionka na dekalog? Na jakiekolwiek ważne słowa? Brak jej gotyckiego sznytu niemieckich knechtów, brak dostojeństwa szlacheckiej dumy brytyjskich księży. W sam raz na komiks i śmiech do skurczu przepony i łez słodszych od wszystkich innych. Z takich liter należałoby pisać treści frywolne, rozstające się z powagą, zanim słowo ciałem się oblecze.