Mnóstwo niczego.

 

    Księżyc pyszni się w ciemnościach jak pępek nieba (skąd wziął się pępek świata? Też nie wiem.). Pani, która idąc odciskała piętno na rzeczywistości – dziś biegła, chcąc dogonić autobus. Od tamtej pory nie oglądałem się za siebie, bo nie chcę widzieć doganiającej nas fali pływowej, a tym bardziej skutków trzęsienia ziemi. Na przystanku młodzieniec pociąga coś z termosu, a ja zastanawiam się, czy w niedalekiej przyszłości na przystankach nie będzie normą biesiadowanie z użyciem (stosowanie, to słowo tak niemiłosiernie nadużywane, że aż boję się z niego korzystać) turystycznych menażek, albo zgoła grillowanie na społecznym grillu przed mozołem podróży do pracy, bądź szkoły.

    Żółknące forsycje puszczają oko do zmaltretowanych szarugą ludzi brnących przez chłód poranka. Szczuplutka pani dyskretnie podjadała, gryząc czubki własnych palców, więc kryzys ekonomiczny nie jest jedynie iluzją. Wielki Głód nie sięgnął pod strzechy, ale wystarczy parę ustaw i dyrektyw, aby „dla naszego dobra” żołądek zapomniał uczucia sytości. Stareńki Rumcajs udaje mojego szwagra, starszego o jakieś trzydzieści wiosen, jednak nie zdążyłem sprawdzić, czy to nie ów szwagier podczas zabawy w podróże w czasie i przestrzeni. Emerytowany dżokej dynamizował marsz zamaszystymi ruchami rąk i całą sylwetką udowadniał, że nawykł do szybszego niż obecne przemieszczania się. Wreszcie chłop dysponujący pakietem tików, które moją rozczochraną wyobraźnią upodabniały go do królika. Ale przecież nie był królikiem. Mało tego – holował faceta na inwalidzkim wózku całkiem odpowiedzialnie i z wyraźna wprawą.

    Dygresja (jeśli dygresja może zakwitnąć pośród chaosu):

    Straszne czasy nastały, skoro słowo lepszy, a nawet najlepszy wcale nie jest stopniem (naj)wyższym od słowa dobry. Ba! Oba często nawet nie dorastają mu do pięt.