Pędząc gdzie oczy niosły.

 

    Czas sukienek i zielonych drzew. Łydki pięknie nafaszerowane kaloriami dreptały wdzięcznie w czeluści dworcowych anonsów zapowiadających pociągi do wszędzie, gdzie tylko się da. Panie o pełniejszych kształtach wstają wcześniej od tych o ciałach skrojonych oszczędniej. Dlaczego?

    Po południu deptaki pełne są gołych nóg, ale rankiem, gdy wystają spod raczej długiej kurtki, wyglądają blado, wędrując do znoju codzienności. Z afiszy wyborczych straszą niedoszli prezydenci, oraz ci, którzy jeszcze raz muszą zewrzeć pośladki, by obiecywać bez końca. Szklanka ukradziona z piwiarni podpiera piwniczne okno. Bzy uwodzą aromatem, a tamaryszki różowieją z wysiłków, żeby je dogonić. Pierwszy kasztanowiec chwali się kwieciem, niepomny, że powinien czekać matur.

    Bulwarem pomyka kolarz w maseczce zaciągniętej po same oczy. Usiłuje dogonić Rzekę, jaką znał na starcie do wyścigu. Pośpiech ludzki mija rozszczebiotany plankton ukrywający się w zielonościach. Rudziki, wróble, kopciuszki, szpaki, kosy, mazurki, oraz nie wiadomo co przedziera się z wokalnym talentem przez tumult konkurencji.

    Wyspy zbrukane ludzką obecnością toną w stosach pustych butelek, dławią się dymem ognisk i grilli, a przecież zaciężna armia sprząta podzwaniając worami pełnymi już zebranych butelek, układanych w piramidy, skąd zabierze je samochód.