Bełkoty świtem nakęcone.

 

Głodne jaskółki gryzą niebo tuż ponad dachami kamieniczek i nie zerkają nawet ku kościelnym wieżom. Przechodzę pomimo, lecz przy kolejnym kościele doznaję objawienia na widok małej, otwartej furtki. Choć przed Bogiem jesteśmy (niby) równi, to jednak świątynia ma dla wielmożów wielkie, dwuskrzydłowe i bogato zdobione wrota, a dla pospólstwa małą furtkę. Idea, że Bóg jest tak wielki, że wyjść na spacer może wyłącznie przez wrota, a furtką wzgardzi – jakoś nie mieści mi się w głowie.

 

Pośród traw niebieszczy się cykoria, a ja znajduję kępę żółtej koniczyny. Mijam trzy gracje, o urodzie dojrzewającej swobodnie we wszystkich możliwych osiach. Kiedy dołącza czwarta rodzi się we mnie podejrzenie, że wycieczka zmasowanej urody obrała za cel podróży Miasto i jego wystarczająco szerokie nawet wąskie uliczki. Bo zaraz potem trafia mi się wycieczka starszych pań, o rumianym humorze i w słomkowych kapelusikach, figlarnie poprzekrzywianych od patrzenia w górę. I szarą zakonnicę z obrączką na ręku. Dotąd zdawało mi się, że nie noszą biżuterii, poza różańcem miarowo pukającym do współczujących serduszek przy każdym kroku.

 

I wciąż nie potrafię zrozumieć idei każącej ukrywać płeć, jakby to była informacja poufna, dostępna jedynie dla wybrańców i służb specjalnych. Im dłużej myślę nad kryptotechniką, mimikrą i tego typu sprawami, tym głupszy się czuję, widząc stada płciowo rozchwianych istot.