Wątpliwość.

 

Pomyślałem, że rozpacz będzie lekarstwem na niedobory, nieszczęścia i niezrozumienia. Bardzo chciałbym jawić się pełnią szczęścia, lecz życie modyfikuje pożądania i sprawia, że tracą czystość, szlachetność i piękno.

 

Staram się, usiłuję, dążę, uczę się z oczami pełnymi nadziei. Ale to za mało. Najwyraźniej urodziłem się upośledzony i czucie nie jest moją mocną stroną, a chcenie przeważa nad szlachetnymi pobudkami.

 

- To bardzo źle? Czy inni również tak mają?

 

- Wstydź się! I nie porównuj się z gówniarzami! Stać cię na więcej. A jeśli nie, to dorośnij wreszcie! Ktoś musi!

 

Niepewność przylgnęła do mojej skóry, którą skrywam w wilgotnościach poduszki…