Filozof chodnikowy.

 

    Kosy coraz śmielej rozśpiewują ciemność, elektrociepłownia dyszy strumieniem mleka, dwururką sprawnych kominów rozrzedzając mrok. Ulice zalane powodzią miękkich, sodowych świateł wspinających się na elewacje budynków, które dawno już przeżyły swoich budowniczych. Rzeka wciąż gęsta, niechętna do rozmów, przewalająca się przez Miasto niczym zepsuty budyń. Bez uzasadnienia wędruję ścieżkami nieoczywistymi, idąc wciąż w tym samym celu, lecz wiecznie zmieniając drogę, aby nie popaść w rutynę. Chyba brakuje mi spontaniczności, ale może to tylko moje sentymentalne wspomnienie z czasów, kiedy każde skrzyżowanie było alternatywą dla różnych możliwości na niebanalne napoczęcia dnia. Dlaczego tak trudno iść w bok od tego „dorosłego” przodu? Od celu, który po prostu musi sprofanować entuzjazm i skazić fatamorgany realizmem życiowych konieczności? Umiałem być nieoczywisty. Na pewno. Nie wiem, czy wciąż potrafię. Raczej chcę.