Kręcąc nosem.

    Noc rozbierała się bezwstydnie chcąc przepoczwarzyć się w delikatny, rumiany poranek, a ja tryskałem ogólną szczęśliwością, niczym dzik beztrosko taplający się w borowinach. Absolutnie bezzasadnie. Markowy od stóp do głów młodzieniec pachniał miejskim szaletem, a konkretnie kostkami toaletowymi w dużym stężeniu i jakimś lizolem, czy czego się obecnie używa, żeby wymordować naszych mniejszych „braci” na tym padole. Nieco dalej (więc o węszeniu mowy być nie mogło) siedziała pani o świeżo otynkowanej twarzy. Przez kremowo białą nawierzchnię nie potrafiły się wydostać żadne uczucia. Ani te minione, od których fizjonomia trwale pęka i marszczy się, ani bieżące, małostkowe, które przelotnie osiadają na twarzach, gdy tylko jej na to pozwolić. Gładkolica pani siedziała grzecznie, jak laleczka usadowiona ręką dziewczynki i czekająca na ciasteczko z piasku i kolorowych kamyczków. Potem spotykam już wyłącznie młodziutkie miłości, w których główni aktorzy zamienili się rolami i panie zbudowane wystarczająco solidnie, żeby na ich udach posadowić coś bardziej monumentalnego, niż kruche ciało pełne ciepła i łagodności.