Uporczywość rzeczywistości.

Pani jest blondynką od tak dawna, że zapewne sama nie pamięta, jakim kolorem włosów obdarowali ją przodkowie. Stoi w oknie otwartym na oścież i paląc papierosa beznamiętnie mierzy wzrokiem przestrzenie podwórka. Nic jej nie peszy, ani nie deprymuje. Nic nie ponagla. Po prostu – oprze się łokciami o parapet i usiłuje zamglić najbliższy sobie ladszaft rozpływającą się chmurą ciepłego aromatu tytoniu. Patrzę od kilku lat, bo to robię trochę umiejętniej od innych czynności. I wciąż nie potrafię wymyślić wiarygodnego wieku dla tej pani, a błąd, który moje chwilowe mniemanie gotowe jest popełnić, przekracza zapewne stuprocentowo rzeczywistość – i (o zgrozo!) to błąd, który może mi się zdarzyć w obu kierunkach jednej osi. Intrygująca tajemnica, objawienie niezrozumiałe, lecz powtarzalne w swojej niepojętej czasowo rozpiętości zachwyca mnie niepomiernie. A pani o karnacji sugerującej dopiero co zakończone wakacje w krajach cieplejszych niż wschodnia Europa oferuje stoi w oknie i wypina pupę w czeluści kuchni pozostające poza zasięgiem mojego niedoskonałego zmysłu. Uśmiecham się na myśl, że głodomór zamieszkujący ową przestrzeń mógłby się nasycić, nim pani skończy palić, a firanka zamortyzuje żar uniesienia nie pozwalając mu na okrzyk tryumfu, który rozpleniłby się po podwórku ekstazą i zawiścią. Jeszcze rok temu pani nawiedzała parapet odziana wyłącznie w szlafroczki, których miała więcej niż ja skarpet, tym razem znów w białej bluzeczce… Słabo to wróży przyszłości. A przecie obrazek wciąż cieszy. Stałością, powtarzalnością i stabilnością. Wspomnieniem i fantazją.