Zaświaty.

- Błoto słabo się pali – mruknąłem, krusząc w dłoni podniesiony przed chwilą okruch węgla drzewnego - A skoro dookoła jest muł, to znak, że wcześniej była woda. Wszędzie, tylko nie tu!

 

Trafiłem na uroczysko. Mogłem sięgnąć historii sprzed wieków. Wyspa była mikroskopijna, ale grunt, obecnie zbity, zawierał jaśniejsze smugi ziemi przesyconej zmurszałym drewnem. Zapewne stał tu niewielki dom, do którego można było dopłynąć czółnem. Kucnąłem i oparłem dłoń na wątłym obelisku pogryzionym przez niezliczone, powtarzające się cykle natury. Szorstki. Może pod nim kryje się odpowiedź?

 

- Zostaw! – kostucha (skąd się wzięła?) w szaro-burej pelerynie odtrąciła mnie kosturem – To nasze groby!