Bez pośpiechu.

Drobniuteńka pani idąca przede mną przez lipcowy skwar gryzący sfatygowane chodniki Miasta zaburzyła mi spokój zmysłów. Długo nie potrafiłem określić przyczyny, aż wreszcie dostrzegłem anomalię, która nie pozwoliła moim oczom cieszyć się rozmaitością lata i parła jak na smyczy za młodym, nieopalonym ciałem, czepiając się zapleczu ud i Achillesów cicho przemierzających świat w białych adidasach. Lewa noga na całej widzialnej długości była szczuplejsza od prawej pyszniącej się dorodnym tatuażem na wierzchu uda i to na tyle wyraźnie, żeby pozbawić wzrok wątpliwości, które przecież i tak we mnie znalazły wdzięczny obiekt – asymetria jest bardzo trudna do przyjęcia, nawet wtedy, kiedy jest oczywista. Pani, o wystających z sandałków drobnych paznokciach pomalowanych kolorem żywej krwi do ich lakierowania musiała chyba wyskubywać włoski z pędzelka, żeby nie zabarwić całych paluszków, bo paznokcie były ledwie punktowe. A ona, na schodach stojąc, starannie wyczesywała farbowane na blond włosy, zanim wynurzy się z czeluści przejścia podziemnego. Spowodowała we mnie rozkwit ciekawości, jednak nie znalazłem istoty, której dedykowana być miała owa chwila i pieczołowitość z jaką kształt fryzury został wymodelowany ponad myślami skupionymi na spodziewanym celu. Wiewiórki pochowały się w cieniu daglezji, żeby nie spłowieć na słońcu i tylko dzieci na metalowych zabawkach zakotwiczonych w łasze piasku rechotały zbiorową radość z powodów trudnych do identyfikacji dla skostniałej dojrzałości. Pijany bełkot minął mnie azjatycką karnacją, chińskie ideogramy na czytniku młodej Europejki czekały na rozszyfrowanie i chyba smaczne były niezwykle, bo degustacja rozciągała się w czasie ponad prozaiczną prasówkę. Aż westchnąłem, że ja również chciałbym umieć dostarczyć aż tyle smaku czytelnikowi, żeby każde słowo rozsmarowywał na podniebieniu i pieścił kubki smakowe wykwintną treścią. Pani o stopach zbyt małych dla bogatej w ciało sylwetki szła rozpraszając obojętność otoczenia i obejmowała własnym ciepłem nawet anonimowe istnienia. Pastelowe dziewczątko wniosło do tramwaju horror Kinga wyraźnie zaznaczony na ostatnim drżeniu kolan, a plastik siedzeń nie uległ psychozie, tylko wibrował oskarżeniem wzajemnym pań wyrzucających sobie na wzajem brak wychowania. A na przystanku została młoda mama siedząca obok narybku. Miedziane włosy zebrane w kuleczkę i sukienka biała kryjąca kolana skromniutko wsparte o siebie i tylko jej stopy oparte palcami o chodnik tańczyły pieśń radości cichutko śpiewanej małemu chłopcu.