Dywagacje.

 

Rzeczywistość?

 

Usiłuję nie naruszać. Zdaję sobie sprawę z faktu, że ona beze mnie poradzi sobie doskonale, choć mi z nią… nie zawsze bywa po drodze. Miewam kaprysy zabijające życie poczęte, albo nie. Miewam wątpliwości egzystencjalne, których interpretacja zawsze źle dla mnie się kończy, bo nie uwierzyłem, że istota rzeczy jest nienaruszalną, a mój brak rozumu nie zdoła zmienić cyklu wszechświatowej mądrości, w jakiej powiela doskonałość zmieloną i rozsypaną na miliard epokowych ćwierćinteligentów.

 

Udaję, że myślę, udaję, że dorosłem do nieskończonych teorii, jakie niepostrzeżenie snują się pomiędzy gwiazdami, zarażając planety ideami dalekimi od prymitywnych.

 

Mogłem bezmyślnie siedzieć na tyłku – bolałoby mniej!