Śmiertelnie poważnie.

 

- Przyszedłem po wiosenny deszcz – starzec krępował się, uciekał wzrokiem i czubkiem buta usiłował zdrapać z drugiego jakąś grudkę ziemi – Przypomnieć, bo już maj, a deszczu dotąd nie było…

 

- A to kto – jego rozmówca brodą wskazał stojącego obok młodziaka, który przyglądał mu się bezczelnie i nie zamierzał ani na chwilę spuścić wzroku.

 

- To mój wnuk – staruszek jąkał się już ze strachu, a łokciem trącił młokosa w żebra, żeby się ukorzył – Łukasz.

 

- Acha! - mruknął gospodarz – po coś go tutaj przyprowadził?

 

        - Coraz trudniej wspinać się między chmury… Nie wiem, czy za rok dam radę dojść, a młody pomaga w drodze. Przy okazji czegoś się nauczy, więc kiedy już ciało odmówi posłuszeństwa, to on będzie zaglądał do ciebie, żeby przypomnieć o deszczu…

 

        - Co? – gospodarz był rozbawiony i najwyraźniej dworował sobie ze staruszka – Usiłujesz mi powiedzieć, że dopadła mnie skleroza i zapomniałem? Albo, że zapomnę za rok?

 

- Jest maj – starzec niemal płakał, a kolana drżały mu ze strachu – Maj…

 

- I co z tego? Może wiosna w tym roku zacznie się koło września?

 

- Nie! – głos młodziaka był twardy jak wnętrze puzonu – Wiosna, to wiosna! Ma być najpóźniej w maju!

 

- Proszę… – wargi starca drżały i nikt nie wiedział, do kogo kierował swoje słowa. Nie zdążył jednak dokończyć zdania. Upadł i strach zaczął spływać z pobrużdżonej twarzy. Uśmiechnął się, jak się śmiał, kiedy miał mniej lat, niż jego wnuk, który patrzył teraz na przemian na martwego i gospodarza.

 

- Daj nam deszcz! Jest wiosna – wykrzyczał – Daj i pójdę sobie! Zabiorę dziadka do domu, tam, gdzie będą o nim pamiętać. I wrócę za rok. Po deszcz. Słyszałeś? Dziadek cię uprzedzał, a ludzie boją się tu przyjść i przypomnieć ci o obowiązkach stary bęcwale!