Starzy, dobrzy nieznajomi.

 

    Mała Budda dziś przypominała bałwanka – kulka korpusu, na niej kulka głowy, a na wierzchu kuleczka z włosów. Szpacze zastępy zwiadowcze penetrują osiedlowe nieużytki i pacyfikują co tylko się da pogwizdując nonszalancko. Rozpalone niemal do białości słońce zawisło nisko nad ziemią i ani myśli ja ogrzewać. Kobiety zaplatają nogi czekając na transport, albo biegają wzdłuż ulic usiłując zgubić w zadyszce wszystko, co przeszkadza im zostać gwiazdą wybiegów mody. A ja się dziwię, że komuś podobają się na wpół zagłodzone charty.

    Nad zrekultywowanym wysypiskiem śmieci maże się niebo rozmleczone wstęgami chmur, poniżej zaczyna mościć się droga dla autobusów, żeby nie stały w korkach. Wierzby udają zwiędnięte duchy okryte zielonym prześcieradłem. Rude kobry utrwalają nienachalną znajomość gawędą, że zimno, że spać się chce, że w ogóle i dobrze, że wreszcie weekend i można dłużej.

    Na jaworach grona nasion zwisają żałobnie, śliwy wiśniowe ściemniały do buraczej czerni kontrastując z młodą żółtozieloną barwą trzmielinowych krzewów. Wróżba Na Dzień Dobry wydaje się dziś zatroskana. Może słuchawki się jej popsuły, może taneczny krok uwiązł jej między biodrami, a dłonie trzyma głęboko w kieszeniach. Kierowca słucha muzyki pokolenia prokreacyjnie bezużytecznego. Czapla zirytowana impertynencją wędkarza, który zbyt natarczywie się przyglądał zmieniła miejsce połowów i poleciała kawałek dalej, by tam wpatrywać się jak Rzeka płynie.