Wzór.

 

Matematyka bywa fascynująca. Szczególnie, kiedy ją zaprząc do życiowych wyliczeń. Nie grzeszyłem umysłem romantycznym nigdy. Już jako dziecko wolałem klarowne zasady, hierarchię wartości i definiowanie zdarzeń, od zamętu poezji, fatalnych w skutkach zauroczeń, chimery szóstych zmysłów, czy trwania pośród mrzonek o sprawczej roli losu.

 

Postanowiłem zdefiniować szczęście, jako mój wkład w przyszłą historię świata. Zachłannie katalogowałem każdy przejaw emocji wiodący poza granice logiki. Nastoletnie miłości, euforie zwycięzców gier losowych, albo sportowe uniesienia wynikami wykraczające poza codzienną rutynę.

 

Dojrzałe euforie bywały jednak efemeryczne i niewiele materiału badawczego wnosiły w zaawansowane studium szczęśliwości. Dzieci… potrafiły każdego dnia sięgnąć ideału wielokrotnie. Zostałem przedszkolanką.