Pogarda.

 

         Umarł, więc za mądry chyba nie był. Okazało się przy okazji, że stchórzył w ostatnim momencie i za rączkę chwycił jeszcze kogoś, wciągając przemocą na tamtą stronę. Kto by pomyślał, że w ponurym, żylastym ciele mieszkało tyle siły. Na skromniutkim pożegnaniu goście życzyli obojgu, żeby lepiej im się działo tam dokąd poszli, skoro wieczne tutaj nie było im pisane. Tylko jeden gniewny obraził się, że tak bez pożegnania sobie poszli. I nawet strzemiennego nie wypili na drogę ku lepszemu światu. Gastarbeiterzy, psie krwie! Obcemu będą jutro plugawą rolę uprawiać, kiedy tu kartofle w polu gniją z braku rąk do pracy.