Marzyciel.

 

W autobusie nie klikam tylko ja. Najwyraźniej świat mnie przerósł niepostrzeżenie i oddalił się o lata świetlne od rzeczywistości, na rzecz wyimaginowanych światów z hasłem zabezpieczającym wyłączność. Ja wolę patrzeć zza Rzeki na kolegiatę. Na samą Rzekę niepostrzeżenie nurkującą pod ceglane łuki dźwigające młyn. Na łatwowierne płatki spływające z bezlistnych mirabelek i wychylające się ostrożnie kwiatostany w lipowych koronach. Uwielbiam być analogowy do cna i zapodziewać się w niedopowiedzeniach, w mrocznych dolinach kwantowych nieciągłości, czy trzepocie niewidzialnych, wydumanych motyli zawisłych nad widnokręgiem. W takich chwilach napawam się na przykład przyszłą świetnością wzgórza, które wydawało się znacznie większe w szczeniackich latach.

Przez okna obserwuję dziewczęta, snujące się między galeriami handlowymi, zarażające się wzajem martwotą w gestach powielanych do obrzydzenia, odzianych w stroje deformujące sylwetki które przecież dojrzewają i otwierają się na słońce, grzejące coraz śmielej. Na przystanku siedzi kobieta w tiulowej minispódniczce, zajęta uwalnianiem się od aksamitnej wprawdzie, ale jednak obroży. Gdy się udało odetchnęła z wyraźną ulgą i raczej nie spodziewała się miejskiego transportu w najbliższym czasie, gdyż leżąca na kolanach szczotka sugerowała zamiar wyczesania długich, ciemnych włosów – co najmniej równie pięknych, jak rzeczone kolana. Wewnątrz – jakiś typek z wciśniętą pod pachę zamiast termometru butelką piwa, z której pociągał podczas pauz konwersacyjnych ignorując otoczenie z wystudiowaną obojętnością.